Veluwse Ultra Trail

Door: Robin van Vleuten

Zondag (27 augustus 2023) was het zover, mijn allereerste ultra trail. Een trail van 50 km door de uitgestrekte heide en bossen van de noordelijke Veluwe waar ik erg veel zin in had, maar ook ontzettend tegenop keek. Want hoe voel je je eigenlijk na drie uur hardlopen en je nog flink wat kilometers voor de boeg hebt? Een gevoel waar je in je grote trainingsrondjes eigenlijk nooit echt mee te maken krijgt. Misschien is het dat ook wel wat mij aanspreekt bij deze langere afstanden; hoe houd je je mentaal sterk als je lichaam er eigenlijk wel al klaar mee is.

Zo’n evenement of race begint natuurlijk al bij de eerste loopjes van je trainingsschema, maar begint pas echt te leven in de laatste dagen voor de start. Waar je al weken flink wat kilometers maakt, ga je ineens afbouwen en je lichaam wat rust gunnen om zo ook je energie reserves weer aan te vullen. Ondertussen minder vezels eten en meer koolhydraten in de vorm van onder andere witte pasta en rijst. Ik heb ooit eens gelezen om drie dagen lang je lichaamsgewicht in grammen maal tien in koolhydraten te verorberen, maar dat kan ik zonder de nodige vezels erbij niemand aanraden! Ondertussen kreeg ik ook van de organisatie een mail met de nodige tips ter voorbereiding en de uiteindelijke route in GPS. De trails zijn vaak kleinschalig en lastig voor de organisatie om uit te zetten met wegwijzers. Je loopt de route dus volledig op eigen kracht met je eigen GPS apparaat, in mijn geval mijn sporthorloge. De avond van tevoren nog even de laatste spullen bij elkaar zoeken voor in mijn racevest; twee energierepen en een stroopwafel; zes gelletjes, twee flacons met sportdrank en een regenjack. Ook drink ik altijd de avond ervoor nog een bidon sportdrank leeg om te zorgen dat echt alle energievoorraden bijgevuld zijn. 

Om vijf uur in de ochtend ging mijn wekker in ons vakantiehuisje wat we in de buurt van de trail hadden geboekt. Je wilt natuurlijk niet onderweg tijdens de trail nog een sanitaire stop moeten maken. Dus probeer ik altijd twee à drie uur van tevoren nog de laatste vaste maaltijd te hebben gegeten. Terwijl ik in het halfdonker en nog wat slaperig, een pak opgewarmde pannenkoeken met ahornsiroop aan het eten ben en die wegspoel met nog een bidon sportdrank, begint het buiten flink te regenen. Ook al regende het de dagen ervoor al genoeg, had ik toch de goede hoop (en buienradar met mij) dat het droog zou blijven die dag! De auto moest ik al de avond ervoor buiten het vakantiepark parkeren, want de slagbomen gaan pas weer omhoog als ik zelf al lang en breed aan de trail begonnen ben. In de stromende regen ren ik dus maar over het donkere vakantiepark richting de auto. In de stromende regen rijd ik richting Hotel Stakenberg, wat het startpunt van de trail is. Door de radio klinkt Bad Decisions van The Strokes, laat dat niet de voorbode zijn voor de rest van de dag. 

Ik kom aan op de parkeerplaats van het hotel midden in een indrukwekkend groot bos samen met een honderdtal andere fanatieke trailers. We verzamelen ons binnen in het hotel waar we onze startnummers uitgereikt krijgen en een GPS-tracker zodat de organisatie ons kan volgen over de route. Chris – een van de oprichters van de organisatie en zelf fanatiek ultra runner – bevestigt de tracker met een goed stuk tape aan mijn racevest en wenst me succes. Er zijn die dag drie groepen die lopen; in de ochtend start een groep voor 50 km richting het noorden en 100 km en in de middag de derde groep voor 50 km richting het zuiden. De deelnemers van de 100 km rennen dus zowel de noord als de zuidlus van de 50 km groepen. We lopen met z’n allen naar buiten voor de laatste instructies voordat we gaan starten. De twee startende groepen (70 voor de 50 km en 30 voor de 100 km) lopen achter Chris aan richting het startpunt iets verder van het hotel vandaan. Om me heen zie ik veel nerveuze en geconcentreerde blikken. Gelukkig is het ondertussen wel opgehouden met regenen en breekt langzaam de zon door over de rand van de Veluwse heide.

Ik had al op de kaart gezien dat de eerste kilometers over een vrij smal zandpaadje over de heide gaan en het leek me daarom handig om vooraan te starten zodat ik in mijn eigen tempo aan de 50 km kon beginnen. Als ik over mijn schouder kijk zie ik een indrukwekkende sliert van hardlopers door de glooiende heide kronkelen. Door over het smalle paadje te rennen met hoge heidestruiken die nog flink nat zijn van de regen, heb ik ook al meteen de eerste kilometer doorweekte sokken. De eerste vijftien kilometer zijn een mooie afwisseling van bossen en heidevelden. Een flink stuk voor mij rent de koploper van de 100 km op een stevig tempo door, die steeds verder uit het zicht verdwijnt. Dan nog een laatste bocht door het bos en dan doemt er ineens een enorme glooiende zandvlakte voor me op. Daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik ploeg door het mulle zand en probeer niet te veel weg te zakken. Het kaartje op mijn horloge geeft met een lijn aan hoe ik ongeveer de vlakte moet oversteken, verder is er geen duidelijk pad te zien. Alleen de voetstappen van degene die voor mij rent geven ongeveer aan dat ik op de goede koers zit en ik probeer ongeveer in zijn pas te lopen om zelf energie te sparen. Na drie kilometer zandverstuiving kom ik aan de rand van het bos bij de eerste verzorgingspost. Ik bedank iedereen voor de moeite maar neem geen pauze, in mijn racevest heb ik nog genoeg eten en drinken tot de volgende stop. Het bospad bleek van korte duur en na 500 meter doemt de volgende zandverstuiving alweer voor mijn neus op. Ondertussen word ik ingehaald door de nummer twee op de 100 km. Na een drietal kilometers door het zand ploeteren, komen we aan bij een groter stuk bos en lopen we op hetzelfde tempo een stuk met elkaar verder. We kletsen wat over de trails die we de afgelopen tijd hebben gelopen en andere dingen die hardlopers bezig houden. Dan weer een nieuwe zandvlakte die we moeten doorkruisen. We gaan allebei op ons eigen tempo weer verder en mijn strategie is om toch een beetje langs de bosrand te blijven waar het zand wat harder is. De sportdrank begint me nu toch ook wel tegen te zitten en baal ervan dat ik niet een flacon met water had gevuld. Al dat zand begint me ook behoorlijk tegen te vallen en na 30 kilometer rennen begint er een stem in mijn hoofd zich toch af te vragen waarom dit zo’n goed idee was. Ondertussen merk ik dat ik ook door de vermoeidheid de route lastig te volgen vind en loop een paar keer op onduidelijke kruisingen een paar honderd meter verkeerd.

Gelukkig kom ik op de 34ste kilometer bij de tweede verzorgingspost aan en kan ik eindelijk wat water drinken. Ook staat daar de nummer twee van de 100 km ook even op adem te komen en we rennen samen weer een stuk verder. Deze keer zijn we minder spraakzaam en zijn we vooral gefocust op de slingerende route door smalle bospaadjes. Naar de derde en laatste verzorgingspost was toch een stuk korter dan we verwacht hadden en we gunnen ons nog even een minuut rust voordat we aan de laatste twaalf kilometer gaan beginnen. Weer veel smalle kronkelende paadjes die meer weg hebben van een mountainbike parcours. Mijn benen zijn er nu echt wel klaar mee, maar gelukkig is het in de gaten houden van de route wat me scherp houdt. De 100 km renner moet zijn pas in houden door een lichte kramp en wenst me succes met de laatste vijf kilometers terwijl ik hem passeer. Aan het eind van het smalle bospad kom ik ergens de struiken uitgesprongen. Daar staan twee oudere dames met een hond waarvan er een vraagt “bent u nou zo’n trailrunner meneer?”. Ik antwoord bevestigend, volgens mij mag ik me wel zo identificeren na deze 49 kilometer. Ik ren het bos uit en kom eindelijk weer op bekend terrein. Dit was hetzelfde pad als waar we die ochtend begonnen waren. Het geeft een sterk gevoel om hier nu in m’n eentje terug te rennen naar het hotel waar we vanochtend met zoveel gestart waren. Ik kom over de finish waar mijn vrouw en zoontje me enthousiast op staan te wachten. Uiteindelijk heb ik er bijna viereneenhalf uur over gedaan. Chris komt op me afgelopen schudt me de hand, dat had ik toch maar knap gedaan. Ik trek iets warms aan en we blijven nog even bij het hotel om met de volgende 50 km lopers te kletsen die een uur later de zuidelijke lus zullen gaan rennen. Daarna met een voldaan gevoel weer terug naar het vakantiepark om nog even lekker met m’n vermoeide benen in het zwembad te plonzen.

Het was een zeer geslaagde trailrun. Uiteraard door de fantastische Veluwe waar we doorheen konden rennen. Maar ook door de geweldige organisatie van Chris en zijn team bij trail-events.eu. Ze organiseren maandelijks meerdere runs voor zowel gevorderde als beginnende trailrunners, over korte en lange afstanden. Sommige bewegwijzerd en sommige op eigen kracht via GPS. Dit was mijn tweede trailrun via hen (hiervoor de Hollandse Duinentrail bij Noordwijk) en kijk nu alweer uit naar de volgende! 

Halve van Gouda 2019

Door: Jeroen van Duivenboden

Na de Veluwetrail van begin oktober was het even uit met de pret voor wat betreft de evenementen. De eerste stond voor vandaag weer op het programma en wel de halve van Gouda.

Dit was de eerste editie en buiten de halve kon je ook kiezen voor een 10 kilometer, waar onze Benjamin aan mee ging doen, en een kidsloop. Het parcours liep van de buitenkant van Gouda door het plassengebied van Gouda en Reeuwijk., werkelijk een prachtige route! Na een voorspoedige rit arriveerde ik veel te vroeg bij sporthal de zebra waar je je startnummer kon ophalen en er gelegenheid was om je om te kleden. Prima geregeld! De start was om 13:00 uur en een half uurtje van te voren wandelde ik naar het startgebied, gelegen op een smalle dijk. Beneden naast deze dijk lag het terrein van een rugbyclub waar je mooi een warming up kon doen. Om 13:00 uur precies werden we weggeschoten voor onze race tegen de klok!

Ik had, na de goede ervaring tijdens de halve van Katwijk, mijn horloge weer afgedekt en ging dus weer weg op mijn eigen gevoel en tempo. Prima combinatie voor mij. Al spoedig kwam ik met 2 andere lopers in een klein groepje terecht en de kilometers gingen spoedig voorbij.

De omgeving was werkelijk prachtig, mooie rietkragen, kleine slootjes met bruggetjes eroverheen, een aanvallende reiger(!) en natuurlijk een zonnetje aan de hemel, wat het geheel alleen maar mooier maakte.

Vanaf kilometer 16 begon ik het wat zwaarder te krijgen, normaal concentreer ik me dan op het publiek maar dat was hier niet in grote getale aanwezig, dus moest ik wat anders verzinnen. Dat ‘anders’, werden de woorden van Guus van Veen, die me ooit vertelde dat je niet moet denken aan hoever je nog moet maar aan hoeveel je al gedaan hebt! En ook deze keer werkte dat weer! Kilometer 17, 18 en 19 gingen vlot voorbij en ik vond aansluiting bij een andere loper die iets sneller liep dan ik, dus daar kon ik me mooi aan optrekken! Samen draaiden we de dijk weer op waar de finish was en als dank mocht hij voor me over de mat heen lopen en zat de halve erop! Hoe groot was de verrassing toen ik mijn klokje vanonder mijn shirt tevoorschijn haalde! 1:35:17!! Na nog 3 keer kijken, het stond er echt, kwamen de waterlanders tevoorschijn van vermoeidheid, maar helemaal van blijdschap want dit betekende een verbetering van mijn pr, van 1:38:47 naar 1:35:17!

Terug wandelend naar de sporthal liep ik met een grote grijns op mijn gezicht want dit had ik nooit verwacht! Na een lekkere warme douche, stapte ik zeer voldaan weer in de auto richting Voorschoten. Benjamin tenslotte liep ook weer een mooie 10 kilometer wedstrijd en finishte in 39:05 minuten!

Kortom de mini delegatie van het WZK Tri Team had haar visitekaartje afgegeven in Gouda, en voor iedereen, houd hem in de gaten voor volgend jaar want het is een prachtige loop!

Mijn marathon van Amsterdam

Door: Richard de Smit

Graag wilde ik een verslag schrijven over de marathon  die ik afgelopen zondag 20 oktober heb volbracht en de voorbereiding daarop. Met hulp van Tineke H. is dit gelukt. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen.

Mijn voorbereiding

In 2017 liep ik mijn eerste marathon, in Sydney Australië, waar ik bij Louise logeerde. Dat was een geweldige ervaring en ik was erg trots op mijn tijd van 3.14.32, maar ik wist dat ik misschien ook meer zou kunnen. In 2018 had ik een erg sterk Z&Z seizoen achter de rug en toen kwam  de marathon van Berlijn in beeld, die wilde ik heel graag lopen in september dat jaar. Ik liep de halve van Leiden in een PR (1.20) en daarna nog één in Sneek, die ging nog sneller, in 1.18. Ik voelde me enorm goed. Louise stuurde mij vanuit Sydney een schema voor het trainen van een marathon onder de 3 uur. Dit was een heel boekwerk, uitgebracht door de organisatie van de Blackmore Sydney Marathon. Helaas raakte ik geblesseerd aan mijn knie en uiteindelijk kon ik Berlijn niet lopen, een grote  teleurstelling.

De knieproblemen waren zo groot dat ik dacht niet verder te kunnen hardlopen dan 10 km. Na een tijd van rust en fysiotherapie was ik blij toch weer te kunnen lopen en boven verwachting deed ik mee met het Z&Z circuit 2018-2019! Het ging zo goed dat ik me durfde in te schrijven voor de halve marathon van Nootdorp, juni 2019. Toen dat ook goed en pijnloos ging, durfde ik mij voor de marathon van Amsterdam aan te melden. Hoewel ik dacht dat ik nooit meer onder de 3 uur zou kunnen lopen, ging  de voorbereiding zo goed dat ik hier stiekem weer aan ging denken.

Ter voorbereiding heb ik o.a. 7 keer een 30 km gelopen, de laatste keer was in Amsterdam Noord. Daar liep ik met een pacer, de 20 km in 5 minuten per km, daarna de laatste 10 km op marathon tempo. Dat ging goed, mijn vertrouwen in de marathon groeide. Ook stonden er baantrainingen op het schema, en ik kwam Teun de Reede (de speaker bij Z&Z  en de Zwemloop) tegen bij de Zwemloop. Hij bood me aan om 5 x mee te doen bij Leiden Atletiek, zodat ik me nog beter kon voorbereiden. Dit heb ik met beide handen aangegrepen en ik heb er heel veel baat bij gehad. Het trainingsschema was wel zwaar, 6 dagen per week. Maar als ik me te moe voelde sloeg ik een training over en haalde die niet in, dat ging goed.

Twee weken van te voren ging ik op advies van Guus naar Amsterdam om het parcours te verkennen.  Ik zette mijn auto onder het Olympisch stadion, en ben op de vouwfiets tot vlakbij de Amstel gereden. Toen heen en weer langs het water gaan lopen. Ook ben ik nog vanaf het 32  km punt naar de finish gerend, al kon ik natuurlijk niet het  Olympisch Stadion in. Wel heb ik op de tribune gekeken, daar waren wedstrijden. Zo kwam ik helemaal in de sfeer en wist goed wat me te wachten stond. Terug in Wassenaar ben ik bij Guus en Diana langsgegaan en hebben we alles doorgesproken. Van hen kreeg ik goede adviezen: rust nemen, zo weinig mogelijk trappen lopen. Heel inspirerend vond ik dat, ook de mensen van Leiden atletiek waar ik een paar keer mee mocht doen. Op de vrijdag voor de marathon heb ik mijn startnummer opgehaald en ben ik nog even op de expo geweest om sfeer te proeven.

Race day!

Zo kwam ik helemaal in mijn best mogelijke vorm aan de start van de marathon. Ik was heel erg vroeg van huis vertrokken samen met Monique en haar buurman Constant die mij gingen aanmoedigen. Al om 7.00 uur was ik ter plaatse, het was nog helemaal donker. Als ik aankom, moet ik eerst koffie hebben, maar alles was nog dicht. Monique en Constant heb ik weggestuurd. Rituelen die ik altijd doe voor een wedstrijd, deed ik ook nu weer.  Altijd loop ik in hetzelfde singletje, broekje, en ik moet altijd mijn Tri-Team jasje aan. Een beetje rondgekeken in het stadion. Aan de praat geraakt met twee dames, die mij een krentenbol aanboden en een plastic regenjasje. Het zullen mijn charmes zijn geweest 😉

Beetje warmgelopen, een dixie opgezocht en toen zag ik dat het heel druk was geworden. Ik wilde 9.15 naar binnen maar stond in de rij. Uiteindelijk op tijd in het vak, weer naar een dixie, om mij heen kijkend dacht ik, wauw dit is het, laat maar komen. Nog een paar kleine rekoefeningen en een meegebrachte boterham met appelstroop naar binnen gewerkt.

Daar was dan de start. Na 1.20 mocht ik achter de besten aan het stadion uit. Om onder de 3 uur te lopen moest ik 4.15 de km lopen. Bij 5 km nam ik weer een boterham met appelstroop, en dat deed ik nog een keer op 8 km. In Sydney had ik dat ook zo gedaan, toen op advies van een Australische ultraloopster die ik had ontmoet. Ik had ook 5 gels op zak met daarop de tussentijden geschreven per gel, voor de 10, 15, 21, 30 en 40 km. Ik nam eerst de gel, liep dan het km punt voorbij en keek op de sticker met de tijd op de gel en vergeleek het met de tijd op de klok. Het was windstil, ik vloog, ik liep heel makkelijk in een mooi groepje.

Wel een plasje moeten doen langs de Amstel, daardoor was ik het groepje kwijt maar dat kwam wel weer goed door bij een ander groepje aan te sluiten. Ik had korte gesprekjes met buitenlands lopers, zo had ik wat afleiding. Ik kreeg het wel zwaarder, maar kon mijn pace goed houden. De benen deden zeer bij 32 km, ik dacht even te wandelen, maar toen zag ik opeens Tineke met haar dochter Astrid op de supporter video van Nationale Nederlanden! Ik werd zo blij en was verrast en dacht okee doorlopen. Verderop bij 35 km kreeg ik het zwaar, ik dacht ik weet niet meer hoe ik er moet komen maar ging toch door. Onder de 3 uur zat er in , mijn klokje gaf aan 2.55 maar helaas was ik er toen nog niet, een paar 100 extra meters moesten er nog komen. Ik ging wandelen, het kon me niet meer schelen, maar iedereen liep naar me te schreeuwen. Toen haakte ik aan bij een groepje, ik dacht aanhaken en niet meer loslaten ! Toen kwam die opgebroken straat, het stadion was om de hoek, maar wat duurde het nog lang! De speaker riep: iedereen die hier nu loopt gaat onder de 3 uur lopen! Ik geloofde het nog niet. Ik  zag het Olympisch Stadion verrijzen, ik werd het stadion gewoon ingezogen, een overweldigende ervaring.

Ik kwam In 2.57.40 over de finish en deed mijn rituelen ter ere van mijn overleden moeder. Daarna stond ik volkomen geparkeerd  maar met een heerlijk gevoel! Het is gelukt!