Door: Fleur Geerlings
…….Je moet weten dat ik min of meer ongetraind in Rotterdam ben gaan lopen, het was de eerste wedstrijd die weer doorging zonder beperkingen. Ik heb meteen een nummer van iemand over kunnen nemen.
Ineens ging twee weken daarvoor ook de halve van Leiden door, die liep ik in 1:45. Voor Rotterdam heb ik geen lange duurlopen meer gedaan, het was te kort dag. Op raceday stonden we daar met duizenden in het startvak en heel veel publiek, de enige en mooiste dag van deze week. Perfect dus, zon en nauwelijks wind. Met Bas de eerste 20 km gelopen. Dat ging heel goed, 1:52 op de halve en toen werd het zwaarder en zwaarder, laatste 12 km had ik verzuurde benen, ik heb het nog nooit zo zwaar gehad tijdens een loop. De weers-omstandigheden waren perfect, het was een goed parcours en genoeg ruimte dus dit was mijn kans om onder die vier uur te lopen. En het is gelukt, 3:58 over 42,195 km. Tevreden en met handje van burgemeester Aboutaleb strompelde ik naar het café waar de andere Tri-teamers al zaten. Wat een race, voldaan en ach misschien ooit nog een keer?
Door: Bas van Staalduinen
Na drie jaar sta ik weer aan de start van de marathon Rotterdam. En weer is het fantastisch Lee Towers vlak voor de start aan de voet van de Erasmusbrug ‘You’ll never walk alone’ te horen zingen. Na het kippenvel wens ik mijn loopmaatjes Aniek en Dimitri die voor de 3,5 uur gaan veel succes en start ik samen met Fleur aan de marathon. Het eerste spandoek dat ik: ‘Nog maar 42km’, oef. De eerste 10km gaan vrij gemakkelijk en is het genieten van het mooie weer en het publiek dat langs de kant staat. Na 20km gaan onze snelheden iets uit elkaar lopen en raak ik Fleur na een waterpost kwijt en ga ik alleen verder. Ik zit al een stukje onder het schema van 3:55. Het gaat op zich nog prima ook al merk ik dat ik er al een stukje op heb zitten, maar die gedachte negeer ik. Ook negeer ik de gedachte dat ik eigenlijk niet boven de 20km geoefend had in aanloop naar de marathon. Bij 30km wordt het werken voor me en gaan de spieren in mijn bovenbenen pijn doen. Maar gelukkig staat daar mijn trouwe loopmaatje Myriam Gijsbers om vanaf dat punt mee te lopen en aan te moedigen. Veel gesproken hebben we niet, maar dat geeft niet want hebben er samen al duizenden kilometers op zitten de afgelopen jaren. Langzaam begint de vreugde bij me los te komen dat ik mijn persoonlijke record ga verbeteren. Ik dat ruim onder mijn schema zat. De laatste kilometers worden een groot feest met al dat publiek dat soms ook luid mijn naam scandeert. Na de laatste bocht op de Coolsingel vind ik toch nog kracht om te versnellen en gaan we gezamenlijk over de finish in 3:44:57. Helemaal blij en dankbaar.
