Veluwse Ultra Trail

Door: Robin van Vleuten

Zondag (27 augustus 2023) was het zover, mijn allereerste ultra trail. Een trail van 50 km door de uitgestrekte heide en bossen van de noordelijke Veluwe waar ik erg veel zin in had, maar ook ontzettend tegenop keek. Want hoe voel je je eigenlijk na drie uur hardlopen en je nog flink wat kilometers voor de boeg hebt? Een gevoel waar je in je grote trainingsrondjes eigenlijk nooit echt mee te maken krijgt. Misschien is het dat ook wel wat mij aanspreekt bij deze langere afstanden; hoe houd je je mentaal sterk als je lichaam er eigenlijk wel al klaar mee is.

Zo’n evenement of race begint natuurlijk al bij de eerste loopjes van je trainingsschema, maar begint pas echt te leven in de laatste dagen voor de start. Waar je al weken flink wat kilometers maakt, ga je ineens afbouwen en je lichaam wat rust gunnen om zo ook je energie reserves weer aan te vullen. Ondertussen minder vezels eten en meer koolhydraten in de vorm van onder andere witte pasta en rijst. Ik heb ooit eens gelezen om drie dagen lang je lichaamsgewicht in grammen maal tien in koolhydraten te verorberen, maar dat kan ik zonder de nodige vezels erbij niemand aanraden! Ondertussen kreeg ik ook van de organisatie een mail met de nodige tips ter voorbereiding en de uiteindelijke route in GPS. De trails zijn vaak kleinschalig en lastig voor de organisatie om uit te zetten met wegwijzers. Je loopt de route dus volledig op eigen kracht met je eigen GPS apparaat, in mijn geval mijn sporthorloge. De avond van tevoren nog even de laatste spullen bij elkaar zoeken voor in mijn racevest; twee energierepen en een stroopwafel; zes gelletjes, twee flacons met sportdrank en een regenjack. Ook drink ik altijd de avond ervoor nog een bidon sportdrank leeg om te zorgen dat echt alle energievoorraden bijgevuld zijn. 

Om vijf uur in de ochtend ging mijn wekker in ons vakantiehuisje wat we in de buurt van de trail hadden geboekt. Je wilt natuurlijk niet onderweg tijdens de trail nog een sanitaire stop moeten maken. Dus probeer ik altijd twee à drie uur van tevoren nog de laatste vaste maaltijd te hebben gegeten. Terwijl ik in het halfdonker en nog wat slaperig, een pak opgewarmde pannenkoeken met ahornsiroop aan het eten ben en die wegspoel met nog een bidon sportdrank, begint het buiten flink te regenen. Ook al regende het de dagen ervoor al genoeg, had ik toch de goede hoop (en buienradar met mij) dat het droog zou blijven die dag! De auto moest ik al de avond ervoor buiten het vakantiepark parkeren, want de slagbomen gaan pas weer omhoog als ik zelf al lang en breed aan de trail begonnen ben. In de stromende regen ren ik dus maar over het donkere vakantiepark richting de auto. In de stromende regen rijd ik richting Hotel Stakenberg, wat het startpunt van de trail is. Door de radio klinkt Bad Decisions van The Strokes, laat dat niet de voorbode zijn voor de rest van de dag. 

Ik kom aan op de parkeerplaats van het hotel midden in een indrukwekkend groot bos samen met een honderdtal andere fanatieke trailers. We verzamelen ons binnen in het hotel waar we onze startnummers uitgereikt krijgen en een GPS-tracker zodat de organisatie ons kan volgen over de route. Chris – een van de oprichters van de organisatie en zelf fanatiek ultra runner – bevestigt de tracker met een goed stuk tape aan mijn racevest en wenst me succes. Er zijn die dag drie groepen die lopen; in de ochtend start een groep voor 50 km richting het noorden en 100 km en in de middag de derde groep voor 50 km richting het zuiden. De deelnemers van de 100 km rennen dus zowel de noord als de zuidlus van de 50 km groepen. We lopen met z’n allen naar buiten voor de laatste instructies voordat we gaan starten. De twee startende groepen (70 voor de 50 km en 30 voor de 100 km) lopen achter Chris aan richting het startpunt iets verder van het hotel vandaan. Om me heen zie ik veel nerveuze en geconcentreerde blikken. Gelukkig is het ondertussen wel opgehouden met regenen en breekt langzaam de zon door over de rand van de Veluwse heide.

Ik had al op de kaart gezien dat de eerste kilometers over een vrij smal zandpaadje over de heide gaan en het leek me daarom handig om vooraan te starten zodat ik in mijn eigen tempo aan de 50 km kon beginnen. Als ik over mijn schouder kijk zie ik een indrukwekkende sliert van hardlopers door de glooiende heide kronkelen. Door over het smalle paadje te rennen met hoge heidestruiken die nog flink nat zijn van de regen, heb ik ook al meteen de eerste kilometer doorweekte sokken. De eerste vijftien kilometer zijn een mooie afwisseling van bossen en heidevelden. Een flink stuk voor mij rent de koploper van de 100 km op een stevig tempo door, die steeds verder uit het zicht verdwijnt. Dan nog een laatste bocht door het bos en dan doemt er ineens een enorme glooiende zandvlakte voor me op. Daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik ploeg door het mulle zand en probeer niet te veel weg te zakken. Het kaartje op mijn horloge geeft met een lijn aan hoe ik ongeveer de vlakte moet oversteken, verder is er geen duidelijk pad te zien. Alleen de voetstappen van degene die voor mij rent geven ongeveer aan dat ik op de goede koers zit en ik probeer ongeveer in zijn pas te lopen om zelf energie te sparen. Na drie kilometer zandverstuiving kom ik aan de rand van het bos bij de eerste verzorgingspost. Ik bedank iedereen voor de moeite maar neem geen pauze, in mijn racevest heb ik nog genoeg eten en drinken tot de volgende stop. Het bospad bleek van korte duur en na 500 meter doemt de volgende zandverstuiving alweer voor mijn neus op. Ondertussen word ik ingehaald door de nummer twee op de 100 km. Na een drietal kilometers door het zand ploeteren, komen we aan bij een groter stuk bos en lopen we op hetzelfde tempo een stuk met elkaar verder. We kletsen wat over de trails die we de afgelopen tijd hebben gelopen en andere dingen die hardlopers bezig houden. Dan weer een nieuwe zandvlakte die we moeten doorkruisen. We gaan allebei op ons eigen tempo weer verder en mijn strategie is om toch een beetje langs de bosrand te blijven waar het zand wat harder is. De sportdrank begint me nu toch ook wel tegen te zitten en baal ervan dat ik niet een flacon met water had gevuld. Al dat zand begint me ook behoorlijk tegen te vallen en na 30 kilometer rennen begint er een stem in mijn hoofd zich toch af te vragen waarom dit zo’n goed idee was. Ondertussen merk ik dat ik ook door de vermoeidheid de route lastig te volgen vind en loop een paar keer op onduidelijke kruisingen een paar honderd meter verkeerd.

Gelukkig kom ik op de 34ste kilometer bij de tweede verzorgingspost aan en kan ik eindelijk wat water drinken. Ook staat daar de nummer twee van de 100 km ook even op adem te komen en we rennen samen weer een stuk verder. Deze keer zijn we minder spraakzaam en zijn we vooral gefocust op de slingerende route door smalle bospaadjes. Naar de derde en laatste verzorgingspost was toch een stuk korter dan we verwacht hadden en we gunnen ons nog even een minuut rust voordat we aan de laatste twaalf kilometer gaan beginnen. Weer veel smalle kronkelende paadjes die meer weg hebben van een mountainbike parcours. Mijn benen zijn er nu echt wel klaar mee, maar gelukkig is het in de gaten houden van de route wat me scherp houdt. De 100 km renner moet zijn pas in houden door een lichte kramp en wenst me succes met de laatste vijf kilometers terwijl ik hem passeer. Aan het eind van het smalle bospad kom ik ergens de struiken uitgesprongen. Daar staan twee oudere dames met een hond waarvan er een vraagt “bent u nou zo’n trailrunner meneer?”. Ik antwoord bevestigend, volgens mij mag ik me wel zo identificeren na deze 49 kilometer. Ik ren het bos uit en kom eindelijk weer op bekend terrein. Dit was hetzelfde pad als waar we die ochtend begonnen waren. Het geeft een sterk gevoel om hier nu in m’n eentje terug te rennen naar het hotel waar we vanochtend met zoveel gestart waren. Ik kom over de finish waar mijn vrouw en zoontje me enthousiast op staan te wachten. Uiteindelijk heb ik er bijna viereneenhalf uur over gedaan. Chris komt op me afgelopen schudt me de hand, dat had ik toch maar knap gedaan. Ik trek iets warms aan en we blijven nog even bij het hotel om met de volgende 50 km lopers te kletsen die een uur later de zuidelijke lus zullen gaan rennen. Daarna met een voldaan gevoel weer terug naar het vakantiepark om nog even lekker met m’n vermoeide benen in het zwembad te plonzen.

Het was een zeer geslaagde trailrun. Uiteraard door de fantastische Veluwe waar we doorheen konden rennen. Maar ook door de geweldige organisatie van Chris en zijn team bij trail-events.eu. Ze organiseren maandelijks meerdere runs voor zowel gevorderde als beginnende trailrunners, over korte en lange afstanden. Sommige bewegwijzerd en sommige op eigen kracht via GPS. Dit was mijn tweede trailrun via hen (hiervoor de Hollandse Duinentrail bij Noordwijk) en kijk nu alweer uit naar de volgende! 

WZK Tri-team Winterwonderland bij Ter Specke Loop Lisse

Met een geweldige opkomst, ondanks het winterse weer (maar misschien ook dankzij het sfeervolle wintertafereel) stond WZK Tri-Team aan de start bij deze 3e wedstrijd van het Zorg&Zekerheid Circuit, een begrip voor hardlopers in de regio. Voor een aantal leden was het een spannende dag omdat zij na een cursus voor de 5 of 10 km nu “voor het echie” aan de start stonden. Na een gezamenlijke warming up mochten de 5 km lopers van start gaan.

Sommige lopers kozen meteen voor de aanval en spurten er vandoor, anderen kozen voor een rustige opbouw en spaarden zich enigszins voor de laatste kilometers van het parcours. Belangrijk was om op de techniek te blijven letten, van ademhaling tot loophouding. Het geleerde werd prima in praktijk gebracht, soms aangemoedigd door wat ervarener leden die aan de zijde van de beginners meeliepen. Andere Tri-TEamers waren ondertussen al weer bezig met finishen, Vanwege het windstille weer en het feit dat de route prima verzorgd was zodat gladheid meeviel, werd er zeer sterk gelopen!

Een kleine groep lopers ging voor de 10 km. Ondanks dat het inlopen was het de eerste kilometers nog wennen aan de temperatuur. Desondanks gingen we vlot op weg voor de 2 ronden om bollenvelden, die nu niet door de hyacinten maar door de sneeuw wit kleurden. De wereld was verstild door de mist en de sneeuw, dat liep heerlijk. Het tempo werd steeds wat opgevoerd, er werd een groepje gevormd met gelijk tempo en elkaar “hazend” ging het steeds makkelijker. Bij de 9 kilometer het laatste stuk langs het Keukenhofbos, lukte het de meesten om nog iets versnellen. De atletiekbaan op voor de laatste 300 meter met aanmoedigingen van mede Triteamers. Uiteindelijk kwamen alle lopers over de finish met bloembollen als beloning, waarna kon worden vastgesteld dat het doel om met veel mensen fijn en tot tevredenheid stemmend te lopen, helemaal geslaagd was.

Uitslagen 5 km:

18.58 Niels Lodewijk

20.25 Willem Hasekamp

20.25 Teruska Llasaca-Takacs (1e in leeftijdscategorie)

21.48 Ronald Sijsenaar

22.00 Fleur Sytsema-Geerlings

23.44 Marc van de Kaa

25.23 Caroline van Weerlee

26.08 Peter Verdult

26.30 Angelique Bosch

30.27 Mieke Groothengel

33.14 Pauline Gerse

33.15 Maartje van Beek-Beaumont

33.18 Tineke Haitsma-van Dijk

33.59 Karin Gerse

33.07 Joyce Koopman

34.10 Albert Slats

34.21 Astrid Zuidinga

34.46 Henny de Kievit

34.47 Irma ter Haar

34.47 Ingrid Toussaint

36.07 Merve Lüderitz

36.27 Guus van Veen

 

Uitslagen 10 km:

46.07  Mark Knevel

49.20 Maarten Bosch

50.24 Arno Eigenraam

51.25 Cora Broekema

56.20 John Gras

56.54 Els van Deursen

WZK Tri-Team dames estafetteploeg rent naar 3e plaats in Lisse

Het idee ontstond toen er tijdens een training een test werd gedaan onder alle lopers, om te kijken hoe ze er qua snelheid voorstonden. Het kleine “Koningslooprondje” werd 2 x gelopen, een parcours van 5 km. De tijden werden genoteerd en trainster Tineke de Groot opperde dat het geen gek idee was om onszelf nog eens nader te testen bij de Schoonderbeek estafette, bij AV de Spartaan in Lisse.

Zo gezegd zo gedaan: op vrijdag 1 juni ging er een damesteam naar Lisse om daar mee te doen, in  -wat al gauw bleek- het estafettegeweld. Helaas lieten de heren van Tri-Team verstek gaan maar de dames waren gemotiveerd om zo hard mogelijk 4×5 km te lopen, zoals bij deze wedstrijd een jarenlange traditie is. Om precies 19.00 uur was de start en bij alle 90 teams ging de eerste loper als een haas uit het startvak op de atletiek baan. Voor de Wassenaarse vrouwen was dit Fleur Sytsema, die na een rondje buitenom, vlot weer binnenkwam in een tijd van 22.47 min. De wissel ging prima en Tineke Haitsma liep vervolgens ook zo hard mogelijk het rondje, waar ze in slaagde door na 23.20 min. het spreekwoordelijke stokje over te dragen aan Myriam Gijsbers. Ook zij liep voor wat ze waard was en kon het tempo goed vasthouden met als eindresultaat een mooie 23.13 min. Tenslotte was het de beurt aan de laatste Tri-Team troef, Teruska Llasaca; zij werd onder luid gejuich van het hele team en supporters binnengehaald in de prachtige tijd van 20.45 min. Opgeteld was de tijd van de dames heel verdienstelijk 1.30.05 min.

Dit bleek na een spannende wachttijd  op de uitslagen, waarin de gastheer in een bord pasta voorzag, goed voor een derde plaats in de categorie vrouwen estafetteploegen, wie had dat gedacht! Deze leuke wedstrijd en opzet smaakt zeker naar meer: volgend jaar gaan de dames hun 3e plaats verdedigen en dagen ook de heren uit alsnog met een team mee te doen!