ultrawedstrijd

Vriendschap is een illusie

door

Door: Pieter den Edel

‘Als kind had ik een vriend’….. Dit mooie nummer van ‘Het goede doel’ ging gisteren vaak door mijn hoofd, tijdens de baanultra in het pittoreske Steenwijk.

Ik maak er geen geheim van dat ik 28 maart 2021 aan de start wil staan voor een 2e maal 120 van Texel. Dat daar een kwalificatie bijhoort, vind ik niet meer dan normaal. De 120 moet immers binnen de 13 uur en 30 minuten voltooid worden.

Poging 1 de baanultra in Steenwijk. 250 rondjes, met als doel een sub 10 uur.

De voorbereiding was soms spartaans. Op dubbele trainingsdagen ging het wekkertje om 04:25 uur, om voor het krieken van de dag al een zone ½ training en ’s avonds vervolgens een clubtraining te doen. Ik geniet van de trainingen op vroege uren, de rust de stilte heerlijk. Alleen deze winter hebben we nogal wat wind en regen en dat is wat minder plezant…

Vrijdag met de trein naar Wolvega, naar mijn ultramaatje Rene, die loopt ook de 100 km. s’Avonds komt broer Paul ook een bakkie doen, die doet de 50 km. Vroeg onder de wol. Ik slaap goed en ben 06:00 uur wakker, lekker uitgeslapen. Nu de vaste rituelen: koffie, brood en toiletbezoek.

Op naar Steenwijk, D-day. Op de baan is de focus 100%. Even naar boven kijken en mams de groetjes doen. We gaan ervoor, samen.

10:00 uur gaan we los. Ik zit er gelijk lekker in. Hartslag laag en tempo op 05:30. Het waait al stevig, de wind 200 mee en 200 vol tegen, zeg maar een soort baan fartlek.

De route is weinig enerverend vooral linksaf en weer linksaf. onderweg wat kletsen met je ultramaatjes, maar vooral de focus op je eindtijd. Hier loop je niet voor je lol, zeg ik maar, haha… De wind trekt fors aan en ik ga het spelletje spelen. Vrienden worden met de omstandigheden. Met 111 Ultra’s / marathons achter de kiezen is het altijd weer een gevecht. Het duurt lang voor er iets van een akkoord is met meneer Beaufort. Het is vrij wankel maar het is er.

Inmiddels staat Daphne op de baan, als verzorger. Echt onbetaalbaar, iets met liefde… In iets meer dan 4 uur, tik ik de eerste marathon af en lig ik iets voor op een sub 10. Dan gaat vriend Pluvius er zich mee bemoeien. Pfff… Beaufort en Pluvius is 2 tegen 1, binnen 5 minuten ben ik tot op het bot koud en doorweekt. Ik hoor Daphne zeggen, wil je in mijn schaatskleding lopen dat is droog. Ja hoor….

Geheel verkleed en als een ware ultramarathonschaatser, kreeg ik de machine weer warm. Helaas was er al fors wat tijd verloren. Geen probleem, elke dip kom je weer uit. Puur op techniek, gingen we verder. Opgeven is geen optie….

Het moet rond 60 km geweest zijn dat het lijf wat anders wilde, dan links, links, links. In de kop en conditie zat het goed. De sub 10 was uit zicht, wat doe je dan? Slopen of verstandig zijn… Alleen ik kan die beslissing maken. Het uitlopen is geen probleem, maar op 31-05 is kans 2. Ik geef de pijp aan Maarten, die gelukkig net langs de baan staat om hem aan te nemen.

Ik bedank Beaufort & Pluvius met de mededeling dat de vriendschap toch echt een illusie was vandaag…

Toch zal ik er staan op op Texel……

Ciao Ultrapietje……


Ultrapietje’s NK Ultratrail

door

Door: Pieter den Edel aka Ultra Pietje

Oktober, een tijd van de Indian Summer, een mooie nazomerperiode met wat zon en zachte temperaturen. Ook de tijd van de Indian Summer Ultratrail… met als klapper dit jaar het NK op de 120 km….

Na de twee vorige deelnames zou Ultrapietje, Ultrapietje niet zijn als hij daar ook als trailtijger niet weer aan de start zou staan. 2016 de 102 km, 2017 de 127 km en nu 120 en een heuse strijd om de felbegeerde Nederlandse titel.

Het asfalt werd verruild voor onverhard. Regelmatig de trainingen gedaan door Meijendel en de duinen bij Katwijk. Van mooi nazomer weer was geen sprake. De weken voorafgaande is het neerslagtekort in rap tempo weggewerkt door Pluvius…

Bij het pakken van de tas, gaat de Hoka Hupana mee… Een gok om op een nagenoeg profielloze wegschoen te gaan lopen? Nee hoor, van de Salomon Sonic, krijg ik na 4 uur zere tenen dusssss…

Ik heb een B&B in Rolde. Weinig franje, maar oké. Het bed is prima, de gastrouw kijkt me met grote ogen aan wat ik ga lopen de volgende dag. Ik krijg plotseling 5 euro korting op mijn kamer uit medelijden of… Wie zal het zeggen? Bij het uitpakken van de tas, kom ik een heel lief briefje tegen van Daphne De Winter, ze is thuis. Ze gaat bijna altijd met deze idioot mee, maar nu ging het niet, bij het lezen vocht in de ogen…

19 okt 04:30 wakker, koffie en alles klaarmaken, Hammertime en naar de start. 06:00 los met de hoofdlamp het donker in. Ik loop samen te keuvelen met René Kromkamp. De route is 40% anders dan voorgaande jaren, het aardappelveld is eruit, yeahh…. Maar daar krijgen we ander leuks voor terug.

Bij het krieken van de dag heb ik de eerste boomstronk al te pakken, maar door de moordende Core stability trainingen blijf ik overeind. Zie me nog zwoegen op dat matje na een training, en na afloop kijken in de spiegel of je al op Peter Andre lijkt zucht…. De bospaden zijn op 1 hand te tellen. De eerste 2 etappes zompige weilanden, afgewisseld met wat klim en klauterwerk en als totaal niet soepele ultraloper ben je blij dat het niet op de gevoelige plaat is vastgelegd… Wisselpunt 3, op de helft, hier liggen gels en neem ik een bouillon. Het bos in, alwaar we getrakteerd worden op nog meer hindernissen, het al oude apenkooien op school misstaat hier niet.

Na 70 km is het beste er wel af, mooi nu mentaal knokken iets wat ik wel kan. Ook stuur ik een update naar het thuisfront. In de verte hoor ik geronk van motorcrossers, ik denk aan mijn pa Andre den Edel, ooit Nederlands kampioen in de jaren 70… Inmiddels heeft een stronk mij nu wel op de grond gekregen en bloed ik aan de knie. Met wat water schoonmaken en door, niet piepen. Het gaat inmiddels donker worden en we zijn de 91 km gepasseerd. Hierna volgen nog wat glijpartijen van binnen naar de buitenbocht, waar Hein Vergeer jaloers op zou zijn. Je bent alleen met jezelf in een donker bos, af en toe een uil en wat gekraak van takken. De beesten zullen ook wel denken wie is dat haha.

De laatste post is bij 100 km. Ik pak even 10 minuten schud Eddy Bakker de hand en we gaan door nog 20 km. Hardlopen gaat alleen nog op vlakkere stukken, door de vermoeidheid is elke stronk voor mij. Wat is het knokken zeg, mentaal voel ik me oersterk ik denk aan thuis, en aan Dominique den Edel, mijn oudste dochter….bijna 17 en aan Kayleigh den Edel, net 15 jaar geworden. 115 km, het Balloërveld met tegenwind altijd mooi, ja als het licht is, nu komt de maan op en hoor geritsel zou het een wolf zijn? Nou, die heeft mooi pech zoveel zit er niet meer aan Utrapietje.

Na 17 uur en een beetje, komen we bij het bordje van 120/50, yeahhh… Maar geen finish die is hier niet ik denk aan Daidy Belt-Knijnenburg, die ik afgelopen maanden begeleid heb naar haar eerste ultra dat dit wel een mentaal mokerslagje kan zijn…..
Nog 2 km hoor ik auww ach wel waar voor je geld nog even strijden.

122 km 17 uur en 43 minuten en Wilfried schud me de hand, 3 keer starten en finishen op de ISU! Eenmaal in de B&B, haal ik nog net de douche en stort vol trots in bed, ik ben leeg. Na een onrustig nachtje is het fors ontbijten en gaan we naar huis…

Ben beretrots op wat ik gedaan heb ouwe ultratrailerT..

Cheers
Ultrapietje

Run Winschoten (100KM)

door

Door: Pieter den Edel

De dood of de gladiolen.

De run Winschoten een loop waar ik al voor de vijfde keer aan de start mag staan, ik ben gelukkig dat het lichaam al dat ultralopen pikt.

De maand augustus goed kunnen trainen 2 ultra’s en 1 marathon in 4 weken gingen goed zeker de laatste de Monnikentocht een soepele 50 km op tempo tussen de oren zit het goed maar wat doet het lijf op een 100 een afstand die voor ons recreatieve lopers met een gezin en baan niet te plannen valt.

De week voor een loop doe je weinig 2x loslopen en fietsen naar werk gelukkig anders worden ze thuis gek van een stuiterende loper.

Vrijdag middag naar het noorden met Daphne dit jaar helaas geen estafette team ach tis niet anders ff mijn nummer halen en praatje met Richard.

We slapen in den Stallen (hotel) vlakbij de start en lekker rustig geen apres skihut en feestende menigte tot 6 uur in de ochtend zoals in 2016.

Ik krijg het speciale lopers menu een bord pasta zo groot daar kan je 4 man van te eten geven ben wel lekker vol gestapeld zeg ik maar, in de gang loop ik nog wat te klieren met de brandslang ach je moet wat hahah.

Ik slaap goed en bij het ontbijt kletsen met Robert boersma en dan naar het strijd toneel waar het mag gaan gebeuren waar ik ga voor de kwalificatie voor de 120 van Texel een belofte die ik in 2011 mijn moeder gedaan heb zei ging toen de strijd aan tegen kanker ik zei mams ik ga voor jou een keer die 120 lopen…

Waarom Texel dat heeft 2 redenen ten eerste het was het eiland van Jan Knippenberg de 120 was zijn ronde en ook Jan is veel te vroeg gegaan.. Jan is een begrip in de Ultraloop wereld.

Bij de tent waar Daphne als top verzorging zit met heel veel ultralopers en de oude meester joop keizer is het gezellig.

10 uur mag ik los en loop soepel, ronde 1 gaat in 55.45 fors ja maar ik wil wat, er loopt de hele tijd een Duitser uit de wind achter me een scheet deert hem niet dan maar zakken en hopla weg is die pik ik later wel weer op, ronde 2 56.33 en dan voel ik aandrang snel de bosjes in en verder..

Ronde 3 57.21 bij het Rosarium roep ik naar daphne vest die weet dan dat ik ronde 4 een vol racevest wil ook mag ik de lege flesjes lanceren in het gras.

Ronde 4 57.25 lekker vlak de marathon gaat in 3.56 netjes rond 5 58.54 het wordt al zwaarder maar dat mag nu gaat de strijd beginnen, op de 60 loop ik een tussendoor PR die tellen niet maar pep mezelf wel op.

Vanaf 70 is het echt afzien krijg ik hier de rekening van de snelle start ik schreeuw tegen mezelf nee “ik wil dit en ik kan dit” 80 km tik ik af in 7:55 en push mezelf tot het uiterst de poten zitten vol en bij elke versnelling schiet de kramp er nog net niet in.

He daar is de Duitse vriend weer en loop hem voorbij of ik met een 5 km wedstrijd bezig ben.

Ik laat de 9:30 varen maar ga voor een PR niet zeuren ik zing het nummer van Bily ocean ‘ When the going get’s tough’.

Publiek langs de kant vraagt hoeveel rondes nog ik lach en steek 2 vingers omhoog zelfs praten zit er niet meer in…bij het 9 km punt zit een café met veel leuk publiek draaien ze net DJ paul elstak en ja als Feyenoorder ga je dan wel weer ff Sterker door strijd……

90 km in 9.05 de bel voor de laatste ronde in een café nooit fijn maar nu wel nog 10 km afzien op push door en bij 99 km staat Vincent kalkman die zegt nu alles eruit zo hard als je kan alles geven, pers er 1 km lopen op techniek uit bij elke stap voel ik elke vezel in het lichaam door alle kramp heen vlieg ik naar de finish in een fantastisch PR van 10:14 ben compleet leeg en daphne vangt me op zodat ik niet ter aarde stort hahaha.

Nu op naar Texel en welke afstand het gaat worden is nog niet helemaal zeker.

Het zijn toch de gladiolen geworden een mooi pr en heb alles gegeven wat erin zat compleet leeg na afloop heb ik meestal trek in een biertje maar zelfs dat niet, in het hotel douchen en chocomel en dan wil ik maar een ding dat is liggen.

Ben zo trots op daphne zonder haar zijn dit soort dingen niet mogelijk iemand die alles rondom een wedstrijd verzorgt van inpakken tot aan de voeding echt super.

Ciao een uitgetelde Ultrapietje.

Facebook