Door: Caroline van Weerlee
Na 10 jaar wikken en wegen en pijn in mijn voet heb ik vorig jaar toch besloten om me te laten opereren. Dat de voet het daar helemaal niet mee eens was heb ik maar even genegeerd. In oktober was het zover. Niet 1, maar 2 tenen werden gecorrigeerd. Mijn grootste angst was dat ik daarna nooit meer zou kunnen hardlopen en dat heb ik ook meerdere malen aan de orthopeed laten weten. Zelfs op de operatietafel trok ik hem nog aan zijn jasje. Hij keek mij alleen maar meewarig aan, draaide zijn ogen naar boven 🙄 en dacht: ‘Ja ja mevrouwtje. Dat weten we nu wel. Heb vertrouwen’.
Vol vertrouwen dus maar de operatie ondergaan en nog een week of 6 met verband en gips gehobbeld. Weer uit het gips nog 6 weken rustig aan doen en op 20 januari mocht ik weer de stoute hardloopschoenen aan. Dat werd natuurlijk 19 januari, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan 😂
De start was best moeizaam met maar 2 minuten hardlopen afwisselen met 2 minuten wandelen. Dus als stip op de horizon ingeschreven voor de 10EM in Antwerpen op 23 april. Tot grote verrassing van vriend Francis die zich ook al had ingeschreven. We hebben hem samen eerder gelopen en ik weet hoe leuk het is om daar te lopen.
De afgelopen maanden hard getraind en aardig teruggekomen, want ik had een stip aan de horizon en vandaag was het eindelijk zo ver. Vroeg in de auto en soepel in Antwerpen aangekomen en geparkeerd. We hadden zelfs nog tijd voor een bakkie op het terras in de zon🌞 Startnummers ophalen, ging ook soepel en grappig. Overal werden gratis bananen uitgedeeld. Dat heb ik nog nooit gezien bij een hardloopwedstrijd. De spanning was inmiddels aardig toegenomen. Het voelde een beetje als de marathon lopen. Kan ik het wel, gaat het soepel? Afgelopen week nog een antibioticakuur gehad. Krijg ik daar geen last van? Hoe gaat het met mijn kleding, niet te warm, niet te koud. Moet ik nog een keer plassen? Enfin, de gebruikelijke hardlopers vragen kwamen voorbij.
Het startvak in. Er lopen 31.000 lopers met de 10 EM, maar alles is picobello georganiseerd 👍t/m de dj’s bij het startvak en de feestvreugde. De start was een feestje. Ik loop hier gewoon weer💪na 3 kilometer door de Kennedy tunnel, afgezet voor verkeer, zo gaaf. Langzaam richting het centrum, heel veel muziek en toeschouwers. Francis en ik doen altijd een wedstrijdje wie het meest aangemoedigd wordt. De naam Caroline hoorde ik vaak. De naam Francis iets minder. Had misschien te maken met zijn startnummer die op zijn kop zat😖gelukkig maakte zijn Feijenoord shirt veel goed 😁
Uit het centrum richting museum het Mas en daarna ja hoor, de Waaslandtunnel (in de volksmond ook wel de Konijnenpijp)Naar beneden geen centje pijn, maar naar boven……auw auw auw! Gelukkig uit de tunnel nog maar 1,5 kilometer en yesssss daar is ie, de finish! Zo trots en blij dat ik het gehaald heb. 😊🎖 En de voet…….. die was niet zo blij met de Antwerpse kasseien maar heeft het goed gehouden💪👍
