12 in 12 het leven van een Ultraloper

Door: Pieter den Edel aka Ultrapietje

4 december de dagen worden alleen nog maar korter de ochtenden lang donker, je gaat in het donker naar de zaak en komt vaak in de schemer thuis.

Vroeg op om te trainen en dat is 04:35 de wekker en dan 60/75 min op pad gaat het hele jaar door en ik heb werkelijk geen last van het donker het maakt het wel lekker soms.

De weekenden gaat er vaak geen wekker, ja die van Daphne als ze om het weekend mag werken, ik ben dan vaak ook al wakker, alhoewel ik me soms nog een keer omdraai en dan na 45 min wakker wordt.

Zo ook vandaag 4-12-2022 het plan was rondje Hoogmade, vandaag zou het mijn 12e marathon worden van het jaar weer een leuke mijlpaal, voor een ultraloper is de marathon de basis je moet in feite altijd klaar zijn voor de klassieke afstand en dat was ik vandaag wel aardig 21 km wind tegen en 21 km wind mee het was lang donker en grijs maar naar verloop van tijd kom je meer mede lopers tegen.

Volgende week een afbouwweek minder km’s maar wel zaterdag parkrunnen (zo leuk) en zondag naar Rotterdam voor de bruggenloop met de mooiste start finish bij de tempel der tempels het Feyenoord stadion!

Geen woorden maar daden op naar een mooie werkweek en een goed weekend.

Ciao Ultrapietje.

Vriendschap is een illusie

Door: Pieter den Edel

‘Als kind had ik een vriend’….. Dit mooie nummer van ‘Het goede doel’ ging gisteren vaak door mijn hoofd, tijdens de baanultra in het pittoreske Steenwijk.

Ik maak er geen geheim van dat ik 28 maart 2021 aan de start wil staan voor een 2e maal 120 van Texel. Dat daar een kwalificatie bijhoort, vind ik niet meer dan normaal. De 120 moet immers binnen de 13 uur en 30 minuten voltooid worden.

Poging 1 de baanultra in Steenwijk. 250 rondjes, met als doel een sub 10 uur.

De voorbereiding was soms spartaans. Op dubbele trainingsdagen ging het wekkertje om 04:25 uur, om voor het krieken van de dag al een zone ½ training en ‘s avonds vervolgens een clubtraining te doen. Ik geniet van de trainingen op vroege uren, de rust de stilte heerlijk. Alleen deze winter hebben we nogal wat wind en regen en dat is wat minder plezant…

Vrijdag met de trein naar Wolvega, naar mijn ultramaatje Rene, die loopt ook de 100 km. s’Avonds komt broer Paul ook een bakkie doen, die doet de 50 km. Vroeg onder de wol. Ik slaap goed en ben 06:00 uur wakker, lekker uitgeslapen. Nu de vaste rituelen: koffie, brood en toiletbezoek.

Op naar Steenwijk, D-day. Op de baan is de focus 100%. Even naar boven kijken en mams de groetjes doen. We gaan ervoor, samen.

10:00 uur gaan we los. Ik zit er gelijk lekker in. Hartslag laag en tempo op 05:30. Het waait al stevig, de wind 200 mee en 200 vol tegen, zeg maar een soort baan fartlek.

De route is weinig enerverend vooral linksaf en weer linksaf. onderweg wat kletsen met je ultramaatjes, maar vooral de focus op je eindtijd. Hier loop je niet voor je lol, zeg ik maar, haha… De wind trekt fors aan en ik ga het spelletje spelen. Vrienden worden met de omstandigheden. Met 111 Ultra’s / marathons achter de kiezen is het altijd weer een gevecht. Het duurt lang voor er iets van een akkoord is met meneer Beaufort. Het is vrij wankel maar het is er.

Inmiddels staat Daphne op de baan, als verzorger. Echt onbetaalbaar, iets met liefde… In iets meer dan 4 uur, tik ik de eerste marathon af en lig ik iets voor op een sub 10. Dan gaat vriend Pluvius er zich mee bemoeien. Pfff… Beaufort en Pluvius is 2 tegen 1, binnen 5 minuten ben ik tot op het bot koud en doorweekt. Ik hoor Daphne zeggen, wil je in mijn schaatskleding lopen dat is droog. Ja hoor….

Geheel verkleed en als een ware ultramarathonschaatser, kreeg ik de machine weer warm. Helaas was er al fors wat tijd verloren. Geen probleem, elke dip kom je weer uit. Puur op techniek, gingen we verder. Opgeven is geen optie….

Het moet rond 60 km geweest zijn dat het lijf wat anders wilde, dan links, links, links. In de kop en conditie zat het goed. De sub 10 was uit zicht, wat doe je dan? Slopen of verstandig zijn… Alleen ik kan die beslissing maken. Het uitlopen is geen probleem, maar op 31-05 is kans 2. Ik geef de pijp aan Maarten, die gelukkig net langs de baan staat om hem aan te nemen.

Ik bedank Beaufort & Pluvius met de mededeling dat de vriendschap toch echt een illusie was vandaag…

Toch zal ik er staan op op Texel……

Ciao Ultrapietje……


Halve van Lansingerland 2020

Door: Jeroen van Duivenboden

Zondag 16-2-2020 vertrokken Niels, Daisy en ik naar Berkel en Rodenrijs om daar deel te gaan nemen aan de Lansingerland Run 2020. Het weer had vandaag, net zoals in Egmond vorige maand, weer een hoofdrol. Heel veel wind en motregen bepaalde het weerbeeld en het beloofde daardoor een pittige editie te worden.

Aangekomen op de plaats van bestemming, konden we in een basisschool het startnummer ophalen en in de naastgelegen gymzaal konden we ons omkleden. De loop was uitverkocht en al gauw bleken we niet de enige Tri-Teamers te zijn, want ook Caroline kwam de gymzaal binnen gelopen en later ook Maarten en Angelique Bosch.

Even voor de klok van 12 uur begaven we ons naar het startgebied, een winkelstraat die met mooi weer en terrasjes heel gezellig kan zijn. Alleen het was geen mooi weer en dat was jammer. De organisatie had toch zijn stinkende best gedaan om er wat leuks van te maken! De start moest uitgesteld worden, omdat de start en de finish op dezelfde plek lagen en nog niet alle deelnemers van de 4 kilometer loop binnen waren, uiteindelijk om 10 minuten na 12 uur werden we weggeschoten.

Niels startte in de voorste groep en ging zonder doel, behalve natuurlijk lekker te lopen, op weg. Daisy en ik daarentegen waren op een missie! Een pr voor haar op de halve marathon was het doel en gezien de omstandigheden ging dat hard werken worden! Door de woonwijken van Berkel gingen we richting natuurgebied de Groene Zoom, en met het windje in de rug ging dat prima. Het gebied is pas 5 jaar oud en qua bebossing nog erg kaal, wat betekende dat de wind vrij spel had. Vooral de windstoten zorgden ervoor dat je slecht in je ritme kon blijven lopen.

Het weer werd er niet beter op en nadat het ook nog begon te regenen, werd het meer een survivaltocht dan een loopwedstrijd. Maar, waar meerdere deelnemers moesten gaan wandelen, konden wij nog gewoon doorlopen. Allemaal dankzij de heuveltrainingen die hier duidelijk zijn vruchten afwierpen en door het sterke karakter van Daisy, die zonder een kik te geven haar mannetje stond in de strijd tegen de elementen. Het laatste stukje van de loop ging weer door de woonwijk naar het winkelcentrum en met de wind mee werden we figuurlijk over de finish geblazen!

Over de streep werden natuurlijk gelijk de horloges gecheckt of het doel wat we voor ogen hadden behaald was! En het was gelukt, met maar liefst 13 minuten had ze haar pr verbeterd, een topprestatie gezien de omstandigheden!

Doel bereikt! en de medaille was dik verdiend.

Niels liep met 1:35:33 een toptijd en hij was dan ook tevreden. Maarten liep met 1:45:38 ook een pr op de halve marathon . Caroline klokte een tijd van 2:00:33 en Angelique was met 2:06:14 zeer voldaan. Daisy zette, met haar pr op 2:07:11, een forse verbetering van haar oude pr en Jeroen tenslotte kwam met 2:07:27 over de streep en had er een toptraining, op zijn weg naar de marathon van Rotterdam, op zitten.

Het was een geslaagde loop voor alle Tri-Teamers en een mooi evenement om te onthouden voor de toekomst.

Donderdag 16 maart 2023 is er GEEN training