ultraloper

Door: Pieter den Edel

‘Als kind had ik een vriend’….. Dit mooie nummer van ‘Het goede doel’ ging gisteren vaak door mijn hoofd, tijdens de baanultra in het pittoreske Steenwijk.

Ik maak er geen geheim van dat ik 28 maart 2021 aan de start wil staan voor een 2e maal 120 van Texel. Dat daar een kwalificatie bijhoort, vind ik niet meer dan normaal. De 120 moet immers binnen de 13 uur en 30 minuten voltooid worden.

Poging 1 de baanultra in Steenwijk. 250 rondjes, met als doel een sub 10 uur.

De voorbereiding was soms spartaans. Op dubbele trainingsdagen ging het wekkertje om 04:25 uur, om voor het krieken van de dag al een zone ½ training en ’s avonds vervolgens een clubtraining te doen. Ik geniet van de trainingen op vroege uren, de rust de stilte heerlijk. Alleen deze winter hebben we nogal wat wind en regen en dat is wat minder plezant…

Vrijdag met de trein naar Wolvega, naar mijn ultramaatje Rene, die loopt ook de 100 km. s’Avonds komt broer Paul ook een bakkie doen, die doet de 50 km. Vroeg onder de wol. Ik slaap goed en ben 06:00 uur wakker, lekker uitgeslapen. Nu de vaste rituelen: koffie, brood en toiletbezoek.

Op naar Steenwijk, D-day. Op de baan is de focus 100%. Even naar boven kijken en mams de groetjes doen. We gaan ervoor, samen.

10:00 uur gaan we los. Ik zit er gelijk lekker in. Hartslag laag en tempo op 05:30. Het waait al stevig, de wind 200 mee en 200 vol tegen, zeg maar een soort baan fartlek.

De route is weinig enerverend vooral linksaf en weer linksaf. onderweg wat kletsen met je ultramaatjes, maar vooral de focus op je eindtijd. Hier loop je niet voor je lol, zeg ik maar, haha… De wind trekt fors aan en ik ga het spelletje spelen. Vrienden worden met de omstandigheden. Met 111 Ultra’s / marathons achter de kiezen is het altijd weer een gevecht. Het duurt lang voor er iets van een akkoord is met meneer Beaufort. Het is vrij wankel maar het is er.

Inmiddels staat Daphne op de baan, als verzorger. Echt onbetaalbaar, iets met liefde… In iets meer dan 4 uur, tik ik de eerste marathon af en lig ik iets voor op een sub 10. Dan gaat vriend Pluvius er zich mee bemoeien. Pfff… Beaufort en Pluvius is 2 tegen 1, binnen 5 minuten ben ik tot op het bot koud en doorweekt. Ik hoor Daphne zeggen, wil je in mijn schaatskleding lopen dat is droog. Ja hoor….

Geheel verkleed en als een ware ultramarathonschaatser, kreeg ik de machine weer warm. Helaas was er al fors wat tijd verloren. Geen probleem, elke dip kom je weer uit. Puur op techniek, gingen we verder. Opgeven is geen optie….

Het moet rond 60 km geweest zijn dat het lijf wat anders wilde, dan links, links, links. In de kop en conditie zat het goed. De sub 10 was uit zicht, wat doe je dan? Slopen of verstandig zijn… Alleen ik kan die beslissing maken. Het uitlopen is geen probleem, maar op 31-05 is kans 2. Ik geef de pijp aan Maarten, die gelukkig net langs de baan staat om hem aan te nemen.

Ik bedank Beaufort & Pluvius met de mededeling dat de vriendschap toch echt een illusie was vandaag…

Toch zal ik er staan op op Texel……

Ciao Ultrapietje……