Door: Daphne den Edel
Het was de bedoeling dat ik mijn eerste marathon zou gaan lopen in mei 2020 in Leiden. Helaas kwam daar Corona die de plannen deden veranderen. Het nieuwe doel werd Leiden marathon 2021. Ook dit keer kon het niet door gaan door corona. Pieter bracht mij op een ander idee. Waarom loop je geen Mollenmarathon bij Ben in Almere? Na een periode van voorbereiding, die niet altijd makkelijk was door het gemis van je loopmaatjes, was het op 8 mei zo ver.
Om 9 uur zal de start zijn van de marathon die ik al ruim een jaar wilde lopen. Het weer was droog en later op de dag zou het pas gaan regenen. Bij aankomst in Almere eerst een groepsfoto. Daarna een korte uitleg van de route. Die ook netjes op de weg stond aangegeven. Het is een rondje van 5,7 met een aanloopstuk om uit eindelijk op de marathon afstand uit te komen. Je loopt dus 7 rondjes.
Het eerste rondje liep Pieter gezellig mee. Hij zou de hele marathon bij mij lopen, maar door wat lichamelijke klachten wist hij niet of dit zou gaan lukken. Het rondje is vlak met 1 klein klimmetje de dijk op. Verder zie je kassen, wat woonhuizen en een klein stukje polder. Na het eerste rondje dacht ik; dit kan mentaal nog best zwaar gaan worden. Vooral als je erdoorheen zit.
Na 2 uur was ik de stilte zat, ging de benen al beetje voelen en was op zoek naar afleiding. De afleiding had ik niet van supporters en de lopers. Mede lopers waren er wel maar die liepen of ver voor me of ver achter me. Gelukkig was ik hier op voorbereid en had ik mijn oortjes en mijn telefoon bij me. Dus oortjes, in muziek aan en gaan. Door de muziek kreeg ik de afleiding die ik nodig had om ontspannen te gaan lopen. Dit werkte goed tot ongeveer 29km. De benen waren zwaar, wat logisch is. Maar dat ik misselijk zou worden dat had ik niet verwacht. Had dit namelijk niet gehad tijdens mijn trainingen. Was voor mij dus volkomen nieuw.
Je gaat dan denken wat je hier aan kan doen. Even wandelen en een gel nemen? Die gel bleef in me handen en op een gegeven moment hing ik over de leuning van een brug. Toch maar verder gaan beetje dribbelen, beetje wandelen, wat water drinken, maar niks hielp. Dan toch maar rond km of 34 besloten naar de auto te gaan en te stoppen want dit is niet fijn om zo de marathon vol te maken.
Bij 35,5 km was ik bij de auto. Teleurgesteld? Nee ik had immers nog nooit zo lang en zo ver gelopen. Balen? Ja, ik baal dat ik misselijk werd en dat ik niet weet hoe dat ontstaan is en dat het einde in zicht was van de marathon. Ooit weer? Ik weet het nog niet, eerst maar herstellen en dan daar maar eens over nadenken.
