Door Tineke Haitsma.
Marathon van Berlijn 2018
Waarschuwing: deze tekst is net zo lang als een marathon đ
Al ruim voor ik serieus voor de marathon van Rotterdam begon te trainen zat het al in mijn hoofd: Berlijn! Daar moet je toch ook een keer geweest zijn. Ik zag iets voorbij komen op de social media en zag de datum van de marathon van Berlijn in 2018, nl. 16 september. Laat dat nu de geboortedag zijn van Caroline ! Dus ik maakte een grapje en vroeg of ze soms op die dag iets te doen had of dat wij misschien die marathon dan konden slechten. Ze was direct enthousiast, zoiets als âdan heb ik een briljante reden om geen mensen uit te hoeven nodigenâ! Dus wij boeken bij loopreizen.nl. Zwaan kleef aan, dus ook Richard en Monique, Fleur en later ook nog Ruud sloten zich aan!
Zowel Caroline als ik hadden dus al een voorjaars marathon in de pocket en de grote vraag was wat mij betreft vooral: âhoe kom ik de zomer doorâ. Nou hij was om te beginnen nogal warm. Maar ik dacht, âje kan er maar aan gewend rakenâ , iets wat in Rotterdam nogal tegenviel omdat het weer opeens warm werd terwijl ik de week er voor nog in het lang en zelfs met handschoenen had gelopen! Ter voorbereiding had ik in elk geval de halve marathon van Leiden en die van Sneek gelopen, en in juli nog een 10 km in Noordwijk onder zeer hete omstandigheden. Op vakantie maakte ik er een soort trainingskamp van met veel plezier en ik voelde me heel goed en sterk.
Thuisgekomen was het plan op zondag met wat Tri-Teamers 20 km te doen, met nog 4 weken te gaan tot de marathon. Maar helaas, na 6 km viel ik hard op het fietspad richting Meyendel, en daar zat ik thuis met een ontvelde hand, ontvelde en gekneusde elleboog en twee geschaafde knieĂ«n me af te vragen waarom ik. Het herstel viel tegen, complicaties enzo. Twee weken later op zaterdag, voelde ik me weer in staat om te gaan lopen en ik wilde testen of ik dat pijnloos kon (schaafwonden doen namelijk verdomde zeer als je beweegt). Het lukte me om 12 km te lopen en ik besloot de volgende dag nog 24 km te lopen, zwaar maar het lukte en ik had het nodig om vertrouwen te hebben. Helaas diende zich de volgende tegenvaller meteen âs avonds al aan: ik kreeg een hevige buikgriep, die me tot en met donderdag dus ruim 4 dagen compleet in de greep hield. Ik kon nog voor geen boodschapje de deur uit en ik voelde me volkomen leeg, al mijn kracht leek wel letterlijk door de plee te zijn gespoeldâŠ. Ik moest de huisarts beloven dat ik alleen nog aan een marathon mocht denken als ik dat weekend weer fit zou zijn en normaal kon eten. Dat lukte gelukkig en toen had ik nog een week om nog fitter te worden. Voor het gevoel heb ik in die week nog 2 x 4 km gelopen met een paar lichte versnellinkjes en toen was het zover.
Zaterdagmorgen 7.00 uur steeg onze Boeing 737 van de KLM op, en zette ons een klein uurtje later al weer af in Berlijn. Na een bak koffie zaten we al rond 9.00 uur in een bus die ons naar het oude vliegveld Tempelhof bracht, waar we onze startnummers konden ophalen. Dat was op zich al een hele belevenis maar ook wel enigszins vermoeiend natuurlijk. Ook was het warm en moesten wij een paar laagjes uittrekken. Hier kwam de gezonde wedstrijdspanning al een beetje opzetten. Zijn we er klaar voor? Erg leuk om al die gelijkgestemde gekke hardlopers bij elkaar te zien, allemaal marathoners! Maar de drukte maakte ook dat we, gewapend met ons startnummer en bandje om de pols, richting het hotel wilden gaan met de metro. Alexanderplatz was de eindstop en daarna was het nog een minuut of 10 lopen. Helemaal gaar en gestoofd van de warmte kwamen we aan in ons hotel (Mercure). Na een powernapje waar we enorm van opknapten, besloten we richting het centrum te gaan. Ook was het plan om de anderen ergens te ontmoeten maar dat lukte nog niet zo goed. Wel waren er inmiddels een paar supporters uit Leiden gearriveerd, die we ergens in een Biergarten, midden op Unter den Linden, wisten te vinden! Zij hadden al een hele prestatie geleverd door die dag 700 km af te leggen voor een (paar) halve gare hardloopster(s) ï Samen heerlijk pasta gegeten, bij Vapianoâs. We waren natuurlijk niet de enige die dit idee hadden, maar het wachten was meer dan gezellig en we sloten de avond af met de afspraak op welke kilometerpunten we de heren mochten verwachten de volgende dag. We lagen op tijd in ons mandje, nadat we eindelijk de andere Wassenaarders hadden ontmoet.
De volgende dag moeten we vroeg op. Er is er Ă©Ă©n jarig hoera! Hoera! Dat kun je wel zien, dat is Caroline! Zelf voelt ze zich niet zo jarig, eerder stiknerveus! Om 6.30 zitten we al in de ontbijtzaal. Ruim een uur later gaan we op weg naar de metro die ons naar het centrum in de buurt van de Rijksdag brengt waar het start/finish gebied is. We komen in een grote mensenmassa terecht, de spanning neemt toe. Moet je plassen? Dan heb je pech want je kan achteraan aansluiten aan rij van een kilometer. Ik vind het vrij chaotisch en het park waar iedereen zich opmaakte om het startvak in te gaan, tas af te geven etc. is nogal een vieze bende met lopers die in de bosjes hun grote of kleine behoefte zitten te doen ï Fleur en Caroline moeten in startvak G zijn, Ruud en ik in startvak F dus nemen we afscheid van elkaar en wensen elkaar succes. Ruud en ik lopen onszelf vervolgens vast en kunnen eerst niet in het startvak komen. Pas na de start van de eerste wave komt er ruimte en klimmen wij over het hek, wat vast niet echt de bedoeling isâŠ. Eigenlijk had ik van die Duitsers meer verwacht (GrĂŒndlich und PĂŒnktlich, toch??
En dan is het zover: Jetzt gehtâs los!!! Mijn 8e marathon, mijn eerste buitenlandse. Prachtig weer, niet te warm, vriendelijk zonnetje, rijen dik mensen langs de kant. We lopen recht op de Ziegezeule af, een magnifiek moment om hier omheen te hollen met zoveel mensen. Het eerste trommelgezelschap staat er al snel, het blijkt al snel dat Berlijn kampioen trommelen is, werkelijk iedereen die een trommel heeft, of iets wat er voor kan doorgaan staat langs de kant! Na 4 km geeft Ruud aan dat hij mijn tempo niet gaat volgen, enigszins verbaasd vervolg ik mijn weg . Jammer! Ik vraag mij af of dit tempo het juiste is, ik loop rond de 5.25-5.30 en het voelt lekker, al heb ik de hele tijd een stemmetje in mijn hoofd dat zegt, misschien moet je het dadelijk bezuren en krijg je voor die lousy voorbereiding over een paar kilometer de rekening gepresenteerd.
Mijn doel is en blijft genieten en dan maar kijken hoe ver ik kom. Ik houd mijn hartslag in de gaten, ziet er goed uit. Goed drinken, en mân pet natmaken, ik heb de spons die we allemaal hebben gekregen bij het startnummer, bij me. Muziek, nog meer muziek, ik ben bli en ik loop in de maat. Dan nadert het 10 km punt al. Op zoek naar Peter en Arnout, de Leidenaren. Ik zie ze staan en zij zien mij! Altijd fijn, ik zwaai blij en loop door. Iets verderop zie ik ons hotel al in de verte. Zou Richard, die belooft had om te starten en bij het hotel te finishen, zich ook echt gedragen hebben? En ja hoor daar staat hij met zijn Monique al fris gedoucht blij te zwaaien. Een aantal keren passeren we een brug over de kronkelende rivier de Spree, mooi beeld. Af en toe een wolkje voor de zon. Helemaal niet erg. Richting 20 km. Het voelt nog steeds heel fijn. Ik heb wel al gemerkt dat mijn horloge steeds eerder begint te piepen dat ik bij een bepaald aantal kms ben, iets met de blauwe adidas strepen waar ik strak op zou moeten lopen maar wat niet helemaal luktâŠ.Vanaf dat moment doe ik mijn best er in de buurt te blijven en neem alle binnenbochten maar ja ik zit al op 500 meter. Het wordt wat warmer maar ik geniet nog steeds. De Feuerwehr biedt uitkomst en ik loop heerlijk door een douche heen, dat scheelt meteen weer een paar graden. Eten, drinken, gelletjes niet vergeten. Net na 20 km zie ik Richard en Monique weer staan, zwaaien, lachen, roepen, en door!
Op naar 25 km. Ik begin er een beetje in te geloven dat ik het kan, dat mijn lijf dit gewoon weer kan! Yeah ! Gevoel van euforie. Ik loop nog steeds heel netjes nu rond de 5.35 per km. Trommels, en geweldige muzikanten die me met hun jazzy klanken, drum beats of emo-soul direct weer opladen. Ik loop swingend en op de maat voorbij, dit is het , dit is zo gaaf aan een marathon. De endorfines doen hun werk, Berlijn is echt geweldig! Kinderen langs de kant met power-up handjes, koeiebellen, enthousiaste spandoeken, bijv. âkrieg die Kenianen!â je krijgt mijn lach niet meer van mijn gezicht.
Prachtige straten, statige panden, heerlijk onder de bomen in de schaduw. Onder viaducten door, overal mensen langs de kant. Soms steken ze net voor je langs over, enschuldigung! Okee het doet wel een beetje zeer als je opeens moet inhouden, en weer door!
30 km, ik merk dat ik een beetje inkak, ik moet aan trainster Tineke denken: check!!! Even een andere houding, het helpt direct en ik ga ook weer iets versnellen. Het voelt nog steeds erg goed. Ik kom de 30 km door in 2.49 ik ben er heel blij mee. Een tijd onder de 4 uur zit er misschien wel in , als ik niet te veel instort aan het eind. Rustig doorgaan. Ik begin tegen mezelf te praten. Drinken, eten, nat houden, hou het contact met je omgeving. De mensen, de muziek, neem het op en geniet. Hou je hartslag goed. Die is nog steeds okee, rond 165 is prima voor mij. Daar is de KurfĂŒrstendam! Het wordt wel lastiger, maar ik loop nog steeds netjes rond 5.40. Check! Denk aan je houding, maak je lang! Tjonge ik mag hier toch heel trots op zijn. Het wordt misschien niet mijn beste tijd maar dit had ik van te voren niet durven dromen. Links en rechts zie ik velen die moeten gaan wandelen. Ik denk aan Rotterdam, 5 maanden geleden nog maar. Daar moest ik ook hele stukken wandelen in het Kralingse bos maar nu is dat helemaal niet nodig.
En dan zie ik geld voor me op de weg liggen! In een reflex pak ik het op (au) en zie een rood en een blauw briefje. Ik kijk om me heen en bij de drankpost spreek ik drie mannen voor mij aan of ze dit hebben laten vallen. Ze zijn erg eerlijk en ik berg ietwat verbaasd de natte briefjes op in mijn belt. Mijn benen beginnen te protesteren, hoe leuk is dit eigenlijk nog? Bij 37 km staan daar Peter en Arnout! Heel blij hen te zien neem ik het speciaal voor mij meegenomen colaatje in ontvangst, het doet wonderen! Mijn nieuwe energie werkt in mijn beleving direct! k kruip naar de 6 minuten per kilometer, maar tot aan 40 weet ik er onder te blijven. Dan neem ik bij de laatste waterpost nog een Tee mit Zitron aber dan slaat de kramp toch nog in mijn billen en hamstring. De hoek om en richting de indrukwekkende Brandenburger Thor, echt magnifiek om onderdoor te lopen. Ik vergeet de kramp en geniet van dit moment. De laatste 500 meter is een zegetocht, ik gooi mijn armen op 100 meter al in de lucht Yeahhhhh! Wat dan weer mooi vastgelegd is door sportfotograf.com. Mijn horlogezegt dat ik een hartslag 172 heb, who cares maar ook dat ik ruim over de marathon afstand heen ben (tja, die blauwe strepen)
In 3.58.49 passeer ik dan de piepende mat en ben ik er. Wat een marathon is dit. Ik focus op mijn ademhaling, ik heb een dingetje met hyperventileren en dat willen we niet hebben. Blijven lopen en rustig ademhalen. De emoties onder controle. En danâŠ. Lig ik pats boem achterover op het wegdek. Omver gelopen door een EHBOâer die eerste hulp wilde verlenen aan iemand achter mij. Dat ging niet goed. Ik voel mijn achterhoofd. Au. En waar is mijn adem gebleven? HilfeâŠ.. De man veruntschuldigt zich 5 minuten lang, hij moet er van huilen dat hij zo dom kon zijn. Ik zeg niet veel, ik zoek mijn adem. Hij hilft mij gelukkig en bleibt bei mir. He he ik ben er weer, ik moet me even herpakken. Dan neem ik eindelijk mijn medaille en een welgemeend gratuliere in ontvangst, een plechtig momentje! Vervolgens word ik achtereenvolgens door Jan Willem, Tineke de Groot en door Myriam gebeld, wat fijn om even mân eerste verhaal te kunnen delen! Dan haal ik de geldbriefjes in mijn belt weer tevoorschijn, das waar ook, ik was het al vergeten! Even goed kijken en warempel, het blijken niet twee maar vier briefjes te zijn, totaal 60 euro! Ik voel me een echte winnaar, mijn dag kan niet meer stuk ï
De euforie is weer terug, de pijn in mijn achterhoofd weg. Op zoek naar de anderen, een beetje gedesoriĂ«nteerd, maar gelukkig vind ik Caroline die op haar verjaardag een fantastisch PR heeft gelopen van maar liefst 12 minuten en het staat nu op 4.07.25!!! Ik hoor dat Kipchoge, die achterop onze medaille staat, het wereldrecord heeft gebroken met 1.40! Nou dat mag er ook zijn ï Wat een gedenkwaardige dag! Fleur is ook binnen, in 4.07.08 Chapeau! Ruud blijkt nog onderweg te zijn, hij heeft het erg zwaar door een blessure, wat een bikkel! Ik wil liever niet voor ze spreken, misschien leveren ze zelf nog een stukje in ï maar ik ben trots op allemaal, want we hebben het toch maar mooi gedaan. Voor Richard is het zo jammer, het was zijn marathon niet helaas maar het komt goed met geduld.
We merken hoe iedereen op de club en onze familie met ons hebben meegeleefd, de whatsapp is volledig ontploft! Wij willen maar een ding: een lekker biertje en effe bijkomen. Die avond als we weer een beetje opgelapt zijn, sluiten we af een heerlijke Italiaanse pasta dan wel pizza, een welverdiend wijntje er bij. De volgende dag brengen we samen door, uitgebreid ontbijt, een boottocht op de Spree, een heerlijke lunch in hartje Berlijn, een beetje sightseeing met een bezoek aan de Bernauerstrasse by night . Mijn benen doen hier overigens onder protest aan mee.
Caroline en ik brengen ook nog de dinsdag in Berlijn door, de keuze om te gaan fietsen is een hele goede. Het is maar liefst 30 graden, we genieten ontzettend na en fietsen over stukken van het parcours. Wij hebben hier gelopen! Hoe gaaf is dit! Op de Victoriaheuvel in Kreuzberg kijken we uit over de stad. Berlijn, wat een geweldige stad en wat een geweldige marathon! Om 20.10 stijgen we weer op en nemen de geweldige ervaring en herinneringen mee.
Tineke
