mst

27 Oktober 2019, 35 km MST Schoorl Duinentrail

door

Door: Jeffrey Burgmeijer

Dankzij de wintertijd ben ik ruim voor de wekker wakker. Ik voel mij uitgerust, trek mijn hardloopkleding aan en ga snel ontbijten! Wat heb ik er zin in! 35 kilometer door de duinen van Schoorl, sommigen zullen zich afvragen hoe je daar nou zin in kan hebben en anderen zullen deze voorliefde voor een beetje afzien in een prachtig natuurgebied helemaal begrijpen.

Na een uurtje in de auto, kom ik aan in Schoorl en haal ik mijn startnummer op in de sporthal. Daar is ook Willem aan de slag als vrijwilliger en staat Marc er ook al! Erwin voegt zich even later bij ons en ook Henny komt net aan. Na wat bemoedigende woorden gaat ieder zijn eigen weg: Erwin naar de start van de 17 km, waar ook Sacha zal starten en de supporters begeven zich ook naar de start en langs het parcours.

Richting de start kom ik Daphne nog tegen en joggen we samen richting de start om alvast warm te worden. Daphne loopt deze dag haar eerste trailevenement en zal 10 km afleggen in de duinen.

Bij de start lukt het om mij redelijk vooraan te plaatsen, om te voorkomen dat ik in het eerste stuk al vastloop op de smallere paadjes en trappen door de drukte. Na een paar kilometer neem ik een rustiger tempo aan en probeer ik te genieten van de omgeving. Schoorl heeft prachtige bossen en alle paadjes zijn bedekt met een laag dennennaalden. De bossen hebben al prachtige kleuren en ik moet goed opletten om geen pijlen te missen.

De kilometers vliegen voorbij en voor ik het weet gaan we echt de duinen in. Diepe duinpannen en hoge toppen volgen elkaar op voordat we het strand opgaan. Daar hebben we echt geluk: de wind staat haaks op het strand vanaf zee en het zand is keihard. Ik gooi het tempo iets omhoog en na 2 km gaan we weer de duinen in. Nu wordt het parcours echt wel zwaarder. Lange mulle zandpaden en duintoppen achter elkaar, gelukkig afgewisseld met mooie uitzichten over het duingebied.

We gaan weer de bossen in en op 30 kilometer is de tweede verzorgingspost. Daar staat Willem, klaar om iedereen te voorzien van water en kleine versnaperingen. Willem vraagt aan mij hoe ik mij voel en tot mijn verbazing kan ik met zekerheid zeggen dat ik mij nog best fris voel. Dat had ik zelf ook niet verwacht na 30 km. Willem vult mijn water bij en ik neem nog een handje zoutjes mee. Binnen een minuut ben ik weer onderweg en moet ik gelijk een lange trap op.

De laatste 5 kilometer voelen toch wel zwaar en ik begin dat te voelen in mijn bovenbenen. Van ver hoor ik al een doedelzak en ik denk, gooi het gas er toch nog een beetje op! Ik kom bovenaan een steile zandheuvel en laat me gewoon naar beneden vallen, nu maakt het toch niet meer uit! Ik kom onder de finish door, pak een finishbiertje aan en stop de tijd. Uiteindelijk heb ik 3:48 nodig gehad voor 35 km met 750 hoogtemeters. Ik ben ontzettend tevreden en kijk nu alweer uit naar de volgende doelen!

Airborne Freedom Trail

door

Door: Chris Chaudron

Na de verhalen van andere lopers die vorig jaar de Freedom Trail gelopen hebben, wilde ik het dit jaar zelf meemaken. Dit jaar kreeg het de naam Airborne Freedom Trail. Wellicht omdat het dit jaar 75 jaar geleden is dat de bevrijding in Arnhem werd ingezet. Er waren dit jaar veel meer deelnemers, maar het was nog net niet over de koppen lopen. En aangezien de diverse afstanden elkaar onderweg nog eens tegenkwamen, werd er voldoende gepasseerd en ingehaald. We liepen immers niet allemaal 5.25 min per km. Bij Papendal aangekomen eerst maar eens de clubgenoten opzoeken en de startnummers ophalen. Aanwezig zijn Tineke, Jolanda, Kimberly, Mike, Richard en Roald. Daarna nog even snel op de foto en door naar de start.

Het intro in de donkere legertent neemt je mee om in het Arnhemse veld gedropt te worden om op weg te gaan naar de John Frostbrug. Onderweg passeren we tunneltjes en neergezet beeldmateriaal dat je laat zien hoe het er aan toe ging. Defensie heeft op diverse plaatsen opstellingen neergezet met tekst en uitleg. En de omgeving is ook nog eens prachtig.  Het bezoek aan het ereveld is een ervaring op zich, maar het plaatsen van het kruisje en de aanwezigheid van de Veteranen maakt het nog specialer. Toch moeten we weer door.

De omgeving blijft mooi, maar de route loopt stiekem wel steeds een stukje omhoog wat het toch steeds zwaarder maakt.  En aangezien snelle afdalingen niet mijn specialiteit zijn, vreesde ik het ergste. Gelukkig gaan de meeste dalingen met trapjes. Dan nog een stukje door Arnhem om vervolgens op de kade te komen. In de verte de John Frostbrug. Maar ik zie er geen volk overheen lopen.

Zou het dan toch makkelijker zijn? Plots doemen in de verte de twee bogen van de finish op aan de kade en ik heb toch nog energie om een sprintje in te zetten. Blij kom ik over de finish. Tineke en Richard zijn er al. Met de plak om mijn nek hebben we samen de anderen opgewacht. Ook andere bekenden stromen binnen. En daar zijn Mike en Roald en even later komen ook Jolanda en Kimberly in zicht. We schreeuwen ze naar de finish en hebben het allemaal gehaald. Het was er volgens iedereen een voor in de boeken.

Petzl Night Trail

door

Door Willem Hasekamp

Plannen voor het seizoen 2018 worden gemaakt, mooie plannen waarin de Petzl Night Trail past. Als ik me wil inschrijven blijkt het niet meer mogelijk te zijn. Dat is balen zeg, ik trek de stoute (trail)schoenen aan en stuur een appje naar Mud Sweat Trails of er een mogelijkheid bestaat om nog deel te kunnen nemen aan de 25 kilometer. Al snel blijkt dat ik mee kan doen door me op de race day, of kan ik beter zeggen race night, te melden bij de issue desk.

Zo gezegd, zo gedaan. Op 10 februari meld ik me bij de issue desk en na betaling (uiteraard) kan ik mijn startnummer in ontvangst nemen. Ik heb genoeg tijd om een praatje met bekenden te maken. Bij de stand van sponsor Petzl kan ik nog enkele vragen stellen over mijn nieuwe hoofdlamp. De wind neemt toe, het voelt een stuk minder lekker dan een uur geleden en er wordt zelfs regen voorspeld. Heb ik wel de juiste kleding keuze gemaakt?

Op het laatste moment vervang ik mijn baselayer voor een warmer exemplaar. Nog een paar minuten en het startschot voor de eerste lopers zal klinken. Elke 30 seconden mag er een groep van start gaan om de drukte te spreiden. Dit werkt geweldig, nergens opstoppingen op het parcours. Na vijf minuten mag ik van start envoor we het weten draaien we het terrein van Outdoor Valley af de trail is nu echt begonnen.

De eerste kilometers gaan lekker, tempo doseren heb ik me voorgenomen want je weet niet wat je te wachten staat. De paden worden minder, soms lopen we gewoon over grasvelden of zijn het weilanden? Schoenen worden in de modder vastgezogen, soms enkeldiep, het is zwaar. De gemeten hartslag hoort niet bij dit tempo, hoe gaat dit aflopen? Dan duiken we ineens een mooi bospad in, nog wel glad maar het begint weer op hardlopen te lijken.

Bij 15 kilometer komen we de eerste hoogte meters tegen, via een mountainbike track een heuveltje over. Beneden aangekomen vinden we de verzorgingspost, snel een stuk banaan en weer verder. Drinken en genoeg energie heb ik in m’n racevest zitten. Twee saaie kilometers over asfalt volgen. Blij als een klein kind duiken we gelukkig weer de modder in, voor we het weten staan we onder aan de skiheuvel.

Via een grashelling mogen we naar boven. Het is zo glad dat je beter van een zeephelling kan spreken. Het gaat niet snel, soms glij je zomaar twee passen terug. Eenmaal boven slingert een mooie single track naar beneden, de finale is begonnen geen meter zal meer vlak zijn. Blijven hardlopen heb ik me voorgenomen, een flinke aanslag om m’n bovenbenen blijkt, nog even volhouden.

Na ruim twee uur draai ik via een smalle brug, moe maar voldaan, het finish terrein op. Een welverdiende medaille, een heerlijke kop erwtensoep en een biertje staan op me te wachten. Mannen van Mud Sweat Trails bedankt voor de geweldige organisatie.

Nu goed herstellen en op naar het volgende avontuur.

Facebook