De meijendelloop een wedstrijd in eigen tuin, en een die binnen 5 min vol is, slechts 400 deelnemers mogen er starten om 08:00 in meijendel, dit maakt de loop ook uniek en mooi.
Alles is bekend en 08.00 is lekker op tijd een van de beste starttijden, 25-11 was het zover op tijd erheen, met verstandige kleding een lange broek kousen en een echt waterdicht loopjasje van Mac in a sac dat is TOP spul en echt een koopje, beter dan al die dure gear van Salomon etc.
Warmlopen doen we niet, we maken er vandaag een stevige training van want over een tijdje staat er weer wat leuks op de planning en heel blijven is nu belangrijk.
Bovendien is het een stevig parcours door de duinen, tis 08:00 we gaan los, en ook het weer gaat los regen, wind en hagel komen om de oren , want omdat ik kaalhaar heb is de buff weer op het bolleke.
Na 15 min is iedereen doorweekt en ik ben kurkdroog en heb het lekker warm, het jasje gaat om de taille en via de ganzenhoek stoempen we door naar het zuiden, en na 75 min is daar bui 2 die is weer fors, en ik geniet dit is mijn weer lekker bar en boos.
Via Waalsdorp langs het hek waar het al een inhaalfestijn is gaan we terug, nog 6 km en ik voel met sterk en versnel lekker door, om zoveel mogelijk lopers in te halen, omdat je daar mentaal sterk van wordt hahaha.
Met 2 uur 22 min rennen we gelijk door naar de koffie met appelgebak, samen met eric van Leeuwen klets ik ff na het was een mooie training zo in de achtertuin…
Eind februari raakte ik geblesseerd. Ik had speling in mijn bekken waardoor mijn piriformis in mijn bil geïrriteerd raakte, met als gevolg een slijmbeursontsteking. Al mijn sportactiviteiten moest ik stoppen en het enige wat ik mocht, was wandelen op geleide van pijn. Dat was vaak niet langer dan 20 minuten. Na maanden van rust en oefeningen mocht ik na 3 maanden het wandelen uit gaan breiden met tempo’s wandelen. Dat was niet makkelijk zeker als je er niks aan vindt. Gelukkig mocht ik de racefiets ook weer gaan pakken maar alles op geleide van pijn.
In juli ging de vlag uit, ik mocht op geleide van pijn rustig beginnen met hardlopen. Wat kan een mens dan blij zijn. Langzaam opbouwen en parkrun mee gaan pakken op de zaterdag. Lekker 5km rustig lopen. Dan gaat het langzaam kriebelen, ‘wat kan ik op een 10 km’ en ‘zal ik me inschrijven voor een 15 km in december voor Rotterdam?’ ‘Wat als ik te snel opbouw, dan kan ik niet naar Rotterdam?’ Toch ingeschreven voor Rotterdam, geen tijd maar de afstand uitlopen. 1 oktober had ik een 10 km wedstrijd gepland. Ik ben gestart, maar helaas bij 5km gestopt omdat het te warm was en ik mezelf opblies. Baalde er even goed van.
Toen zag ik dat er op 15 oktober bij de LRRC de Bockenloop was. Ik dacht, dicht bij huis en ik heb mij ingeschreven. De dag ervoor nog even een extra avonddienst werken en in de nacht hoorde ik het hard waaien en regenen.
Wakker worden, eten en klaarmaken. Pieter mee voor de support, net zoals mijn ouders. 10 uur de start. Ik had geen tijd in mijn hoofd, dacht alleen ‘alles rond het uur is super. Wist echt niet wat ik kon verwachten. De temperatuur was goed.
Route stond duidelijk aangegeven en ik had een maatje gevonden die liep als pr 54 min en ik dacht ‘dat ga ik nooit redden, zo ver ben ik nog lang niet’. Ik liep lekker, was ontspannen en dacht aan de woorden van Els (trainster groep C) ‘als je moe wordt, zorg dat je lengte houdt. Dan blijf je makkelijk lopen’. En dat deed ik dan ook, maar na 8 km zag ik dat ik onder het uur kon lopen. Dat kon ik niet geloven. Ik dacht dat het door die blessure echt niet mogelijk was om rond de 55 min. te lopen. Bij de laatste km stond Pieter met mijn vader. Pieter had me nog niet verwacht. Ik was leeg, maar ik zag dat ik rond de 54 min kon gaan uitkomen en van binnen werd ik erg blij.
Bij de finish klokje uit en zag de tijd 54,16 staan en ik dacht ‘dit kan niet, maar het is wel zo!’ Wat was ik blij met deze tijd! Ik ben op weg terug en ik ben er nog lang niet. Mijn les van deze blessure is, luister naar je lijf en stel kleine doelen. Dan kom je er vanzelf weer, ook al moet je soms weer een stap terug doen tijdens het opbouwen.
Zondag (27 augustus 2023) was het zover, mijn allereerste ultra trail. Een trail van 50 km door de uitgestrekte heide en bossen van de noordelijke Veluwe waar ik erg veel zin in had, maar ook ontzettend tegenop keek. Want hoe voel je je eigenlijk na drie uur hardlopen en je nog flink wat kilometers voor de boeg hebt? Een gevoel waar je in je grote trainingsrondjes eigenlijk nooit echt mee te maken krijgt. Misschien is het dat ook wel wat mij aanspreekt bij deze langere afstanden; hoe houd je je mentaal sterk als je lichaam er eigenlijk wel al klaar mee is.
Zo’n evenement of race begint natuurlijk al bij de eerste loopjes van je trainingsschema, maar begint pas echt te leven in de laatste dagen voor de start. Waar je al weken flink wat kilometers maakt, ga je ineens afbouwen en je lichaam wat rust gunnen om zo ook je energie reserves weer aan te vullen. Ondertussen minder vezels eten en meer koolhydraten in de vorm van onder andere witte pasta en rijst. Ik heb ooit eens gelezen om drie dagen lang je lichaamsgewicht in grammen maal tien in koolhydraten te verorberen, maar dat kan ik zonder de nodige vezels erbij niemand aanraden! Ondertussen kreeg ik ook van de organisatie een mail met de nodige tips ter voorbereiding en de uiteindelijke route in GPS. De trails zijn vaak kleinschalig en lastig voor de organisatie om uit te zetten met wegwijzers. Je loopt de route dus volledig op eigen kracht met je eigen GPS apparaat, in mijn geval mijn sporthorloge. De avond van tevoren nog even de laatste spullen bij elkaar zoeken voor in mijn racevest; twee energierepen en een stroopwafel; zes gelletjes, twee flacons met sportdrank en een regenjack. Ook drink ik altijd de avond ervoor nog een bidon sportdrank leeg om te zorgen dat echt alle energievoorraden bijgevuld zijn.
Om vijf uur in de ochtend ging mijn wekker in ons vakantiehuisje wat we in de buurt van de trail hadden geboekt. Je wilt natuurlijk niet onderweg tijdens de trail nog een sanitaire stop moeten maken. Dus probeer ik altijd twee à drie uur van tevoren nog de laatste vaste maaltijd te hebben gegeten. Terwijl ik in het halfdonker en nog wat slaperig, een pak opgewarmde pannenkoeken met ahornsiroop aan het eten ben en die wegspoel met nog een bidon sportdrank, begint het buiten flink te regenen. Ook al regende het de dagen ervoor al genoeg, had ik toch de goede hoop (en buienradar met mij) dat het droog zou blijven die dag! De auto moest ik al de avond ervoor buiten het vakantiepark parkeren, want de slagbomen gaan pas weer omhoog als ik zelf al lang en breed aan de trail begonnen ben. In de stromende regen ren ik dus maar over het donkere vakantiepark richting de auto. In de stromende regen rijd ik richting Hotel Stakenberg, wat het startpunt van de trail is. Door de radio klinkt Bad Decisions van The Strokes, laat dat niet de voorbode zijn voor de rest van de dag.
Ik kom aan op de parkeerplaats van het hotel midden in een indrukwekkend groot bos samen met een honderdtal andere fanatieke trailers. We verzamelen ons binnen in het hotel waar we onze startnummers uitgereikt krijgen en een GPS-tracker zodat de organisatie ons kan volgen over de route. Chris – een van de oprichters van de organisatie en zelf fanatiek ultra runner – bevestigt de tracker met een goed stuk tape aan mijn racevest en wenst me succes. Er zijn die dag drie groepen die lopen; in de ochtend start een groep voor 50 km richting het noorden en 100 km en in de middag de derde groep voor 50 km richting het zuiden. De deelnemers van de 100 km rennen dus zowel de noord als de zuidlus van de 50 km groepen. We lopen met z’n allen naar buiten voor de laatste instructies voordat we gaan starten. De twee startende groepen (70 voor de 50 km en 30 voor de 100 km) lopen achter Chris aan richting het startpunt iets verder van het hotel vandaan. Om me heen zie ik veel nerveuze en geconcentreerde blikken. Gelukkig is het ondertussen wel opgehouden met regenen en breekt langzaam de zon door over de rand van de Veluwse heide.
Ik had al op de kaart gezien dat de eerste kilometers over een vrij smal zandpaadje over de heide gaan en het leek me daarom handig om vooraan te starten zodat ik in mijn eigen tempo aan de 50 km kon beginnen. Als ik over mijn schouder kijk zie ik een indrukwekkende sliert van hardlopers door de glooiende heide kronkelen. Door over het smalle paadje te rennen met hoge heidestruiken die nog flink nat zijn van de regen, heb ik ook al meteen de eerste kilometer doorweekte sokken. De eerste vijftien kilometer zijn een mooie afwisseling van bossen en heidevelden. Een flink stuk voor mij rent de koploper van de 100 km op een stevig tempo door, die steeds verder uit het zicht verdwijnt. Dan nog een laatste bocht door het bos en dan doemt er ineens een enorme glooiende zandvlakte voor me op. Daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik ploeg door het mulle zand en probeer niet te veel weg te zakken. Het kaartje op mijn horloge geeft met een lijn aan hoe ik ongeveer de vlakte moet oversteken, verder is er geen duidelijk pad te zien. Alleen de voetstappen van degene die voor mij rent geven ongeveer aan dat ik op de goede koers zit en ik probeer ongeveer in zijn pas te lopen om zelf energie te sparen. Na drie kilometer zandverstuiving kom ik aan de rand van het bos bij de eerste verzorgingspost. Ik bedank iedereen voor de moeite maar neem geen pauze, in mijn racevest heb ik nog genoeg eten en drinken tot de volgende stop. Het bospad bleek van korte duur en na 500 meter doemt de volgende zandverstuiving alweer voor mijn neus op. Ondertussen word ik ingehaald door de nummer twee op de 100 km. Na een drietal kilometers door het zand ploeteren, komen we aan bij een groter stuk bos en lopen we op hetzelfde tempo een stuk met elkaar verder. We kletsen wat over de trails die we de afgelopen tijd hebben gelopen en andere dingen die hardlopers bezig houden. Dan weer een nieuwe zandvlakte die we moeten doorkruisen. We gaan allebei op ons eigen tempo weer verder en mijn strategie is om toch een beetje langs de bosrand te blijven waar het zand wat harder is. De sportdrank begint me nu toch ook wel tegen te zitten en baal ervan dat ik niet een flacon met water had gevuld. Al dat zand begint me ook behoorlijk tegen te vallen en na 30 kilometer rennen begint er een stem in mijn hoofd zich toch af te vragen waarom dit zo’n goed idee was. Ondertussen merk ik dat ik ook door de vermoeidheid de route lastig te volgen vind en loop een paar keer op onduidelijke kruisingen een paar honderd meter verkeerd.
Gelukkig kom ik op de 34ste kilometer bij de tweede verzorgingspost aan en kan ik eindelijk wat water drinken. Ook staat daar de nummer twee van de 100 km ook even op adem te komen en we rennen samen weer een stuk verder. Deze keer zijn we minder spraakzaam en zijn we vooral gefocust op de slingerende route door smalle bospaadjes. Naar de derde en laatste verzorgingspost was toch een stuk korter dan we verwacht hadden en we gunnen ons nog even een minuut rust voordat we aan de laatste twaalf kilometer gaan beginnen. Weer veel smalle kronkelende paadjes die meer weg hebben van een mountainbike parcours. Mijn benen zijn er nu echt wel klaar mee, maar gelukkig is het in de gaten houden van de route wat me scherp houdt. De 100 km renner moet zijn pas in houden door een lichte kramp en wenst me succes met de laatste vijf kilometers terwijl ik hem passeer. Aan het eind van het smalle bospad kom ik ergens de struiken uitgesprongen. Daar staan twee oudere dames met een hond waarvan er een vraagt “bent u nou zo’n trailrunner meneer?”. Ik antwoord bevestigend, volgens mij mag ik me wel zo identificeren na deze 49 kilometer. Ik ren het bos uit en kom eindelijk weer op bekend terrein. Dit was hetzelfde pad als waar we die ochtend begonnen waren. Het geeft een sterk gevoel om hier nu in m’n eentje terug te rennen naar het hotel waar we vanochtend met zoveel gestart waren. Ik kom over de finish waar mijn vrouw en zoontje me enthousiast op staan te wachten. Uiteindelijk heb ik er bijna viereneenhalf uur over gedaan. Chris komt op me afgelopen schudt me de hand, dat had ik toch maar knap gedaan. Ik trek iets warms aan en we blijven nog even bij het hotel om met de volgende 50 km lopers te kletsen die een uur later de zuidelijke lus zullen gaan rennen. Daarna met een voldaan gevoel weer terug naar het vakantiepark om nog even lekker met m’n vermoeide benen in het zwembad te plonzen.
Het was een zeer geslaagde trailrun. Uiteraard door de fantastische Veluwe waar we doorheen konden rennen. Maar ook door de geweldige organisatie van Chris en zijn team bij trail-events.eu. Ze organiseren maandelijks meerdere runs voor zowel gevorderde als beginnende trailrunners, over korte en lange afstanden. Sommige bewegwijzerd en sommige op eigen kracht via GPS. Dit was mijn tweede trailrun via hen (hiervoor de Hollandse Duinentrail bij Noordwijk) en kijk nu alweer uit naar de volgende!
