running – Tri-Team

Veluwse Ultra Trail

18/09/2023 door Tri Team

Door: Robin van Vleuten

Zondag (27 augustus 2023) was het zover, mijn allereerste ultra trail. Een trail van 50 km door de uitgestrekte heide en bossen van de noordelijke Veluwe waar ik erg veel zin in had, maar ook ontzettend tegenop keek. Want hoe voel je je eigenlijk na drie uur hardlopen en je nog flink wat kilometers voor de boeg hebt? Een gevoel waar je in je grote trainingsrondjes eigenlijk nooit echt mee te maken krijgt. Misschien is het dat ook wel wat mij aanspreekt bij deze langere afstanden; hoe houd je je mentaal sterk als je lichaam er eigenlijk wel al klaar mee is.

Zo’n evenement of race begint natuurlijk al bij de eerste loopjes van je trainingsschema, maar begint pas echt te leven in de laatste dagen voor de start. Waar je al weken flink wat kilometers maakt, ga je ineens afbouwen en je lichaam wat rust gunnen om zo ook je energie reserves weer aan te vullen. Ondertussen minder vezels eten en meer koolhydraten in de vorm van onder andere witte pasta en rijst. Ik heb ooit eens gelezen om drie dagen lang je lichaamsgewicht in grammen maal tien in koolhydraten te verorberen, maar dat kan ik zonder de nodige vezels erbij niemand aanraden! Ondertussen kreeg ik ook van de organisatie een mail met de nodige tips ter voorbereiding en de uiteindelijke route in GPS. De trails zijn vaak kleinschalig en lastig voor de organisatie om uit te zetten met wegwijzers. Je loopt de route dus volledig op eigen kracht met je eigen GPS apparaat, in mijn geval mijn sporthorloge. De avond van tevoren nog even de laatste spullen bij elkaar zoeken voor in mijn racevest; twee energierepen en een stroopwafel; zes gelletjes, twee flacons met sportdrank en een regenjack. Ook drink ik altijd de avond ervoor nog een bidon sportdrank leeg om te zorgen dat echt alle energievoorraden bijgevuld zijn.

Om vijf uur in de ochtend ging mijn wekker in ons vakantiehuisje wat we in de buurt van de trail hadden geboekt. Je wilt natuurlijk niet onderweg tijdens de trail nog een sanitaire stop moeten maken. Dus probeer ik altijd twee à drie uur van tevoren nog de laatste vaste maaltijd te hebben gegeten. Terwijl ik in het halfdonker en nog wat slaperig, een pak opgewarmde pannenkoeken met ahornsiroop aan het eten ben en die wegspoel met nog een bidon sportdrank, begint het buiten flink te regenen. Ook al regende het de dagen ervoor al genoeg, had ik toch de goede hoop (en buienradar met mij) dat het droog zou blijven die dag! De auto moest ik al de avond ervoor buiten het vakantiepark parkeren, want de slagbomen gaan pas weer omhoog als ik zelf al lang en breed aan de trail begonnen ben. In de stromende regen ren ik dus maar over het donkere vakantiepark richting de auto. In de stromende regen rijd ik richting Hotel Stakenberg, wat het startpunt van de trail is. Door de radio klinkt Bad Decisions van The Strokes, laat dat niet de voorbode zijn voor de rest van de dag.

Ik kom aan op de parkeerplaats van het hotel midden in een indrukwekkend groot bos samen met een honderdtal andere fanatieke trailers. We verzamelen ons binnen in het hotel waar we onze startnummers uitgereikt krijgen en een GPS-tracker zodat de organisatie ons kan volgen over de route. Chris – een van de oprichters van de organisatie en zelf fanatiek ultra runner – bevestigt de tracker met een goed stuk tape aan mijn racevest en wenst me succes. Er zijn die dag drie groepen die lopen; in de ochtend start een groep voor 50 km richting het noorden en 100 km en in de middag de derde groep voor 50 km richting het zuiden. De deelnemers van de 100 km rennen dus zowel de noord als de zuidlus van de 50 km groepen. We lopen met z’n allen naar buiten voor de laatste instructies voordat we gaan starten. De twee startende groepen (70 voor de 50 km en 30 voor de 100 km) lopen achter Chris aan richting het startpunt iets verder van het hotel vandaan. Om me heen zie ik veel nerveuze en geconcentreerde blikken. Gelukkig is het ondertussen wel opgehouden met regenen en breekt langzaam de zon door over de rand van de Veluwse heide.

Ik had al op de kaart gezien dat de eerste kilometers over een vrij smal zandpaadje over de heide gaan en het leek me daarom handig om vooraan te starten zodat ik in mijn eigen tempo aan de 50 km kon beginnen. Als ik over mijn schouder kijk zie ik een indrukwekkende sliert van hardlopers door de glooiende heide kronkelen. Door over het smalle paadje te rennen met hoge heidestruiken die nog flink nat zijn van de regen, heb ik ook al meteen de eerste kilometer doorweekte sokken. De eerste vijftien kilometer zijn een mooie afwisseling van bossen en heidevelden. Een flink stuk voor mij rent de koploper van de 100 km op een stevig tempo door, die steeds verder uit het zicht verdwijnt. Dan nog een laatste bocht door het bos en dan doemt er ineens een enorme glooiende zandvlakte voor me op. Daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik ploeg door het mulle zand en probeer niet te veel weg te zakken. Het kaartje op mijn horloge geeft met een lijn aan hoe ik ongeveer de vlakte moet oversteken, verder is er geen duidelijk pad te zien. Alleen de voetstappen van degene die voor mij rent geven ongeveer aan dat ik op de goede koers zit en ik probeer ongeveer in zijn pas te lopen om zelf energie te sparen. Na drie kilometer zandverstuiving kom ik aan de rand van het bos bij de eerste verzorgingspost. Ik bedank iedereen voor de moeite maar neem geen pauze, in mijn racevest heb ik nog genoeg eten en drinken tot de volgende stop. Het bospad bleek van korte duur en na 500 meter doemt de volgende zandverstuiving alweer voor mijn neus op. Ondertussen word ik ingehaald door de nummer twee op de 100 km. Na een drietal kilometers door het zand ploeteren, komen we aan bij een groter stuk bos en lopen we op hetzelfde tempo een stuk met elkaar verder. We kletsen wat over de trails die we de afgelopen tijd hebben gelopen en andere dingen die hardlopers bezig houden. Dan weer een nieuwe zandvlakte die we moeten doorkruisen. We gaan allebei op ons eigen tempo weer verder en mijn strategie is om toch een beetje langs de bosrand te blijven waar het zand wat harder is. De sportdrank begint me nu toch ook wel tegen te zitten en baal ervan dat ik niet een flacon met water had gevuld. Al dat zand begint me ook behoorlijk tegen te vallen en na 30 kilometer rennen begint er een stem in mijn hoofd zich toch af te vragen waarom dit zo’n goed idee was. Ondertussen merk ik dat ik ook door de vermoeidheid de route lastig te volgen vind en loop een paar keer op onduidelijke kruisingen een paar honderd meter verkeerd.

Gelukkig kom ik op de 34ste kilometer bij de tweede verzorgingspost aan en kan ik eindelijk wat water drinken. Ook staat daar de nummer twee van de 100 km ook even op adem te komen en we rennen samen weer een stuk verder. Deze keer zijn we minder spraakzaam en zijn we vooral gefocust op de slingerende route door smalle bospaadjes. Naar de derde en laatste verzorgingspost was toch een stuk korter dan we verwacht hadden en we gunnen ons nog even een minuut rust voordat we aan de laatste twaalf kilometer gaan beginnen. Weer veel smalle kronkelende paadjes die meer weg hebben van een mountainbike parcours. Mijn benen zijn er nu echt wel klaar mee, maar gelukkig is het in de gaten houden van de route wat me scherp houdt. De 100 km renner moet zijn pas in houden door een lichte kramp en wenst me succes met de laatste vijf kilometers terwijl ik hem passeer. Aan het eind van het smalle bospad kom ik ergens de struiken uitgesprongen. Daar staan twee oudere dames met een hond waarvan er een vraagt “bent u nou zo’n trailrunner meneer?”. Ik antwoord bevestigend, volgens mij mag ik me wel zo identificeren na deze 49 kilometer. Ik ren het bos uit en kom eindelijk weer op bekend terrein. Dit was hetzelfde pad als waar we die ochtend begonnen waren. Het geeft een sterk gevoel om hier nu in m’n eentje terug te rennen naar het hotel waar we vanochtend met zoveel gestart waren. Ik kom over de finish waar mijn vrouw en zoontje me enthousiast op staan te wachten. Uiteindelijk heb ik er bijna viereneenhalf uur over gedaan. Chris komt op me afgelopen schudt me de hand, dat had ik toch maar knap gedaan. Ik trek iets warms aan en we blijven nog even bij het hotel om met de volgende 50 km lopers te kletsen die een uur later de zuidelijke lus zullen gaan rennen. Daarna met een voldaan gevoel weer terug naar het vakantiepark om nog even lekker met m’n vermoeide benen in het zwembad te plonzen.

Het was een zeer geslaagde trailrun. Uiteraard door de fantastische Veluwe waar we doorheen konden rennen. Maar ook door de geweldige organisatie van Chris en zijn team bij trail-events.eu. Ze organiseren maandelijks meerdere runs voor zowel gevorderde als beginnende trailrunners, over korte en lange afstanden. Sommige bewegwijzerd en sommige op eigen kracht via GPS. Dit was mijn tweede trailrun via hen (hiervoor de Hollandse Duinentrail bij Noordwijk) en kijk nu alweer uit naar de volgende!

Rotterdam Marathon

18/11/2021 door Tri Team

door: Aniek Honsbeek

Road to… Tokio… die is zo lang (inmiddels wordt het 2023) dat het allemaal niet meer uitmaakt. Er lijkt misschien geen weg meer te zijn, het lijkt nu zelfs meer op een virtueel ticket. Maar wat boeit het, wat maakt het uit als er weer lichtpuntjes zijn op hardloopgebied, lichtpuntjes in de vorm van hardloopevenementen, zoals die in Leiden.

Leiden, ooit (lang geleden) had ik mij samen met mijn vriend Roel opgegeven om te gaan pacen op zowel de tien kilometer als de halve marathon, gewoon omdat het kan, omdat het leuk is, omdat we die afstand kunnen lopen. En toen bekend werd dat Leiden definitief doorging en de vraag kwam of we nog steeds wilde pacen, twijfelde we geen moment. Roel had inmiddels zelf net twee weken de marathon van Berlijn gelopen, die wist (gelukkig) al wat het is om weer en evenement te lopen.

Voor mij was het mijn eerste evenement weer sinds tijden. En wat was het een feestje, gezamenlijk met veel TRI-teamers maar ook tevens mijn LRRC hardloopmaatjes hebben we er een feest van gemaakt. Wat is het leuk om mensen te motiveren, tijdens het lopen naar hun top prestatie en vaak een PR! Zo gaaf dat met Roel en mij veel TRI-teamers mee liepen, voor een prachtige PR (die van Esther!) , als training richting Rotterdam (Benjamin, Ronald en Dimitri) of voor de gezelligheid (Myriam). Ik heb die hele dag met een glimlach gelopen, alles ging te snel en eigenlijk in een waas aan mij voorbij. Ik heb echt te veel mensen niet lang genoeg kunnen spreken, wat was dat een gave dag!

Die 31 kilometer nu erg goed uit er was nog een soort van sub-doel, eigenlijk voor Tokio maar dat verhaal duurt te lang, de Rotterdam marathon kwam eraan binnen drie weken na Leiden. De afgelopen weken had ik er, met name samen met Dimitri, voor getraind. Mede omdat we hetzelfde doel hadden, onder de 3.30 lopen. Veel (wissel)duurlopen hebben we samen op marathontempo afgelegd, elke zondag ook nog met een deel van groep A. Gezellig met een grote G van al het geklets onderweg, want iedereen weet hoe meer je praat hoe sneller die lange duurlopen van dertig kilometer afgelegd worden. Het duurde even voordat ik de motivatie voor de duurlopen, het pittige trainen en de focus terug gevonden had, maar mede dankzij Dimitri en geheel groep A is dat gelukt. Het duurde dus ook even om dat tempo te omarmen. Ik ben niet van de schema’s en kon zo af en toe op het schema van hun mee liften. Het is zo fijn om samen met deze lieve mensen te trainen, het is niet onder woorden te brengen hoe veel dit voor mij betekent.

En toen was het ineens 24 oktober, de dag van de Rotterdam marathon, het komt altijd sneller dan je denkt. Na een heerlijke vakantie waarbij ik op twee lieve honden mocht passen en dus lekker veel kon wandelen was het dan echt zo ver. Met de auto vanuit Wassenaar naar Rotterdam, alles was super goed geregeld. Mijn lieve vriendje zorgde voor de koffie en de pannenkoeken en het omkleden kon om de hoek van de start bij de ouders van Dimitri, hoe fijn! Niet alleen Dimitri liep vandaag maar ook Bas, Fleur, Ronald en Benjamin waren gezellig van de partij! En dan sta je ineens met weet ik veel hoeveel mensen in het start vak, die vibe; kippenvel!!! Lee Towers die zijn you never walk alone zingt – ook dit ging een beetje aan mij voorbij, ik moet wat doen aan mijn concentratie – en dan het officiële startschot. Wij starten in wave twee en na zeven minuten mochten ook wij met elkaar van start. Het is zo fijn om dit met een lieve groep mensen te doen.

De eerste kilometers voelden heel zwaar, lome benen, een soort van gelukkig zei mijn horloge de eerste kilometer 4:50 en dat was precies het tempo wat ik wilde gaan lopen. Dus blijkbaar ging het best oké, hartslag was laag en ik liep gezellig met Dimitri. De eerste kilometers gingen dan ook als vanzelf met aanmoedigingen van Roel, Myrjam, Harry en Esther. Tevens stond good old Koos ook ineens tussen het publiek (lang verhaal) maar hij geeft mij altijd wel wat extra power. Het was zo genieten, de kilometers vlogen voorbij, Dimitri en ik hebben heerlijk bij gekletst, grapjes gemaakt en genoten van de muziek onderweg. Lang heeft naast ons nog een dame in jurk gelopen, prachtig en super knap! Ik kan het misschien niet vaak genoeg zeggen, maar het publiek maakt een hardloop evenement echt compleet! De aanmoedigen van de Tri-teamers was ook echt zo fijn onderweg dat geeft zo veel extra veerkracht. Zoals gezegd de eerste kilometers vlogen voorbij. Toen daar het moment was dat Dimitri het wat zwaarder kreeg door kramp, moest ik hem laten gaan. Spijtig, jammer, kut en nog wat andere krachttermen, maar ik zat in een heerlijke flow en cadans dat ik door wilde op dit tempo. En we hadden afgesproken voor onszelf te lopen. Want door Dimitri kon ik heel makkelijk een stabiel tempo blijven lopen en alleen is het altijd maar zien hoe dat gaat. Bij de dertig kilometer zou een vriend van mij Nico (de beste vriend die je kan wensen) klaar staan om mij door de laatste twaalf kilometer te lozen. De afspraak was dat ik zou aangeven hoe het met mij zou gaan en dan zouden bepalen wat te doen. Toen ik Nico zag staan voelde ik mij goed en sterk. Dus dat was het teken voor Nico -gelukkig had hij wat cola bij zich- om langzaam te gaan versnellen. Dat deed even zeer maar het gaf wel een boost. Zeker omdat ik eindtijden zag op mijn horloge waarvan ik alleen maar kon dromen. Het Kralingse bos, voor zoveel lopers verafschuwd, vond ik even heerlijk, die rust, wat natuur, even weg uit de drukke stad. Daarna weer richting de stad, inmiddels had Nico het tempo nog wat verder opgeschroefd. En dan is dat publiek toch wel weer fijn! Dat geeft mij zoveel energie, ik loop daar gewoon op. We haalden de ene na de andere loper in, soms heb ik mij maar even verontschuldigd want het voelde wat lullig ofzo.

Ook hoopte ik dat de rest en Dimitri hier ook van zouden kunnen genieten op dit moment. Myriam zou inmiddels ook ingestapt zijn om Bas te hazen naar zijn mooi tijd op de marathon. Op de 34 kilometer werd ik nog aangemoedigd met video boodschappen van mijn lieve hardloopmaatjes, wat was dat fijn zeg, wederom kippenvel en een grote glimlach. Niet dat die glimlach gedurende de 42,195 kilometer weg is geweest… Maar toch! De laatste kilometers richting de finish waren best nog wel even pittig, mede ook omdat ik volgens mijn horloge nog maar 800 meter moest maar toen mijn horloge doel behaald aangaf ik nog ruim een kilometer moest afleggen naar de finish… Nico ging lekker samen met mij – tegen een meisje – de eindsprint aan. Het deed immers toch al flink pijn, en dan kan je er maar beter vanaf zijn, dus sprinten tot je leven er van af hangt naar de finish! En dan jeetje, die emotie, dat gevoel… niet onder woorden te brengen het is gewoon gelukt onder de 3.30 en niet een beetje … Ruim 3:25:35 tijden waar ik alleen over kon dromen, mijn horloge zegt zelfs 3:22 maar goed ik heb echt een beetje te veel gelopen (zoals dat normaal is bij een marathon). Ik heb Nico kapot geknuffeld, hij moest me ook wel echt even overeind houden, want wat is het gaaf om dit laatste stuk met hem af te leggen. Wat een ervaring, wat een tijd, ik ben er eigenlijk nog steeds wat beduusd van. Dat het gewoon gelukt is, ik had dat van te voren alleen durven hopen, maar echt vertrouwen had ik niet zo.

Daarna kwam ik al snel in het uitloop vak Benjamin tegen, hij had ook geweldig gelopen en super snel. We zijn -vanwege de kou- bij een café naar binnen gegaan. Daar hebben we gewacht op de andere marathonners. Eerst kwam Dimitri binnen hij had een mooie vijftien minuten van zijn PR afgelopen dus ook een mega PR. Daarna kwam Bas huppelend en onvermoeid binnen met haas Myriam en ook Bas had ruim vijf minuten van zijn PR afgelopen. Helaas vernamen we dat Ronald uitgestapt was…. Jammer! Daarna maakte Fleur het groepje weer compleet, die had gewoon keurig de marathon binnen de vier uur voltooit, een knappe prestatie! Hoe gaaf is het dat je dit gewoon met vrienden kan doen! Bizar toch eigenlijk?!

In het café voegde al onze fans zich nog toe en werd er flink geproost op onze prestaties. Wat is het gaaf om dit weer te doen. Onderdeel te zijn van deze fantastische groep hardloopmaatjes maar vooral vrienden! Bedankt allemaal! Zonder jullie was het nooit zo’n feestje geworden en was het niet gelukt!