De Zestig van Texel, 120km

De strijd op Texel!

In 2011 liep ik hier mijn eerste ultra (60 km) het was 25 graden met 6 uur 34 kwam ik gesloopt over de streep, maar wat opviel was dat je er ook een 120 km had die lopers waren voor mij helden en dacht dat wil ik ook.

Ben me gaan verdiepen in de kwalificatie eisen oeiii een 100 onder de 9 uur 30 stevig maar als je iets wil kan het, eerst maar eens sterker worden op de marathon en langzaam toe trainen naar mijn eerste 100.

Toen Mei 2011! werd mijn moeder heel ernstig ziek en we wisten dat ze nog maar heel erg kort te leven had “Ik zei mam jij gaat strijden en ik beloof je ik ga me kwalificeren voor de 120 van Texel en dan sta jij aan de finish……helaas is mams september 2011 veranderd in een vlinder die me altijd en overal steunt.

De eerste 100 was een hel na 60 ging de kaars uit en wist dat het een forse strijd zou worden maar ja zonder strijd geen glory…

2013/15/&17 ja ff iets inkorten de 60 op Texel gelopen en nog steeds liepen mijn helden de 120, met een PR van 5:41 op de 60 gelopen in (2017) veel wind brak het tot nu toe het beste jaar uit mijn carrière aan 2x een 100 1x een 130, het reisje in Friesland zat ff tegen.

Na wat blessureleed wilde ik toch in september 2018 aan de start staan in Winschoten. Daar liep ik een sterke 100km met een mooi PR 10:14. Ik durfde toen heel lief aan Henri een wildcard te vragen, ik denk dat hij mij net zo lief vond want met een hele onderbouwing kreeg ik hem! Als een kind zo blij. Mams ik mag starten……..

Ultra (eigenwijs) Pietje nam een externe trainer in de hand jaja klinkt decadent he, valt mee hoor het werd echt trainen, hartslagen berekend na een inspanningstest en op mijn laagste HF (151) liep ik al 4.55 min/km kwam gesloopt terug van de training hihi wel lekker.

Het ultraloop lijf maar vooral pyriformis links ( voor details zie google) had wat minder trek in deze verandering en gooide roet in het eten, roet is normaal in december en niet in januari…

Eind januari leek het beter te gaan en met hangen en wurgen een duurloop van 35 kunnen doen en zoals altijd schijnt achter de wolken de zon , tot 23 Februari goed kunnen trainen, maar piri rechts voelde denk aandacht tekort en daar was tegenvaller 2…..inmiddels was Team Texel al gevormd Daphne Albert en Mark heb beide heren hoog staan als mede trainers van het Tri-team en vond het een hele eer dat ze mee wilden met deze gek hahaha ik had ook pas na het jawoord de starttijd verteld……

3 weken rust en niet lopen daar wordt een ultraloper niet leuker van, mensen om me heen hebben aardig wat te verduren gekregen.

Ik ging zelfs luisteren naar mensen om me heen ach nooit te oud om te leren toch manuele therapie, accupunctuur (het lopende speldekussen) whaha Half maart met veel last langzaam hobbelen, vloekend thuis alles om mij heen geloofde erin behalve ik.

Inmiddels was ik zo uitgerust en fietste zo veel voelde me bijna Joop zoetemelk.

Eind maart een dubbeldekker van 2×14 met weinig last gaf me vertrouwen te starten en lopen op ervaring mentaal sterk uitgerust en met een drive van hier tot Tokyo….op naar ultra eiland Texel…inmiddels was me ook ter ore gekomen dat Guus er ging starten op de 60….

7 April 04:35 op de atletiekbaan! ik sta er tussen mijn helden en mag na 2 rondjes gaan we het donker in het loopt goed en geniet volop, na een uur het ochtendgloren en die vogels het ontwaken van de natuur nu ben ik de held……en weet dat mams nu al trots is.

De kilometers tikken lekker weg het TOP team doet het zo goed alles klopt voeding, routebegeleiding heerlijk, na 35 km wat kletsen met Rene schoen en besef dat piri zich koest houd.

Het strand op en ik weet dat is op Texel altijd wat minder dan thuis, voel me sterk en loop volgens Albert als een kogel… onderweg de grootste lol een sanitaire stop, vogels die stuk zijn, op stap met een ultraloper is nooit saai…..

De hors het laatste stuk strand is nog mooier ik waan me in het paradijs, behalve de benen die waren er al klaar mee. Op weg naar de keerlus kom ik Guus tegen echt geweldig. Ook nog vele aanmoedigingen van vele andere lopers die mij kennen. Bij de keerlus aangekomen op 60 km sprak Henri de legendarische worden Ultrapietje loopt nog inmiddels was het al een felle strijd aan het worden.

79 km daar was ze en niet alleen nee opa en oma waren er ook bij ik had het zo zwaar en wist je bent nu al trots op me, maar ik ga niet stoppen mijn pijn is relatief en gaat over….

Hardlopen leek op shuffelen Team Pieter deed er alles aan, 86 km Daphne komt naar me toe lopen met een verassing door gaan……na 4 km uit de slufter staan daar je vader broer zwager en komt Dominique naar je toe rennen ik kan de tranen niet meer binnen houden.

Allemaal voor die gekke pappa de kop wil door ik zing van binnen het nummer van Freddie Mercury& Monserrate caballe Guide me home………https://www.youtube.com/watch?v=q7Nqc-0JYj8….

Mark neemt het over een ultrapietje die wil maar niet meer kan ik heb geen idee meer wat ik allemaal heb lopen verkondigen van onzin tot iets minder onzin maar na 92 km was het op en met trots besloten de pijp aan maarten te geven en wat hij er mee doet zoekt die maar uit…..

Op het veld bij de finish kan ik amper gaan zitten, krijg een forse wegtrekker en ga bijna out maar team Pieter zou het team niet zijn als ze je in de kant leggen en je dochter zich ontfermt over gekke pappa……

Daar komt Guus met de laatste krachten haal ik hem binnen en stort weer ten aarde……na afloop gaan we samen op de foto omdat het moet dan hahahah.

Ik ben trots op wat ik gepresteerd heb na een matige voorbereiding onder het genot van een lekker biertje weet ik dat de wil er was maar de trainingsachterstand fors was, en als je dan toch nog op wilskracht tot 92 kilometer komt mag je alleen maar erg tevreden zijn.

De spierpijn is enorm net als de trots op mijn Team en je dierbaren die er voor je zijn….

Ultrapietje is weer terug en mooie verhalen volgen op naar de Leiden marathon ik heb inmiddels de langste duurloop gehad

Ciao Ultrapietje….

De Zestig van Texel

Door Guus van Veen

Hoi allen die dit gaan lezen,

Een jaar of 7 geleden dacht ik dat ik niet meer mocht/kon hardlopen door een gevalletje pech met het rechter heupje. Arts geweest, heupje vervangen, wat rusten, rustig gaan sporten, fietsen en wat krachttraining in de sportschool, zag ik daar toch ineens een loopband staan.

Keek even om me heen of niemand het zag, en zei tegen mezelf, niet doen!!! Seconde later sta plotseling op de loopband, 1 minuut gerend, lees gedribbeld, lees voorzichtig wat rennende passen gezet.

Om een lang verhaal iets korter te maken, straks leest u dat de kortere afstanden weer iets langer worden.

In die periode heb ik altijd een wens gehad om nog 1x een marathon en 1 keer een ultra te lopen, de marathon van Leiden en de 60 van Texel omdat deze evenementen mijn meest favoriete waren.

Ik liep hier altijd goed, iets met mindsetting. Weet niet waarom, eigenlijk weet ik het wel, omdat ik lange afstanden en hele lange afstanden gewoon leuk vind om te doen, vind kortere afstanden ook leuk om te doen, eigenlijk vind ik gewoon alles leuk om te doen.Vorig jaar samen met vriendin, lees Diana, de marathon van Leiden volbracht en daarna begon het te kriebelen, zou ik durven te starten op die ultra in/op Texel. Dit zou voor mij de 5e keer Texel worden, mooi rond getal, dacht ik. Dit slaat nergens op maar moet toch een reden hebben. Ik heb hier 3x de 60 gelopen en in 2009 heb ik hier de 120 km volbracht. Voor mij bijzondere wedstrijden geweest.

In december 2018 ingeschreven voor de loop, uiteraard in overleg met thuisfront, althans dat dacht ik, hier verschillen de meningen over. Kan ook zomaar zijn dat ik dacht dat ik het gevraagd had, ik weet zeker dat ik een ja hoorde, maar weet het niet meer zeker 😉 deze  toets zit niet op mijn toetsenbord, dus doe het maar zo.

Vriendinlief had zich ingeschreven voor de wandel 60 km op zaterdag. Daar ga je dan samen voor trainen, maar hoe doe je dat als de ene gaat wandelen en de ander gaat hardlopen. Eigenlijk heel simpel, de ene keer ga je hardlopend trainen en de andere keer keer ga je wandelend trainen. Zondags is ons gezamenlijk rondje hardlopen, ongeveer 13 km, en we zijn 1 x samen naar Voorschoten gaan wandelen, was erg gezellig, maar misschien een beetje weinig voor een training voor een rondje van 60 km,  met de ervaringen die we hebben op loopgebied en we hadden er veel zin in, zijn we toch maar naar Texel gereden om te starten op de beide uitdagingen.

Zaterdag waren de rollen zo verdeeld dat vriendinlief lekker ging wandelen en ik er achter aan fietste om te verzorgen, dit alles liep erg voortvarend, en had nergens last van, ook bij vriendin ging het goed en met speels gemak de finish gehaald. Zou zeggen van harte met de prestatie.

Zondag waren de rollen omgedraaid, vriendinlief fietsen en ik hardlopen. We hadden de avond van te voren afgesproken als het droog is gaan we op de fiets naar de finish (‘ 10 km) want dan kunnen we ook terug een lekker stuk uitfietsen wat de spieren prettig vinden. Nu zou u kunnen denken; kan je niet beter naar de start fietsen, dat is over het algemeen beter want je moet eerst starten om te kunnen finishen, maar aangezien dit een punt naar punt wedstrijd is kan je beter eerst naar de finish gaan want je werd met een bus naar de start gereden, 60 km lopen naar de finish, en dan moet je terug lopen om je fiets op te halen want als je in dit geval eerst naar de start gereden was en je loopt naar de finish dan staat je fiets weer bij de start en dan moet je weer terug rennen om je fiets op te halen en dat wil je dan niet meer.

Een andere clubgenoot was ondertussen al ruim 6 uur aan het hardlopen, wanneer ik met mijn loopje begon. Onderweg elkaar tegengekomen, elkaar een high five gegeven, althans dat dacht ik, later begreep ik, dat er een toeschouwer door onbekende oorzaak een klap in het gezicht heeft gehad, gelukkig geen blijvende schade, nou ja niet heel ernstig, misschien een bril in de toekomst en een kunstgebit.

Eerste gedeelte met 2 stukken strand was goed te doen, afgezien van het mulle zand, een beetje modder, zandkastelen en kuilen van onze bevriende noorderburen uit Duitsland, en 2 steile klimmetjes met heel veel zand, eigenlijk toch een beetje zwaar. Daarna de Slufter in, bijzonder mooi natuurgebied met allerlei beesten, vogels, koeien, krokodil?, even schudden met het hoofd, oh nee, was maar een neushoorn, en nog meer van dit soort insecten.

Uit de slufter gekomen, het fietspad op naar Cocksdorp, en daar was ie , de dip, de hiel vond het niet leuk meer, dit was bij 25 km, en ik dacht nog 35 km dat wordt niet heel leuk meer. Na 3,2 km kwam er toch weer een beetje schwung in en ging het stumpen eraf, de zogenaamde lopers flow was daar ineens. En die duurde wel een uur en zo was ik ineens weer bij 40 km.

Ik had 3,5 uur de tijd voor 20 km, er was een tijdslimiet, en die had ik in 2009 ook een klein beetje overschreden en dat ging mij niet nog een keer gebeuren. Toch!? Wind in de rug en go with the flowtje, flow was ondertussen iets minder geworden. In het hoofd was het goed en het weer was mijn weer, rond 23,2 graden, denk ik.

Nog 10 km, en 2 uur de tijd, daarna begon ik te denken, ga ik het dan toch doen, nog 1x die ultra, en ja ik ga het gewoon doen, vriendlief aanmoedigend, Go Forest Go. Het liep niet geheel meer volgens de techniek van de edele loopsport, nooit mijn sterkste punt geweest, schijn nogal lekker te heupwiegen(woordspeling) en te zwaaien met de armpjes, nog 1km en nog 55 minuten tijd over, in de verte wat Tri Teamleden van team Pieter, dank voor de support.

En  met een big smile de finish over, zo dat was het, het is klaar, even ontladen bij vriendinlief, vaak met een traan. Iedereen van team Pieter gefeliciteerd met de verstandige race die hij gelopen heeft. Ik zet het even op papier, dit was mijn laatste ultra/marathon, het is mooi geweest. Wat ik schreef in het begin, mijn wensen met dit soort lopen zijn volbracht, klinkt mooi. Dus mocht mijn vinger nog naar een inschrijftoets gaan voor een ultra, geef er een tik op. Gelukkig zijn mijn tenen ook getraind, 😉

Een bekend filosoof (ER PEE,  volledige naam bekend bij red) uit het hoge noorden van Wassenaar zei ooit:

IEDEREEN ZEI DAT HET NIET KON, TOEN KWAM ER IEMAND DIE DAT NIET WIST, EN DIE DEED HET GEWOON.