Karakter is niet te koop

Voor het eerst sinds 2014 zal ik niet aan de start staan van de run Winschoten een 100 km eigenlijk zou ik eind augustus een 24 uurse lopen daar is ook een streep door, nee geen blessureleed hoor alles behalve dat!.

Nee een klein beetje verstandig zijn en luisteren naar de mensen om me heen die hebben het beste met me voor, niet als een dolle stier alles maar willen lopen…je bent geen 18 meer al voel ik me vaak wel zo.

Zo is de eerste echte grote wedstrijd voor mij al een klassieker de Indiansummer ultra trail ( 2016 & 2017 liep ik er erg sterk, door het mooie Drenthe.

Ben qua trainingen een nieuwe weg in geslagen van 10 jaar lang aanklooien iets van structuur en een schema, waar ik uiteraard zelf wel een grote vinger in den pap heb en die pap is gelukkig niet kokend ander brand je je tengels.

Om de tafel met Mark en hertog jan, want de beste schema’s maak je met bier, ik kan het nu gaan hebben over allerlei zones en ingewikkelde trainers dingen daar heb ik helemaal geen zin in, wat ik jullie wel kan vertellen is is dat het een goede bevalling geworden is.

Zo werd het 10 augustus een marathon bij Ben mol, nee niet van wie is de mol maar de mollen marathon lekker kleinschalig deze editie 5 deelnemers.

Het zou fink gaan waaien en de opdracht was zone 2 HF 151 geen snot voor den ogen maar easy running, het handen schudden voor de start was zo gefikst de foto ook zo gemaakt we kennen elkaar al van elders.

09:00 we wachten nog even op de gps van Gertie en dan gaan we los samen met Roel loop ik 3 km en hij gaat me veel te hard ik wil de HF laag houden, bovendien waait het fors mijn haar zit al compleet door de war.

Ronde 2 dringen de darmen me tot een bos bezoek, hopla verder het is gestopt met hard waaien een heuse storm en ook een paar forse buien die overigens heerlijk zijn voor de verkoeling.

Er is eigenlijk maar een klein stukje wind mee dat is op de Oostvaarder dijk, je kijkt er uit op het IJsselmeer veel schuimkoppen het doet me denken aan koud bier.

De laatste 2 rondes en nummer 1 loopt in het blikveld, ik mik het racevest in de Subaru die nog niet is weg gewaaid en ga op souplesse proberen te winnen…..

Heel langzaam kom ik dichterbij er is wil om te winnen, na alle blessureleed en mentale tegenslagen voel ik me sterk al is na 36 km het beste er echt wel af, de rukwinden zijn best fors waai van links naar rechts over het fietspad.

Nog 2 km als ik aanzet win ik, we gaan ervoor op de dijk erop en erover op techniek trek in de laatste km door in 4:48 en toon karakter tussen de oren klopt alles weer…..

Naar huis wat met de vivo nog een leuke onderneming is, eenmaal op de snelweg is het alle zijlen bij zetten

We hebben de wind vol op kop en 110 km per uur is echt wel de max, ik houd de ramen dicht anders stijg ik op.

Thuis lekker douchen eten en een lekker herstel biertje………

Ciao Ultrapietje…..

De Zestig van Texel, 120km

De strijd op Texel!

In 2011 liep ik hier mijn eerste ultra (60 km) het was 25 graden met 6 uur 34 kwam ik gesloopt over de streep, maar wat opviel was dat je er ook een 120 km had die lopers waren voor mij helden en dacht dat wil ik ook.

Ben me gaan verdiepen in de kwalificatie eisen oeiii een 100 onder de 9 uur 30 stevig maar als je iets wil kan het, eerst maar eens sterker worden op de marathon en langzaam toe trainen naar mijn eerste 100.

Toen Mei 2011! werd mijn moeder heel ernstig ziek en we wisten dat ze nog maar heel erg kort te leven had “Ik zei mam jij gaat strijden en ik beloof je ik ga me kwalificeren voor de 120 van Texel en dan sta jij aan de finish……helaas is mams september 2011 veranderd in een vlinder die me altijd en overal steunt.

De eerste 100 was een hel na 60 ging de kaars uit en wist dat het een forse strijd zou worden maar ja zonder strijd geen glory…

2013/15/&17 ja ff iets inkorten de 60 op Texel gelopen en nog steeds liepen mijn helden de 120, met een PR van 5:41 op de 60 gelopen in (2017) veel wind brak het tot nu toe het beste jaar uit mijn carrière aan 2x een 100 1x een 130, het reisje in Friesland zat ff tegen.

Na wat blessureleed wilde ik toch in september 2018 aan de start staan in Winschoten. Daar liep ik een sterke 100km met een mooi PR 10:14. Ik durfde toen heel lief aan Henri een wildcard te vragen, ik denk dat hij mij net zo lief vond want met een hele onderbouwing kreeg ik hem! Als een kind zo blij. Mams ik mag starten……..

Ultra (eigenwijs) Pietje nam een externe trainer in de hand jaja klinkt decadent he, valt mee hoor het werd echt trainen, hartslagen berekend na een inspanningstest en op mijn laagste HF (151) liep ik al 4.55 min/km kwam gesloopt terug van de training hihi wel lekker.

Het ultraloop lijf maar vooral pyriformis links ( voor details zie google) had wat minder trek in deze verandering en gooide roet in het eten, roet is normaal in december en niet in januari…

Eind januari leek het beter te gaan en met hangen en wurgen een duurloop van 35 kunnen doen en zoals altijd schijnt achter de wolken de zon , tot 23 Februari goed kunnen trainen, maar piri rechts voelde denk aandacht tekort en daar was tegenvaller 2…..inmiddels was Team Texel al gevormd Daphne Albert en Mark heb beide heren hoog staan als mede trainers van het Tri-team en vond het een hele eer dat ze mee wilden met deze gek hahaha ik had ook pas na het jawoord de starttijd verteld……

3 weken rust en niet lopen daar wordt een ultraloper niet leuker van, mensen om me heen hebben aardig wat te verduren gekregen.

Ik ging zelfs luisteren naar mensen om me heen ach nooit te oud om te leren toch manuele therapie, accupunctuur (het lopende speldekussen) whaha Half maart met veel last langzaam hobbelen, vloekend thuis alles om mij heen geloofde erin behalve ik.

Inmiddels was ik zo uitgerust en fietste zo veel voelde me bijna Joop zoetemelk.

Eind maart een dubbeldekker van 2×14 met weinig last gaf me vertrouwen te starten en lopen op ervaring mentaal sterk uitgerust en met een drive van hier tot Tokyo….op naar ultra eiland Texel…inmiddels was me ook ter ore gekomen dat Guus er ging starten op de 60….

7 April 04:35 op de atletiekbaan! ik sta er tussen mijn helden en mag na 2 rondjes gaan we het donker in het loopt goed en geniet volop, na een uur het ochtendgloren en die vogels het ontwaken van de natuur nu ben ik de held……en weet dat mams nu al trots is.

De kilometers tikken lekker weg het TOP team doet het zo goed alles klopt voeding, routebegeleiding heerlijk, na 35 km wat kletsen met Rene schoen en besef dat piri zich koest houd.

Het strand op en ik weet dat is op Texel altijd wat minder dan thuis, voel me sterk en loop volgens Albert als een kogel… onderweg de grootste lol een sanitaire stop, vogels die stuk zijn, op stap met een ultraloper is nooit saai…..

De hors het laatste stuk strand is nog mooier ik waan me in het paradijs, behalve de benen die waren er al klaar mee. Op weg naar de keerlus kom ik Guus tegen echt geweldig. Ook nog vele aanmoedigingen van vele andere lopers die mij kennen. Bij de keerlus aangekomen op 60 km sprak Henri de legendarische worden Ultrapietje loopt nog inmiddels was het al een felle strijd aan het worden.

79 km daar was ze en niet alleen nee opa en oma waren er ook bij ik had het zo zwaar en wist je bent nu al trots op me, maar ik ga niet stoppen mijn pijn is relatief en gaat over….

Hardlopen leek op shuffelen Team Pieter deed er alles aan, 86 km Daphne komt naar me toe lopen met een verassing door gaan……na 4 km uit de slufter staan daar je vader broer zwager en komt Dominique naar je toe rennen ik kan de tranen niet meer binnen houden.

Allemaal voor die gekke pappa de kop wil door ik zing van binnen het nummer van Freddie Mercury& Monserrate caballe Guide me home………https://www.youtube.com/watch?v=q7Nqc-0JYj8….

Mark neemt het over een ultrapietje die wil maar niet meer kan ik heb geen idee meer wat ik allemaal heb lopen verkondigen van onzin tot iets minder onzin maar na 92 km was het op en met trots besloten de pijp aan maarten te geven en wat hij er mee doet zoekt die maar uit…..

Op het veld bij de finish kan ik amper gaan zitten, krijg een forse wegtrekker en ga bijna out maar team Pieter zou het team niet zijn als ze je in de kant leggen en je dochter zich ontfermt over gekke pappa……

Daar komt Guus met de laatste krachten haal ik hem binnen en stort weer ten aarde……na afloop gaan we samen op de foto omdat het moet dan hahahah.

Ik ben trots op wat ik gepresteerd heb na een matige voorbereiding onder het genot van een lekker biertje weet ik dat de wil er was maar de trainingsachterstand fors was, en als je dan toch nog op wilskracht tot 92 kilometer komt mag je alleen maar erg tevreden zijn.

De spierpijn is enorm net als de trots op mijn Team en je dierbaren die er voor je zijn….

Ultrapietje is weer terug en mooie verhalen volgen op naar de Leiden marathon ik heb inmiddels de langste duurloop gehad

Ciao Ultrapietje….