Door: Marc van de Kaa
Sinds ik de eerste ultra liep in 2018 wist ik: dit zijn mijn afstanden. Niet omdat ik nou zo’n talent ben, maar omdat ik kan genieten van die afstanden. Uren onderweg zijn, de mentale strijd met jezelf. Geweldig! Inmiddels alweer de 4e achter de rug en een 5e in de planning. Ik ben nog lang niet klaar met die afstanden.
Om mijn snelheid omhoog te krikken, loop ik dit seizoen wat korte afstanden. 5km wedstrijden, even aan de andere kant van het hardloopspectrum. Daarom stond ik 9 november aan de start van de 5km van het Runningcenter Katwijk Duinloopcircuit;
Na het ochtendritueel, werp ik een blik op de buienradar. Een dreigend beeld verschijnt op het scherm van mijn telefoon. Een één of andere depressie hangt precies boven de regio Katwijk. Veel wind en er wordt neerslag verwacht. Maar….. na 1000 uur wordt het zo’n beetje droog en zo optimistisch als ik ben ga ik voor een zomerse outfit. Korte broek, kort shirt en fivefingers.
Ik stap in de auto naar Katwijk, de wind en regen beuken tegen de auto en bij aankomst wacht ik op een droog moment. Tevergeefs natuurlijk. Een korte sprint naar binnen om een startnummer te bemachtigen. Het is nog rustig en op mijn verzoek om met mijn startnummer ook wat zon mee te geven, tekent de dame bij de inschrijfbalie een zonnetje op mijn startnummer. Twee koppen koffie later, loop ik met de andere lopers richting de start. Verhip, het is droog!! Zie je wel, de weergoden moet je gewoon uitdagen. De harde wind neem ik voor lief en bibberend sta ik in het startvak. Ineens hoor ik een knal en schijnbaar is het startschot gevallen.
Ik ga op weg en trap iets op de rem om niet in die bekende valkuil te vallen: te snel starten. Maar met windkracht 5 in de rug, gaat het tempo toch aardig omhoog en ik vind het wel prima. De schelpenpaden zijn veranderd in sloten en waar ik de eerste paar honderd meter nog mijn best doe om de plassen te ontwijken, geef ik me al vrij snel over. Er dwars doorheen.
Na een kilometer begint de regen, een druppel en daarna emmers tegelijk. Het parcours draait tegen de wind in, dus ik krijg behoorlijk wat te verduren. Met dichtgeknepen oogjes en vuurrode armen en benen, begin ik aan het stuk met de klimmetjes. Niet voor niets heet dit stuk op strava: segement met die kl*** klimmetjes. Er is geen woord van gelogen. Gestaag boks ik tegen de wind en regen. 5 kilometer is toch best wel lang, bedenk ik me op dat moment.
De finish komt in zicht en die komt op een goed moment. Ik vind het mooi geweest 😉 De laatste paar honderd meter is het wadlopen en dan kan ik afklokken op 24:38 minuten. Meer dan tevreden gezien de omstandigheden. Vanaf de finish direct de auto in, verwarming op standje kernsplitsing en direct naar huis om op te warmen onder de douche.
Wat is hardlopen toch een mooie sport!
