Deze wedstrijd stond al met stip in de agenda. Ik stond ingeschreven voor de 50km die gelopen zou worden op 25 januari. De start zou om 21:00 uur zijn in Den Helder, om vervolgens via het strand naar Castricum te lopen. Hier was in strandtent de Deining de finish.
De dagen voorafgaand aan de wedstrijd checkte ik dagelijks buienradar. Wat zou het weer gaan doen, met name de wind. Die ging van wind mee (een week voor de start), tot wind tegen (de dag van de start). Er was kans op een bui, windkracht 3/4 (schuin) tegen en een oplopende temperatuur tot zo’n 7 graden.
Het voordeel van een start in de avond was dat ik alle tijd had om mijn spullen te pakken de middag voorafgaand aan de start. Twee hoofdlampjes, extra Buff’s, extra paar handschoenen, 2 liter drinken, gelletjes, repen en natuurlijk een zakje winegums. Het rugzakje zat goed vol.
Met 2 auto’s richting Castricum, daar mijn auto bij de strandtent neergezet en vervolgens werd ik heel luxe door Qui bij het station gedropt. De laatste keer alle spullen checken en hop de trein in naar Den Helder. Ik kwam een uur voor de aangegeven starttijd aan in Den Helder en had dus alle tijd om mijn startnummer op te halen, wat bekenden te spreken en nog een lekker bakkie koffie te doen. Ik raakte aan de praat met een andere loper en we besloten al snel samen te lopen, wat we uiteindelijk zo’n 35 kilometer zouden volhouden, om vervolgens slechts enkele minuten na elkaar te finishen.
Om 21:00 uur was het dan eindelijk tijd. Gespannen, maar gefocust, ging ik van start, Door de straten van Den Helder richting het water. In een lang lint gingen we via een trap de dijk op om vervolgens tot kilometer 6 op asfalt te lopen, waarna dit overging in het strand. Zodra we op de dijk waren begon het goed te regenen en ook de wind was aanwezig. Wat een leuk begin 😉
De eerste kilometers gingen prima, en met een gesprekje hier en daar was ik zo op het strand. Oef, dit was geen hard Wassenaars zand. In het schijnsel van mijn hoofdlampje zag het strand er redelijk vlak uit, maar het was zompig en ik was ook al vrij snel bijna een schoen kwijt. Opletten dus! Het was vloed, dus er was maar een kleine reep strand die redelijk beloopbaar was. Het deelnemersveld was ondertussen al uitgerekt, dus last van anderen had ik niet en kon mijn ‘ideale’ lijn aanhouden. De kilometers gingen gestaag onder mij door, maar het was zwaar, dat besefte ik al snel.
Gelukkig was op 26 kilometer de verzorgingspost en tevens de finish voor de 25km lopers. Dit was bovenop de duinen en dat was met die stevige wind geen pretje. Hier even de tijd genomen om van Buff en hoofdlamp te wisselen, lege verpakkingen weg te gooien en een beker cola achterover te slaan. Een appje naar Qui (****** wat is het zwaar) en maar weer het strand op. Ik had het goed koud en het duurde dan ook even voordat ik weer op temperatuur was. Hoewel het strand hier wat beter was, zat ik al behoorlijk stuk. De eerste helft had er goed ingehakt, maar ik kon bewegen. Dus ik kon door. De kilometers gingen langzaam, maar gestaag. Voor en achter me zag ik weinig lichtjes. De 25km lopers waren immers al klaar en verder was het veld (bleek achteraf) al behoorlijk uitgedund. Veel 50km lopers vonden het bij 25km welletjes (en dat kon ik heel goed begrijpen).
Mijn maag begon te protesteren en het tempo was er ook helemaal uit. Maar met nog een kilometer of 15 te gaan was het nu aftellen. Ik liep nu alleen en dat was best even lekker. Ik berekende mijn aankomsttijd, maar dat was niet geheel goed voor het mentale aspect. Ik kwam uit op uren en zag mezelf niet nog zo lang lopen. Maar hey, ik kon nog bewegen 😉
Rond kilometer 43 was ik bij Egmond aan Zee. Het strand werd hier weer slechter (dit zou tot de finish zo blijven), maar even vlakbij de bewoonde wereld was ook wel leuk. Gestaag ging ik door en ineens zag ik een lichtpuntje in de verte, dat moest De Deining zijn. Ik was er bijna!!
Twijfelen, twijfelen, maar het lichtpuntje bewoog niet, dus ik begon te vermoeden dat ik inderdaad gelijk had. Maar ik kwam de eerstvolgende kilometers niet dichterbij dat lichtpuntje, althans voor mijn gevoel. De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat waren deze kilometers ook. Ploeteren, maar toen op een paar honderd meter afstand zag ik dan toch echt De Deining. Een paar honderd meter die overigens nog best lang duurden, maar ik was er!! Ik had 50km op de gps staan, doel gehaald, en liep nu naar de warmte. Weg van het strand, weg van de wind en weg van de kou. Ik werd verwelkomd door de organisatie en werd beloond met een leuk aandenken en een tafel vol met allerlei eten en drinken. Heerlijk, wat een verwennerij. En dan de warmte, na 7:26 uur onderweg te zijn geweest in de kou was de warmte het mooiste cadeautje!
Het was een fysiek en mentaal zware wedstrijd geweest, maar ik ging zeer voldaan richting huis!
En wat was het tof om ’s ochtends te zien dat mijn telefoon was ontploft door de berichtjes van de teammaatjes van het tri-team!!!!
