pieter

De Zestig van Texel, 120km

door

De strijd op Texel!

In 2011 liep ik hier mijn eerste ultra (60 km) het was 25 graden met 6 uur 34 kwam ik gesloopt over de streep, maar wat opviel was dat je er ook een 120 km had die lopers waren voor mij helden en dacht dat wil ik ook.

Ben me gaan verdiepen in de kwalificatie eisen oeiii een 100 onder de 9 uur 30 stevig maar als je iets wil kan het, eerst maar eens sterker worden op de marathon en langzaam toe trainen naar mijn eerste 100.

Toen Mei 2011! werd mijn moeder heel ernstig ziek en we wisten dat ze nog maar heel erg kort te leven had “Ik zei mam jij gaat strijden en ik beloof je ik ga me kwalificeren voor de 120 van Texel en dan sta jij aan de finish……helaas is mams september 2011 veranderd in een vlinder die me altijd en overal steunt.

De eerste 100 was een hel na 60 ging de kaars uit en wist dat het een forse strijd zou worden maar ja zonder strijd geen glory…

2013/15/&17 ja ff iets inkorten de 60 op Texel gelopen en nog steeds liepen mijn helden de 120, met een PR van 5:41 op de 60 gelopen in (2017) veel wind brak het tot nu toe het beste jaar uit mijn carrière aan 2x een 100 1x een 130, het reisje in Friesland zat ff tegen.

Na wat blessureleed wilde ik toch in september 2018 aan de start staan in Winschoten. Daar liep ik een sterke 100km met een mooi PR 10:14. Ik durfde toen heel lief aan Henri een wildcard te vragen, ik denk dat hij mij net zo lief vond want met een hele onderbouwing kreeg ik hem! Als een kind zo blij. Mams ik mag starten……..

Ultra (eigenwijs) Pietje nam een externe trainer in de hand jaja klinkt decadent he, valt mee hoor het werd echt trainen, hartslagen berekend na een inspanningstest en op mijn laagste HF (151) liep ik al 4.55 min/km kwam gesloopt terug van de training hihi wel lekker.

Het ultraloop lijf maar vooral pyriformis links ( voor details zie google) had wat minder trek in deze verandering en gooide roet in het eten, roet is normaal in december en niet in januari…

Eind januari leek het beter te gaan en met hangen en wurgen een duurloop van 35 kunnen doen en zoals altijd schijnt achter de wolken de zon , tot 23 Februari goed kunnen trainen, maar piri rechts voelde denk aandacht tekort en daar was tegenvaller 2…..inmiddels was Team Texel al gevormd Daphne Albert en Mark heb beide heren hoog staan als mede trainers van het Tri-team en vond het een hele eer dat ze mee wilden met deze gek hahaha ik had ook pas na het jawoord de starttijd verteld……

3 weken rust en niet lopen daar wordt een ultraloper niet leuker van, mensen om me heen hebben aardig wat te verduren gekregen.

Ik ging zelfs luisteren naar mensen om me heen ach nooit te oud om te leren toch manuele therapie, accupunctuur (het lopende speldekussen) whaha Half maart met veel last langzaam hobbelen, vloekend thuis alles om mij heen geloofde erin behalve ik.

Inmiddels was ik zo uitgerust en fietste zo veel voelde me bijna Joop zoetemelk.

Eind maart een dubbeldekker van 2×14 met weinig last gaf me vertrouwen te starten en lopen op ervaring mentaal sterk uitgerust en met een drive van hier tot Tokyo….op naar ultra eiland Texel…inmiddels was me ook ter ore gekomen dat Guus er ging starten op de 60….

7 April 04:35 op de atletiekbaan! ik sta er tussen mijn helden en mag na 2 rondjes gaan we het donker in het loopt goed en geniet volop, na een uur het ochtendgloren en die vogels het ontwaken van de natuur nu ben ik de held……en weet dat mams nu al trots is.

De kilometers tikken lekker weg het TOP team doet het zo goed alles klopt voeding, routebegeleiding heerlijk, na 35 km wat kletsen met Rene schoen en besef dat piri zich koest houd.

Het strand op en ik weet dat is op Texel altijd wat minder dan thuis, voel me sterk en loop volgens Albert als een kogel… onderweg de grootste lol een sanitaire stop, vogels die stuk zijn, op stap met een ultraloper is nooit saai…..

De hors het laatste stuk strand is nog mooier ik waan me in het paradijs, behalve de benen die waren er al klaar mee. Op weg naar de keerlus kom ik Guus tegen echt geweldig. Ook nog vele aanmoedigingen van vele andere lopers die mij kennen. Bij de keerlus aangekomen op 60 km sprak Henri de legendarische worden Ultrapietje loopt nog inmiddels was het al een felle strijd aan het worden.

79 km daar was ze en niet alleen nee opa en oma waren er ook bij ik had het zo zwaar en wist je bent nu al trots op me, maar ik ga niet stoppen mijn pijn is relatief en gaat over….

Hardlopen leek op shuffelen Team Pieter deed er alles aan, 86 km Daphne komt naar me toe lopen met een verassing door gaan……na 4 km uit de slufter staan daar je vader broer zwager en komt Dominique naar je toe rennen ik kan de tranen niet meer binnen houden.

Allemaal voor die gekke pappa de kop wil door ik zing van binnen het nummer van Freddie Mercury& Monserrate caballe Guide me home………https://www.youtube.com/watch?v=q7Nqc-0JYj8….

Mark neemt het over een ultrapietje die wil maar niet meer kan ik heb geen idee meer wat ik allemaal heb lopen verkondigen van onzin tot iets minder onzin maar na 92 km was het op en met trots besloten de pijp aan maarten te geven en wat hij er mee doet zoekt die maar uit…..

Op het veld bij de finish kan ik amper gaan zitten, krijg een forse wegtrekker en ga bijna out maar team Pieter zou het team niet zijn als ze je in de kant leggen en je dochter zich ontfermt over gekke pappa……

Daar komt Guus met de laatste krachten haal ik hem binnen en stort weer ten aarde……na afloop gaan we samen op de foto omdat het moet dan hahahah.

Ik ben trots op wat ik gepresteerd heb na een matige voorbereiding onder het genot van een lekker biertje weet ik dat de wil er was maar de trainingsachterstand fors was, en als je dan toch nog op wilskracht tot 92 kilometer komt mag je alleen maar erg tevreden zijn.

De spierpijn is enorm net als de trots op mijn Team en je dierbaren die er voor je zijn….

Ultrapietje is weer terug en mooie verhalen volgen op naar de Leiden marathon ik heb inmiddels de langste duurloop gehad

Ciao Ultrapietje….

Berenloop, 100e (ultra)marathon

door

Always on my mind.

2018 het jaar van hoogte en een fors dieptepunt in de loopcarrierre van Ultrapietje

De elfsteden was na 5 steden klaar daarna langzaam uit het dal met als mooie kroon een TOP 100 in Winschoten een mooi PR op de 100 en een deelname voor de belofte die ik in 2011 gedaan heb aan mijn moeder om ooit de 120 van Texel te lopen.

Marathon’s /ultralopen is leuk, en als trainer breng je je ervaring over op je groep, maar vergeet je jezelf wel eens maar daar heb je gelukkig je mede trainers voor, en we hebben een top trainer Mark van der Vegt waar ik veel van leer.

Dan mag je terug naar Terschelling ene Hessel had daar ooit een liedje over geschreven en sta je aan de start van je 100ste, had in de voorbereiding vooral veel rust ingebouwd ook op advies van Guus en Daphne De Winter

Verhuizen van de Seringen naar de Eikenstein gaat niet in de koude kleren, zitten Ultrapietje is ineens aan het sjouwen boren, inrichten van een nieuwe casa, met al hoogtepunt een eigen zimmer voor 2 mooie dames Dominique Den Edel en Kayleigh Den Edel

Je blokje door de duinen gaat lekker, samen met daphne een rondje gaat goed en druk daar heb ik nog nooit van gehoord.
Eenmaal op Terchelling is er van alles geregeld van shirts tot sponsoren en speakers mede dank aan Rob van der Marel, Dennis Van Veen,  Patricia Van Veen, en Daphne.
Ik blij dat ik op zaterdag ff 5 km mag loslopen in de bossen waar ik plots 1e dame wordt incognito als Patricia Van Veen, heb afstand gedaan van de bloemen…

En daar sta je dan op Zondag onder de grote brandaris, als ultraloper je gaat de strijd aan met 42.195 km en de elementen die er altijd zijn op de eilanden.

Onderweg wat kletsen met lopers en dan brult er uit een speaker Leaving on a jetplane van John denver, ik zie geen vlinder…..
Ik denk dat de vlinder met Jonathan had afgesproken om de steun te geven op het strand onder het motto ‘the road to Texel.
Heb het zwaar maar op techniek ros ik door haal de een na de ander in en denk you are always on my mind…..Strand af de longway op kop is helder, poten moe niet zeuren zoals Guus altijd zegt en knal door.

Links rechts en dan de stad in Monique Laurey een high five Tineke Haitsma-van Dijk en Jan Willem Haitsmanog een bochtje de tranen staan onder in de ogen de rode loper op finishen.
Wat een ontvangt na de finish, ik krijg een zeer mooie sweater, een mini brandaris met gravure, en de maandag erna wordt ik gebeld door de krant voor een interview.

Groet Ultrapietje…..

Run Winschoten (100KM)

door

Door: Pieter den Edel

De dood of de gladiolen.

De run Winschoten een loop waar ik al voor de vijfde keer aan de start mag staan, ik ben gelukkig dat het lichaam al dat ultralopen pikt.

De maand augustus goed kunnen trainen 2 ultra’s en 1 marathon in 4 weken gingen goed zeker de laatste de Monnikentocht een soepele 50 km op tempo tussen de oren zit het goed maar wat doet het lijf op een 100 een afstand die voor ons recreatieve lopers met een gezin en baan niet te plannen valt.

De week voor een loop doe je weinig 2x loslopen en fietsen naar werk gelukkig anders worden ze thuis gek van een stuiterende loper.

Vrijdag middag naar het noorden met Daphne dit jaar helaas geen estafette team ach tis niet anders ff mijn nummer halen en praatje met Richard.

We slapen in den Stallen (hotel) vlakbij de start en lekker rustig geen apres skihut en feestende menigte tot 6 uur in de ochtend zoals in 2016.

Ik krijg het speciale lopers menu een bord pasta zo groot daar kan je 4 man van te eten geven ben wel lekker vol gestapeld zeg ik maar, in de gang loop ik nog wat te klieren met de brandslang ach je moet wat hahah.

Ik slaap goed en bij het ontbijt kletsen met Robert boersma en dan naar het strijd toneel waar het mag gaan gebeuren waar ik ga voor de kwalificatie voor de 120 van Texel een belofte die ik in 2011 mijn moeder gedaan heb zei ging toen de strijd aan tegen kanker ik zei mams ik ga voor jou een keer die 120 lopen…

Waarom Texel dat heeft 2 redenen ten eerste het was het eiland van Jan Knippenberg de 120 was zijn ronde en ook Jan is veel te vroeg gegaan.. Jan is een begrip in de Ultraloop wereld.

Bij de tent waar Daphne als top verzorging zit met heel veel ultralopers en de oude meester joop keizer is het gezellig.

10 uur mag ik los en loop soepel, ronde 1 gaat in 55.45 fors ja maar ik wil wat, er loopt de hele tijd een Duitser uit de wind achter me een scheet deert hem niet dan maar zakken en hopla weg is die pik ik later wel weer op, ronde 2 56.33 en dan voel ik aandrang snel de bosjes in en verder..

Ronde 3 57.21 bij het Rosarium roep ik naar daphne vest die weet dan dat ik ronde 4 een vol racevest wil ook mag ik de lege flesjes lanceren in het gras.

Ronde 4 57.25 lekker vlak de marathon gaat in 3.56 netjes rond 5 58.54 het wordt al zwaarder maar dat mag nu gaat de strijd beginnen, op de 60 loop ik een tussendoor PR die tellen niet maar pep mezelf wel op.

Vanaf 70 is het echt afzien krijg ik hier de rekening van de snelle start ik schreeuw tegen mezelf nee “ik wil dit en ik kan dit” 80 km tik ik af in 7:55 en push mezelf tot het uiterst de poten zitten vol en bij elke versnelling schiet de kramp er nog net niet in.

He daar is de Duitse vriend weer en loop hem voorbij of ik met een 5 km wedstrijd bezig ben.

Ik laat de 9:30 varen maar ga voor een PR niet zeuren ik zing het nummer van Bily ocean ‘ When the going get’s tough’.

Publiek langs de kant vraagt hoeveel rondes nog ik lach en steek 2 vingers omhoog zelfs praten zit er niet meer in…bij het 9 km punt zit een café met veel leuk publiek draaien ze net DJ paul elstak en ja als Feyenoorder ga je dan wel weer ff Sterker door strijd……

90 km in 9.05 de bel voor de laatste ronde in een café nooit fijn maar nu wel nog 10 km afzien op push door en bij 99 km staat Vincent kalkman die zegt nu alles eruit zo hard als je kan alles geven, pers er 1 km lopen op techniek uit bij elke stap voel ik elke vezel in het lichaam door alle kramp heen vlieg ik naar de finish in een fantastisch PR van 10:14 ben compleet leeg en daphne vangt me op zodat ik niet ter aarde stort hahaha.

Nu op naar Texel en welke afstand het gaat worden is nog niet helemaal zeker.

Het zijn toch de gladiolen geworden een mooi pr en heb alles gegeven wat erin zat compleet leeg na afloop heb ik meestal trek in een biertje maar zelfs dat niet, in het hotel douchen en chocomel en dan wil ik maar een ding dat is liggen.

Ben zo trots op daphne zonder haar zijn dit soort dingen niet mogelijk iemand die alles rondom een wedstrijd verzorgt van inpakken tot aan de voeding echt super.

Ciao een uitgetelde Ultrapietje.

Facebook