Voorne’s Duintrail 2019

Door: Jeroen van Duivenboden

Zondag 1 december vond de Voorne,s Duintrail plaats in en rond het duinengebied van het Oostvoornse meer en ik was erbij! Het episch centrum was gevestigd in een strandtent waar het op het moment van arriveren al gezellig druk was. Er waren 3 afstanden te weten 15 km, 29 km en 44 km en je kon 15 km wandelen. Ik ging voor de 15 km die om 11:30 van start ging onder het genot van een flauw zonnetje en een flink windje.

Als eerste draaiden we een steiger op die door de gladheid al een uitdaging op zich was, na de steiger volgde een mountainbike parcours waar alleen een single track voor handen was en gelijk aardig geklommen moest worden. Na deze warming up liepen we via een dijk richting het duin/bosgebied van Oostvoorne.

Hier was het een komen en gaan van heuveltjes, trappetjes en door het vele regenwater van afgelopen week ook veel bagger! Maar ook dat is onderdeel van het trail gebeuren.

Ik had me goed ingepakt want zeker bij de startplaats was het gewoon koud, in de duinen liep het water inmiddels over mijn rug en verdwenen de handschoenen al gauw in de rugzak.

Na bijna 8 kilometer onderweg kwam mijn favoriete onderdeel van de trail, de voederpost! Banaan, nootjes, ontbijtkoek, sinaasappel, sportdrank, water, cola het was er allemaal maar ik kon me inhouden vandaag.

Na dit geluksmomentje ging de tocht weer verder richting het strand. We liepen door een gebied waar het allemaal wat meer open was, vele meertjes liepen we voorbij wat werkelijk mooie plaatjes opleverde!

Wat nu volgde was een lang stuk strand waar het tempo iets omhoog geschroefd kon worden. Het genot van het windje in de rug hield 3 kilometer voor de finish op toen we hem vol tegen kregen, de handschoentjes waren niet nodig maar ik was erg blij met m,n muts. Het harde zand had inmiddels weer plaats gemaakt voor modderpaden en voorzichtigheid was geboden want op sommige stukjes was het knap glad daardoor, bij het omzeilen van een boomstronk ging het toch fout en gleed ik weg met als gevolg een van modder voorziene linker lichaams helft! Maar niet piepen, opstaan en weer door! De laatste kilometer ging weer over het strand en zo zat na het passeren van de finish de Voornse Duintrail er voor mij op. Na de finish kregen alle deelnemers een broodje rookworst en een bekertje bouillon, iets wat er wel inging na de 15 pittige kilometers. Het was weer een mooie ervaring!

Op naar het volgende loopavontuur!

Meijendelloop

Door: Niels Lodewijk

Elk jaar is het een uitdaging om je in te kunnen schrijven voor de Meijendelloop, er mogen namelijk geen grootschalige wedstrijden in dit natuurgebied georganiseerd worden. Dit houdt evenementen als deze, maar ook onze eigen Zwemloop uniek. Na tweemaal misgegrepen te hebben, heb ik de laatste twee jaar de inschrijfdatum (en tijd!) in mijn agenda gezet. Gelukkig maar, want ook dit jaar was het in een paar uurtjes weer uitverkocht. “We hebben veel inschrijvingen, we denken dat we vol zitten, als je op tijd was sta je op de inschrijflijst en anders niet.” Een verademing vind ik dit soort organisaties in tegenstelling tot mega-evenementen waar wedstrijden als de CPC toe verworden zijn.

Wat maakt de Meijendelloop zo’n toploop? Starten in de kou, als het donker is. Vrijwel geen voorzieningen (1 drankpost), een afstand en terrein dat een sterk lopersveld afdwingt (25 km duinen) en gewoonweg een waanzinnig mooie omgeving om door te lopen. Zaterdag 30 november vond de 11e editie plaats. Start en finish is bij Boerderij Meyendel. Het was koud en we waren vroeg, dus besloten boven bij de rotonde te parkeren en even een stukje te wandelen. Ik was vergezeld door Jeroen, een vriend waar ik een maand eerder Dublin Marathon mee gelopen heb. We hadden beiden niet veel meer getraind en vooral genoten van een trainingsloze maand.

Aangekomen bij de boerderij kleedden we ons om in de paardenstallen. Niet verwarmd, maar met honderd man binnen was de temperatuur behaaglijker dan buiten. Snel nog even wat planten water gegeven en klaar gaan staan voor de start. Dat kan hier gelukkig gewoon 30 seconden van te voren en GPS signaal is geen probleem. In de ochtendschemer om 8 uur klonk het startschot. Ik had niet echt plannen voor de race. Ik zou normaliter makkelijk onder de 2 uur moeten kunnen finishen. Benen voelden goed, dus zat snel op een tempo rond de 4:25.

Het eerste deel van de loop, richting Wassenaar en terug richting boerderij is het zwaarste gedeelte, het zuidelijke tweede gedeelte is gemakkelijker. Op de fietspaden lag hier en daar wat ijs. Vanaf de Wassenaarse Slag verandert het parcours van fietspad (asfalt) naar wandelpad (zand, gravel). Fijn, want ik was het glibberen wel een beetje zat, al krijg je er nu wel een paar nare heuvels in de ganzenhoek voor terug. Na 10 km merkte ik dat ik wel wat verval had. Ik kon de eerste 3 dames die bij me liepen niet makkelijk meer bijhouden en mijn hartslag was wat te hoog (door het lopen!), dus ik besloot wat te gaan hangen. Herstellen is in deze loop in de eerste helft bijna onmogelijk, want na elke heuvel is er na een paar meter weer een heuvel. Gelukkig liepen we onder een supermooie regenboog!

Rond de drankpost kwam ik nog wat trailers van het Tri-team tegen. Al had ik wat verval, ik voelde me verder prima. Even doorbijten tot na ‘het wasbord’ bij de Watertoren. Daarna wordt het terrein een stuk milder. ‘Het wasbord’ is een beklinkerd paadje tegen het Noorderstrand aan. Voor mij berucht door mijn heuveltrainingen bij HRR, verschrikkelijk stukje als je er al 16 in de benen hebt. Daarna kon ik goed herpakken en kwam er weer wat ritme in, al zat ik inmiddels op 4:45 per kilometer. Na TNO wordt het parcours weer fietspad en inmiddels lag er geen ijs meer op. Ik kon weer wat tempo maken en laatste kilometer ging weer in 4:25. Op 1:54:14 kwam ik over de finish, daar was ik wel tevreden mee. Maar om de sterkte van het veld te schetsen, daar word je dus 57e mee van de 334! Een kwartiertje later kwam mijn maat binnen, die had het ook goed overleefd.Net als ik elk jaar staat de koffie en appeltaart klaar en krijg je een t-shirt. Elk jaar hetzelfde t-shirt, maar wel elk jaar een ander kleur. Bordeauxrood dit jaar.

Ik doe volgend jaar hopelijk weer mee en voor mij staat de meijendelloop definitief in de lijst cultklassiekers in de regio, naast de meeuwen- en makrelenloop, de puinduinrun en de zwarte marathon. 

New York Marathon 2018

New York marathon 2018

We hebben een jaar moeten wachten maar eindelijk was het dan zover….. Marathon weekend in New York! Maar het was het wachten meer dan waard, wat een fantastische stad. Manhattan stond in het teken van de marathon en de lopers stroomden via de luchthaven JFK binnen, pakweg 1500 Nederlanders en 55.000(!) in totaal.

We hadden veel geluk met het weer tot en met marathondag en konden zelfs nog buiten dineren op donderdag. En wat doe je dan in de 2 dagen voorafgaand aan de marathon? Nou bijvoorbeeld een trainingsloop in Central Park en het finishgebied verkennen, onze startbewijzen ophalen in Javits Convention Center, wat sportkleding kopen, fietsen door Manhattan en Central Park, sightseeing maar vooral ook veel eten (en een klein drankje).

En toen was het zondag 4 november, jaaa zondag! 6 uur ‘s ochtends werden we opgepikt met de bus, de start was om 10.15. En dan staan we daar op de Verrazano bridge, een graadje of 12, strakblauwe lucht en op de achtergrond Frank Sinatra met ‘New York, New York’. Wat een ‘vibe’ en een schitterend uitzicht over de skyline van Manhattan. Een gezonde spanning, de adrenaline giert door het lichaam en dan eindelijk het startschot…… zoals verwacht knalt Teruska uit de startblokken, we zien elkaar vast wel weer bij de finish! Vier uur lang is het een aaneenschakeling van indrukken, juichend publiek, bruggen, kilometerslange avenues, en daar is het in zicht; Central Park! Wat er dan door je heen gaat, vreugde, pijn, euforie, en de vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. De laatste 2 kilometers gaan zo gemakkelijk, we worden gedragen door de toeschouwers. Teruska vliegt over de finish in een fantastische tijd van 3:13 en ik kom ruim 50 minuten later binnen, met een enorme smile op ons gezicht.

’s Avonds verwennen we onszelf met cocktails, een feestmaal bij Buddakan en een goede fles wijn. We did it!

Op naar Tokyo 3 maart 2019!

Ronald & Teruska