triteam

Door: Niels Lodewijk

Elk jaar is het een uitdaging om je in te kunnen schrijven voor de Meijendelloop, er mogen namelijk geen grootschalige wedstrijden in dit natuurgebied georganiseerd worden. Dit houdt evenementen als deze, maar ook onze eigen Zwemloop uniek. Na tweemaal misgegrepen te hebben, heb ik de laatste twee jaar de inschrijfdatum (en tijd!) in mijn agenda gezet. Gelukkig maar, want ook dit jaar was het in een paar uurtjes weer uitverkocht. “We hebben veel inschrijvingen, we denken dat we vol zitten, als je op tijd was sta je op de inschrijflijst en anders niet.” Een verademing vind ik dit soort organisaties in tegenstelling tot mega-evenementen waar wedstrijden als de CPC toe verworden zijn.

Wat maakt de Meijendelloop zo’n toploop? Starten in de kou, als het donker is. Vrijwel geen voorzieningen (1 drankpost), een afstand en terrein dat een sterk lopersveld afdwingt (25 km duinen) en gewoonweg een waanzinnig mooie omgeving om door te lopen. Zaterdag 30 november vond de 11^e editie plaats. Start en finish is bij Boerderij Meyendel. Het was koud en we waren vroeg, dus besloten boven bij de rotonde te parkeren en even een stukje te wandelen. Ik was vergezeld door Jeroen, een vriend waar ik een maand eerder Dublin Marathon mee gelopen heb. We hadden beiden niet veel meer getraind en vooral genoten van een trainingsloze maand.

Aangekomen bij de boerderij kleedden we ons om in de paardenstallen. Niet verwarmd, maar met honderd man binnen was de temperatuur behaaglijker dan buiten. Snel nog even wat planten water gegeven en klaar gaan staan voor de start. Dat kan hier gelukkig gewoon 30 seconden van te voren en GPS signaal is geen probleem. In de ochtendschemer om 8 uur klonk het startschot. Ik had niet echt plannen voor de race. Ik zou normaliter makkelijk onder de 2 uur moeten kunnen finishen. Benen voelden goed, dus zat snel op een tempo rond de 4:25.

Het eerste deel van de loop, richting Wassenaar en terug richting boerderij is het zwaarste gedeelte, het zuidelijke tweede gedeelte is gemakkelijker. Op de fietspaden lag hier en daar wat ijs. Vanaf de Wassenaarse Slag verandert het parcours van fietspad (asfalt) naar wandelpad (zand, gravel). Fijn, want ik was het glibberen wel een beetje zat, al krijg je er nu wel een paar nare heuvels in de ganzenhoek voor terug. Na 10 km merkte ik dat ik wel wat verval had. Ik kon de eerste 3 dames die bij me liepen niet makkelijk meer bijhouden en mijn hartslag was wat te hoog (door het lopen!), dus ik besloot wat te gaan hangen. Herstellen is in deze loop in de eerste helft bijna onmogelijk, want na elke heuvel is er na een paar meter weer een heuvel. Gelukkig liepen we onder een supermooie regenboog!

Rond de drankpost kwam ik nog wat trailers van het Tri-team tegen. Al had ik wat verval, ik voelde me verder prima. Even doorbijten tot na ‘het wasbord’ bij de Watertoren. Daarna wordt het terrein een stuk milder. ‘Het wasbord’ is een beklinkerd paadje tegen het Noorderstrand aan. Voor mij berucht door mijn heuveltrainingen bij HRR, verschrikkelijk stukje als je er al 16 in de benen hebt. Daarna kon ik goed herpakken en kwam er weer wat ritme in, al zat ik inmiddels op 4:45 per kilometer. Na TNO wordt het parcours weer fietspad en inmiddels lag er geen ijs meer op. Ik kon weer wat tempo maken en laatste kilometer ging weer in 4:25. Op 1:54:14 kwam ik over de finish, daar was ik wel tevreden mee. Maar om de sterkte van het veld te schetsen, daar word je dus 57^e mee van de 334! Een kwartiertje later kwam mijn maat binnen, die had het ook goed overleefd.Net als ik elk jaar staat de koffie en appeltaart klaar en krijg je een t-shirt. Elk jaar hetzelfde t-shirt, maar wel elk jaar een ander kleur. Bordeauxrood dit jaar.

Ik doe volgend jaar hopelijk weer mee en voor mij staat de meijendelloop definitief in de lijst cultklassiekers in de regio, naast de meeuwen- en makrelenloop, de puinduinrun en de zwarte marathon.