Rotterdam Marathon

door: Aniek Honsbeek

Road to… Tokio… die is zo lang (inmiddels wordt het 2023) dat het allemaal niet meer uitmaakt. Er lijkt misschien geen weg meer te zijn, het lijkt nu zelfs meer op een virtueel ticket. Maar wat boeit het, wat maakt het uit als er weer lichtpuntjes zijn op hardloopgebied, lichtpuntjes in de vorm van hardloopevenementen, zoals die in Leiden.

Leiden, ooit (lang geleden) had ik mij samen met mijn vriend Roel opgegeven om te gaan pacen op zowel de tien kilometer als de halve marathon, gewoon omdat het kan, omdat het leuk is, omdat we die afstand kunnen lopen. En toen bekend werd dat Leiden definitief doorging en de vraag kwam of we nog steeds wilde pacen, twijfelde we geen moment. Roel had inmiddels zelf net twee weken de marathon van Berlijn gelopen, die wist (gelukkig) al wat het is om weer en evenement te lopen.

Voor mij was het mijn eerste evenement weer sinds tijden. En wat was het een feestje, gezamenlijk met veel TRI-teamers maar ook tevens mijn LRRC hardloopmaatjes hebben we er een feest van gemaakt. Wat is het leuk om mensen te motiveren, tijdens het lopen naar hun top prestatie en vaak een PR! Zo gaaf dat met Roel en mij veel TRI-teamers mee liepen, voor een prachtige PR (die van Esther!) , als training richting Rotterdam (Benjamin, Ronald en Dimitri) of voor de gezelligheid (Myriam). Ik heb die hele dag met een glimlach gelopen, alles ging te snel en eigenlijk in een waas aan mij voorbij. Ik heb echt te veel mensen niet lang genoeg kunnen spreken, wat was dat een gave dag!

Die 31 kilometer nu erg goed uit er was nog een soort van sub-doel, eigenlijk voor Tokio maar dat verhaal duurt te lang, de Rotterdam marathon kwam eraan binnen drie weken na Leiden. De afgelopen weken had ik er, met name samen met Dimitri, voor getraind. Mede omdat we hetzelfde doel hadden, onder de 3.30 lopen. Veel (wissel)duurlopen hebben we samen op marathontempo afgelegd, elke zondag ook nog met een deel van groep A. Gezellig met een grote G van al het geklets onderweg, want iedereen weet hoe meer je praat hoe sneller die lange duurlopen van dertig kilometer afgelegd worden. Het duurde even voordat ik de motivatie voor de duurlopen, het pittige trainen en de focus terug gevonden had, maar mede dankzij Dimitri en geheel groep A is dat gelukt. Het duurde dus ook even om dat tempo te omarmen. Ik ben niet van de schema’s en kon zo af en toe op het schema van hun mee liften. Het is zo fijn om samen met deze lieve mensen te trainen, het is niet onder woorden te brengen hoe veel dit voor mij betekent.

En toen was het ineens 24 oktober, de dag van de Rotterdam marathon, het komt altijd sneller dan je denkt. Na een heerlijke vakantie waarbij ik op twee lieve honden mocht passen en dus lekker veel kon wandelen was het dan echt zo ver. Met de auto vanuit Wassenaar naar Rotterdam, alles was super goed geregeld. Mijn lieve vriendje zorgde voor de koffie en de pannenkoeken en het omkleden kon om de hoek van de start bij de ouders van Dimitri, hoe fijn! Niet alleen Dimitri liep vandaag maar ook Bas, Fleur, Ronald en Benjamin waren gezellig van de partij! En dan sta je ineens met weet ik veel hoeveel mensen in het start vak, die vibe; kippenvel!!! Lee Towers die zijn you never walk alone zingt – ook dit ging een beetje aan mij voorbij, ik moet wat doen aan mijn concentratie – en dan het officiële startschot. Wij starten in wave twee en na zeven minuten mochten ook wij met elkaar van start. Het is zo fijn om dit met een lieve groep mensen te doen.

De eerste kilometers voelden heel zwaar, lome benen, een soort van gelukkig zei mijn horloge de eerste kilometer 4:50 en dat was precies het tempo wat ik wilde gaan lopen. Dus blijkbaar ging het best oké, hartslag was laag en ik liep gezellig met Dimitri. De eerste kilometers gingen dan ook als vanzelf met aanmoedigingen van Roel, Myrjam, Harry en Esther. Tevens stond good old Koos ook ineens tussen het publiek (lang verhaal) maar hij geeft mij altijd wel wat extra power. Het was zo genieten, de kilometers vlogen voorbij, Dimitri en ik hebben heerlijk bij gekletst, grapjes gemaakt en genoten van de muziek onderweg. Lang heeft naast ons nog een dame in jurk gelopen, prachtig en super knap! Ik kan het misschien niet vaak genoeg zeggen, maar het publiek maakt een hardloop evenement echt compleet! De aanmoedigen van de Tri-teamers was ook echt zo fijn onderweg dat geeft zo veel extra veerkracht. Zoals gezegd de eerste kilometers vlogen voorbij. Toen daar het moment was dat Dimitri het wat zwaarder kreeg door kramp, moest ik hem laten gaan. Spijtig, jammer, kut en nog wat andere krachttermen, maar ik zat in een heerlijke flow en cadans dat ik door wilde op dit tempo. En we hadden afgesproken voor onszelf te lopen. Want door Dimitri kon ik heel makkelijk een stabiel tempo blijven lopen en alleen is het altijd maar zien hoe dat gaat. Bij de dertig kilometer zou een vriend van mij Nico (de beste vriend die je kan wensen) klaar staan om mij door de laatste twaalf kilometer te lozen. De afspraak was dat ik zou aangeven hoe het met mij zou gaan en dan zouden bepalen wat te doen. Toen ik Nico zag staan voelde ik mij goed en sterk. Dus dat was het teken voor Nico -gelukkig had hij wat cola bij zich- om langzaam te gaan versnellen. Dat deed even zeer maar het gaf wel een boost. Zeker omdat ik eindtijden zag op mijn horloge waarvan ik alleen maar kon dromen. Het Kralingse bos, voor zoveel lopers verafschuwd, vond ik even heerlijk, die rust, wat natuur, even weg uit de drukke stad. Daarna weer richting de stad, inmiddels had Nico het tempo nog wat verder opgeschroefd. En dan is dat publiek toch wel weer fijn! Dat geeft mij zoveel energie, ik loop daar gewoon op. We haalden de ene na de andere loper in, soms heb ik mij maar even verontschuldigd want het voelde wat lullig ofzo.

Ook hoopte ik dat de rest en Dimitri hier ook van zouden kunnen genieten op dit moment. Myriam zou inmiddels ook ingestapt zijn om Bas te hazen naar zijn mooi tijd op de marathon. Op de 34 kilometer werd ik nog aangemoedigd met video boodschappen van mijn lieve hardloopmaatjes, wat was dat fijn zeg, wederom kippenvel en een grote glimlach. Niet dat die glimlach gedurende de 42,195 kilometer weg is geweest… Maar toch! De laatste kilometers richting de finish waren best nog wel even pittig, mede ook omdat ik volgens mijn horloge nog maar 800 meter moest maar toen mijn horloge doel behaald aangaf ik nog ruim een kilometer moest afleggen naar de finish… Nico ging lekker samen met mij – tegen een meisje – de eindsprint aan. Het deed immers toch al flink pijn, en dan kan je er maar beter vanaf zijn, dus sprinten tot je leven er van af hangt naar de finish! En dan jeetje, die emotie, dat gevoel… niet onder woorden te brengen het is gewoon gelukt onder de 3.30 en niet een beetje … Ruim 3:25:35 tijden waar ik alleen over kon dromen, mijn horloge zegt zelfs 3:22 maar goed ik heb echt een beetje te veel gelopen (zoals dat normaal is bij een marathon). Ik heb Nico kapot geknuffeld, hij moest me ook wel echt even overeind houden, want wat is het gaaf om dit laatste stuk met hem af te leggen. Wat een ervaring, wat een tijd, ik ben er eigenlijk nog steeds wat beduusd van. Dat het gewoon gelukt is, ik had dat van te voren alleen durven hopen, maar echt vertrouwen had ik niet zo.

Daarna kwam ik al snel in het uitloop vak Benjamin tegen, hij had ook geweldig gelopen en super snel. We zijn -vanwege de kou- bij een café naar binnen gegaan. Daar hebben we gewacht op de andere marathonners. Eerst kwam Dimitri binnen hij had een mooie vijftien minuten van zijn PR afgelopen dus ook een mega PR. Daarna kwam Bas huppelend en onvermoeid binnen met haas Myriam en ook Bas had ruim vijf minuten van zijn PR afgelopen. Helaas vernamen we dat Ronald uitgestapt was…. Jammer! Daarna maakte Fleur het groepje weer compleet, die had gewoon keurig de marathon binnen de vier uur voltooit, een knappe prestatie! Hoe gaaf is het dat je dit gewoon met vrienden kan doen! Bizar toch eigenlijk?!

In het café voegde al onze fans zich nog toe en werd er flink geproost op onze prestaties. Wat is het gaaf om dit weer te doen. Onderdeel te zijn van deze fantastische groep hardloopmaatjes maar vooral vrienden! Bedankt allemaal! Zonder jullie was het nooit zo’n feestje geworden en was het niet gelukt!

CPC – halve marathon 2020

Door: Ronald Sijsenaar

Ik had me ingeschreven voor de CPC als onderdeel van mijn voorbereiding voor de marathon van Rotterdam op 5 april as. Door Guus op pad gestuurd met de opdracht om op 4.45 min/km te starten en later op het parcours te versnellen, met als richttijd rond de 1.40 te finishen.

De halve marathon was een goede test om het marathontempo te ervaren, maar zoals niet ongebruikelijk liet ik me toch een beetje meeslepen door het hoge aanvangstempo en dat voelde lekker.

Ik kreeg ook het advies om er op tijd te zijn en in alle rust me voor te bereiden, en was er wel wat erg vroeg (1.5 uur voor de start). Het was koud, winderig en bewolkt, typisch het weer dat we hebben mogen ervaren de afgelopen weken, dus ik in dubio of ik in een t-shirt zou starten of toch met een jas er over. Het laatste gedaan en dat was geen goede keuze toen ik eenmaal bezig was. De wolken verdwenen, het werd wat warmer en het was prima loopweer, dus net te warm gekleed. De wind was ook niet echt hinderlijk. Hoewel….. het is bijzonder dat je het voelt wanneer je wind tegen hebt, maar niet als je het in de rug hebt.

De start was om 14.30 en ik stond redelijk vooraan in het startvak. Dat was prettig want bij de eerste bocht kon ik lekker doorlopen, dat is wel eens anders geweest. Na ca. 3 km zie ik Benjamin voorbij stormen, die later in een fantastische tijd finisht van 1:28. Vervolgens komen de pacers van 1.35 langs en ik probeer even aan te haken, maar mede dankzij Guus laat ik me toch niet gek maken; de CPC is tenslotte een training voor de marathon, en ik laat ze gaan.

Het is leuk langs het parcours en ik loop vrij soepel, het publiek is enthousiast en ik merk aan mijn lichaam wanneer ik de eerste 8 km er op heb zitten. Gek genoeg krijg ik dan altijd een eerste dip, maar ben ik deze een kilometer later weer kwijt. Wat ook leuk is, is dat ik ontzettend veel delen van de route en de stad herken nu ik ook een Hagenees (of is het Hagenaar?) ben. Inmiddels kom ik bij de boulevard aan en ga al aftellen naar de finish en trek de conclusie dat mijn oude PR van 2 jaar geleden aan flarden gaat, fantastisch en voel me nog steeds goed.

Rond de 15 km nog een klein dipje, ik krijg een beetje zware benen en heb tegenwind maar ik loop me er doorheen. Het lukt me echter niet meer serieus te versnellen tot ca. 2 km voor de finish en ik trek me op aan een loper die een lekker tempo loopt, het lukt me zelfs nog om er een 4.25 min/km uit te persen. Ik finish in 1:38 en een beetje, tevreden, niet te moe, en mentaal klaar voor Rotterdam.

Ik kom later Caroline nog tegen die ook top heeft gelopen en eveneens de PR serieus naar beneden heeft gewerkt.

Halve van Lansingerland 2020

Door: Jeroen van Duivenboden

Zondag 16-2-2020 vertrokken Niels, Daisy en ik naar Berkel en Rodenrijs om daar deel te gaan nemen aan de Lansingerland Run 2020. Het weer had vandaag, net zoals in Egmond vorige maand, weer een hoofdrol. Heel veel wind en motregen bepaalde het weerbeeld en het beloofde daardoor een pittige editie te worden.

Aangekomen op de plaats van bestemming, konden we in een basisschool het startnummer ophalen en in de naastgelegen gymzaal konden we ons omkleden. De loop was uitverkocht en al gauw bleken we niet de enige Tri-Teamers te zijn, want ook Caroline kwam de gymzaal binnen gelopen en later ook Maarten en Angelique Bosch.

Even voor de klok van 12 uur begaven we ons naar het startgebied, een winkelstraat die met mooi weer en terrasjes heel gezellig kan zijn. Alleen het was geen mooi weer en dat was jammer. De organisatie had toch zijn stinkende best gedaan om er wat leuks van te maken! De start moest uitgesteld worden, omdat de start en de finish op dezelfde plek lagen en nog niet alle deelnemers van de 4 kilometer loop binnen waren, uiteindelijk om 10 minuten na 12 uur werden we weggeschoten.

Niels startte in de voorste groep en ging zonder doel, behalve natuurlijk lekker te lopen, op weg. Daisy en ik daarentegen waren op een missie! Een pr voor haar op de halve marathon was het doel en gezien de omstandigheden ging dat hard werken worden! Door de woonwijken van Berkel gingen we richting natuurgebied de Groene Zoom, en met het windje in de rug ging dat prima. Het gebied is pas 5 jaar oud en qua bebossing nog erg kaal, wat betekende dat de wind vrij spel had. Vooral de windstoten zorgden ervoor dat je slecht in je ritme kon blijven lopen.

Het weer werd er niet beter op en nadat het ook nog begon te regenen, werd het meer een survivaltocht dan een loopwedstrijd. Maar, waar meerdere deelnemers moesten gaan wandelen, konden wij nog gewoon doorlopen. Allemaal dankzij de heuveltrainingen die hier duidelijk zijn vruchten afwierpen en door het sterke karakter van Daisy, die zonder een kik te geven haar mannetje stond in de strijd tegen de elementen. Het laatste stukje van de loop ging weer door de woonwijk naar het winkelcentrum en met de wind mee werden we figuurlijk over de finish geblazen!

Over de streep werden natuurlijk gelijk de horloges gecheckt of het doel wat we voor ogen hadden behaald was! En het was gelukt, met maar liefst 13 minuten had ze haar pr verbeterd, een topprestatie gezien de omstandigheden!

Doel bereikt! en de medaille was dik verdiend.

Niels liep met 1:35:33 een toptijd en hij was dan ook tevreden. Maarten liep met 1:45:38 ook een pr op de halve marathon . Caroline klokte een tijd van 2:00:33 en Angelique was met 2:06:14 zeer voldaan. Daisy zette, met haar pr op 2:07:11, een forse verbetering van haar oude pr en Jeroen tenslotte kwam met 2:07:27 over de streep en had er een toptraining, op zijn weg naar de marathon van Rotterdam, op zitten.

Het was een geslaagde loop voor alle Tri-Teamers en een mooi evenement om te onthouden voor de toekomst.