Vriendschap is een illusie

Door: Pieter den Edel

‘Als kind had ik een vriend’….. Dit mooie nummer van ‘Het goede doel’ ging gisteren vaak door mijn hoofd, tijdens de baanultra in het pittoreske Steenwijk.

Ik maak er geen geheim van dat ik 28 maart 2021 aan de start wil staan voor een 2e maal 120 van Texel. Dat daar een kwalificatie bijhoort, vind ik niet meer dan normaal. De 120 moet immers binnen de 13 uur en 30 minuten voltooid worden.

Poging 1 de baanultra in Steenwijk. 250 rondjes, met als doel een sub 10 uur.

De voorbereiding was soms spartaans. Op dubbele trainingsdagen ging het wekkertje om 04:25 uur, om voor het krieken van de dag al een zone ½ training en ’s avonds vervolgens een clubtraining te doen. Ik geniet van de trainingen op vroege uren, de rust de stilte heerlijk. Alleen deze winter hebben we nogal wat wind en regen en dat is wat minder plezant…

Vrijdag met de trein naar Wolvega, naar mijn ultramaatje Rene, die loopt ook de 100 km. s’Avonds komt broer Paul ook een bakkie doen, die doet de 50 km. Vroeg onder de wol. Ik slaap goed en ben 06:00 uur wakker, lekker uitgeslapen. Nu de vaste rituelen: koffie, brood en toiletbezoek.

Op naar Steenwijk, D-day. Op de baan is de focus 100%. Even naar boven kijken en mams de groetjes doen. We gaan ervoor, samen.

10:00 uur gaan we los. Ik zit er gelijk lekker in. Hartslag laag en tempo op 05:30. Het waait al stevig, de wind 200 mee en 200 vol tegen, zeg maar een soort baan fartlek.

De route is weinig enerverend vooral linksaf en weer linksaf. onderweg wat kletsen met je ultramaatjes, maar vooral de focus op je eindtijd. Hier loop je niet voor je lol, zeg ik maar, haha… De wind trekt fors aan en ik ga het spelletje spelen. Vrienden worden met de omstandigheden. Met 111 Ultra’s / marathons achter de kiezen is het altijd weer een gevecht. Het duurt lang voor er iets van een akkoord is met meneer Beaufort. Het is vrij wankel maar het is er.

Inmiddels staat Daphne op de baan, als verzorger. Echt onbetaalbaar, iets met liefde… In iets meer dan 4 uur, tik ik de eerste marathon af en lig ik iets voor op een sub 10. Dan gaat vriend Pluvius er zich mee bemoeien. Pfff… Beaufort en Pluvius is 2 tegen 1, binnen 5 minuten ben ik tot op het bot koud en doorweekt. Ik hoor Daphne zeggen, wil je in mijn schaatskleding lopen dat is droog. Ja hoor….

Geheel verkleed en als een ware ultramarathonschaatser, kreeg ik de machine weer warm. Helaas was er al fors wat tijd verloren. Geen probleem, elke dip kom je weer uit. Puur op techniek, gingen we verder. Opgeven is geen optie….

Het moet rond 60 km geweest zijn dat het lijf wat anders wilde, dan links, links, links. In de kop en conditie zat het goed. De sub 10 was uit zicht, wat doe je dan? Slopen of verstandig zijn… Alleen ik kan die beslissing maken. Het uitlopen is geen probleem, maar op 31-05 is kans 2. Ik geef de pijp aan Maarten, die gelukkig net langs de baan staat om hem aan te nemen.

Ik bedank Beaufort & Pluvius met de mededeling dat de vriendschap toch echt een illusie was vandaag…

Toch zal ik er staan op op Texel……

Ciao Ultrapietje……


Terug naar Terschelling…

Door: Pieter den Edel aka Ultrapietje

Vrijdag 1 november, de dag van Allerheiligen, het mooie vrienden weekend staat weer voor de deur, tringg de bel en ik doe open en daar is het, het weekend haha…

09:45 de boot op met Daphne, Mark, Rob en Carlo. Een dag later zou Eric langskomen voor 2 dagen. Het zooitje ongeregeld was helemaal compleet.

Rob trapte de wedstrijden af door op zaterdag een 10 km te lopen. De rest stond te kou kleumen in regen en kou. Na een fors stuk terug fietsen op de E-bike, was de kachel heerlijk warm.

Onze huiskok Mark den Blijker prepareerde een heerlijke race pasta, met name race. De volgende dag had Ultrapietje er veel plezier van haha…

Zondag 12:00, Daphne gaat los op de 21 km. Mark is teruggegaan naar het huisje, om vanaf km 15 haar op te vangen, om vervolgens de mentale strijd aan te gaan op de Longway.

12:40 met een scheepshoorn waarvan de mussen daar nu nog doof zijn begon ik aan de mooie reis van 42.2 km.

Het was best een beetje spannend, 2 weken ervoor een strijd geleverd in Drenthe, maar zonder strijd geen overwinning en na het vertrek van Jaap stam bij mijn cluppie en met Dicky aan het roer komt het daar in Rotterdam ook vast allemaal weer goed.

De Hartslag bleef lekker laag in zone 2, meer was ook niet de bedoeling, maar het lopen ging alles behalve op souplesse, het was harken zwoegen en werken…..

De eerste 15 km gingen nog redelijk in 1:22. Nu de duinen in en fartlekken en heel even leek de souplesse om de hoek te komen en mij te helpen. Maar zo snel als die kwam, nam die ook weer de benen pffff….

We binden de strijd aan met, ja daar is die, de sanitaire stop met een volle sprint de bossages in en de beplanting daar voorzien van wat meststoffen en de racepasta van Mark, vervolgden we onze reis.

30 km 2:47 qua tijd echt niet beroerd, maar ik was verwikkeld in een felle strijd met lichaam en geest en was van plan deze echt te winnen. Met volle benen het strand af en de Longway met een paar koude biertjes in het vooruitzicht knapte ik op, maar ook dit was van korte duur.

Ik troostte me met de gedachten dat de ISU er nog in zat en met wat zelfmedelijden en een kleine klaagzang tikte ik de 40 km af in 3:50. Nnog 2 en een klein beetje met de Brandaris in zich en de laatste paar honderd meter langs volle kroegen met Monique, Tineke, Rob, Carlo, Mark, Erik en Daphne, met een big smile over de meent…

Toch maar weer mooi geflikt deze klus en Daphne een topwedstrijd gelopen wat ook geen abc’tje was en Feyenoord gewonnen toen ging de beer helemaal los in de Heksenketel……

Het was nog lang onrustig op Terschelling.

Ciao Ultrapietje……

Ultrapietje’s NK Ultratrail

Door: Pieter den Edel aka Ultra Pietje

Oktober, een tijd van de Indian Summer, een mooie nazomerperiode met wat zon en zachte temperaturen. Ook de tijd van de Indian Summer Ultratrail… met als klapper dit jaar het NK op de 120 km….

Na de twee vorige deelnames zou Ultrapietje, Ultrapietje niet zijn als hij daar ook als trailtijger niet weer aan de start zou staan. 2016 de 102 km, 2017 de 127 km en nu 120 en een heuse strijd om de felbegeerde Nederlandse titel.

Het asfalt werd verruild voor onverhard. Regelmatig de trainingen gedaan door Meijendel en de duinen bij Katwijk. Van mooi nazomer weer was geen sprake. De weken voorafgaande is het neerslagtekort in rap tempo weggewerkt door Pluvius…

Bij het pakken van de tas, gaat de Hoka Hupana mee… Een gok om op een nagenoeg profielloze wegschoen te gaan lopen? Nee hoor, van de Salomon Sonic, krijg ik na 4 uur zere tenen dusssss…

Ik heb een B&B in Rolde. Weinig franje, maar oké. Het bed is prima, de gastrouw kijkt me met grote ogen aan wat ik ga lopen de volgende dag. Ik krijg plotseling 5 euro korting op mijn kamer uit medelijden of… Wie zal het zeggen? Bij het uitpakken van de tas, kom ik een heel lief briefje tegen van Daphne De Winter, ze is thuis. Ze gaat bijna altijd met deze idioot mee, maar nu ging het niet, bij het lezen vocht in de ogen…

19 okt 04:30 wakker, koffie en alles klaarmaken, Hammertime en naar de start. 06:00 los met de hoofdlamp het donker in. Ik loop samen te keuvelen met René Kromkamp. De route is 40% anders dan voorgaande jaren, het aardappelveld is eruit, yeahh…. Maar daar krijgen we ander leuks voor terug.

Bij het krieken van de dag heb ik de eerste boomstronk al te pakken, maar door de moordende Core stability trainingen blijf ik overeind. Zie me nog zwoegen op dat matje na een training, en na afloop kijken in de spiegel of je al op Peter Andre lijkt zucht…. De bospaden zijn op 1 hand te tellen. De eerste 2 etappes zompige weilanden, afgewisseld met wat klim en klauterwerk en als totaal niet soepele ultraloper ben je blij dat het niet op de gevoelige plaat is vastgelegd… Wisselpunt 3, op de helft, hier liggen gels en neem ik een bouillon. Het bos in, alwaar we getrakteerd worden op nog meer hindernissen, het al oude apenkooien op school misstaat hier niet.

Na 70 km is het beste er wel af, mooi nu mentaal knokken iets wat ik wel kan. Ook stuur ik een update naar het thuisfront. In de verte hoor ik geronk van motorcrossers, ik denk aan mijn pa Andre den Edel, ooit Nederlands kampioen in de jaren 70… Inmiddels heeft een stronk mij nu wel op de grond gekregen en bloed ik aan de knie. Met wat water schoonmaken en door, niet piepen. Het gaat inmiddels donker worden en we zijn de 91 km gepasseerd. Hierna volgen nog wat glijpartijen van binnen naar de buitenbocht, waar Hein Vergeer jaloers op zou zijn. Je bent alleen met jezelf in een donker bos, af en toe een uil en wat gekraak van takken. De beesten zullen ook wel denken wie is dat haha.

De laatste post is bij 100 km. Ik pak even 10 minuten schud Eddy Bakker de hand en we gaan door nog 20 km. Hardlopen gaat alleen nog op vlakkere stukken, door de vermoeidheid is elke stronk voor mij. Wat is het knokken zeg, mentaal voel ik me oersterk ik denk aan thuis, en aan Dominique den Edel, mijn oudste dochter….bijna 17 en aan Kayleigh den Edel, net 15 jaar geworden. 115 km, het Balloërveld met tegenwind altijd mooi, ja als het licht is, nu komt de maan op en hoor geritsel zou het een wolf zijn? Nou, die heeft mooi pech zoveel zit er niet meer aan Utrapietje.

Na 17 uur en een beetje, komen we bij het bordje van 120/50, yeahhh… Maar geen finish die is hier niet ik denk aan Daidy Belt-Knijnenburg, die ik afgelopen maanden begeleid heb naar haar eerste ultra dat dit wel een mentaal mokerslagje kan zijn…..
Nog 2 km hoor ik auww ach wel waar voor je geld nog even strijden.

122 km 17 uur en 43 minuten en Wilfried schud me de hand, 3 keer starten en finishen op de ISU! Eenmaal in de B&B, haal ik nog net de douche en stort vol trots in bed, ik ben leeg. Na een onrustig nachtje is het fors ontbijten en gaan we naar huis…

Ben beretrots op wat ik gedaan heb ouwe ultratrailerT..

Cheers
Ultrapietje