Door: Tineke Haitsma
2017 was voor mij een marathonloos jaar. Nou ja, in letterlijke zin dan. Want in dat jaar heb ik mijn master (loopbaanmanagement) behaald aan de Open Universiteit. Dat was een pittige klus en ik noemde het daarom óók een marathon, één die net zo’n uithoudings- en doorzettingsvermogen vraagt om de eindstreep te halen als de letterlijke versie op hardloopschoenen.
Wat heeft dit nou met Gent te maken, zullen jullie denken. In 2017 ben ik 6x een paar dagen in Gent geweest, omdat ik twee scriptiebegeleiders had gevonden, die werkzaam waren aan de UGent (universiteit van Gent). Zij boden mij training en begeleiding aan en dat was heel leerzaam en leuk.
Ik zal het daar verder niet over hebben, maar toen ik de felbegeerde master op zak had, mocht ik op een avond waarin ik het diploma mocht gaan ophalen een praatje houden over mijn onderzoek voor belangstellenden en familie, en of ik ook wat wilde vertellen over hoe ik dat jaar had beleefd. Toen heb ik de studie vergeleken met het lopen van een marathon. Het zijn net zoveel bloed, zweet en tranen. De weg is lang, maar je hebt een plan en een doel en uiteindelijk kom je er. Destijds had ik er 6 gelopen, wist wel een klein beetje waar ik het over had. Toch kom je altijd jezelf op een onverwachte manier tegen en zo leer je heel veel dingen. Over jezelf en wie je eigenlijk bent. Dat geldt voor een studie maar zeker ook voor de marathon. Het toeval was dat ik een jaar eerder op Terschelling bij de Berenloop, bij mijn zesde marathon één van mijn docenten tegenkwam, en die stond bij de finish. Het was mijn beste tijd (daar ben ik nooit meer aan gekomen) en hij zei alleen maar: ik hoop jou ook aan de finish te zien van jouw master, dat zal net zo’n mooi en euforisch moment zijn. En toen zag ik, 3 marathons en 4,5 jaar na die mastermarathon, dat er een marathon in Gent was, in het vroege voorjaar van 2022. En op dat moment leek mij dat mooi om de cirkel rond te maken.
De training voor de marathon ging erg goed. Ik heb veel lange duurlopen met Caroline, mijn bestie gedaan, ook zij ging voor Gent aan de bak. Het is erg motiverend om samen naar zo’n doel toe te werken. Je hebt een plan, je probeert je aan het trainingsschema te houden, je wilt gezond leven en zijn. Niet alles er voor opofferen, maar het gaat wel in je hoofd zitten zo’n marathon. Je gaat je soms een beetje topsporterig (lees egoscentrisch) gedragen, je krijgt af en toe een mopperende echtgenoot die stiekem hoopt dat het niet alleen je 10e marathon maar ook je laatste is. En dat maken we dan wel weer goed Dan is de marathon echt in zicht en bedenk je je dat het toch zonde zou zijn om met het loslaten van alle coronaregels, nog even corona op te lopen!
Dus mijn verjaardag zeer bescheiden gevierd, dat was dan de derde keer achter elkaar. Alles voor de marathon!
En toen was het toen was het zover, 26 maart, op naar België! Ik zonder mijn vaste coach JW, maar wel met Caar en haar Francis waar ik ook de benefits van had, aangezien hij ons naar Gent reed en weer terug zou brengen (als het goed was ). Een mooie studio in een hotel in de binnenstad (in een oud seminarie gevestigd) was van alle gemakken voorzien. We lieten niets aan het toeval over en hadden zelf voor onze traditionele pastaparty gezorgd. ‘s Middags genoten van het weer, terrasjes, en een sightseeing per boot over de Leie. Toch nog 16000 stappen op de teller, oei dat was weer meer dan ik van plan was. Maar na een hele goede nacht slaap was ik de volgende ochtend superfit en voelde me helemaal klaar ervoor. Het was een wat korter nachtje ivm de zomertijd, maar omdat de start pas 10.00 uur was viel het reuze mee.
Om 10.21 mochten we uit ons startvak en met de afspraak dat we ons niet met elkaar zouden bemoeien gingen we van start, ieder op eigen tempo. De eerste kilometers gingen prima in het beoogde tempo, proberen te ontspannen en genieten. Het liep zo lekker dat ik in mijn hoofd praatjes kreeg. Zou ik onder de 4.00 kunnen vandaag? Nou, waarom ook niet? Van te voren niet te veel stil gestaan bij eindtijden. Maar ergens zit er toch altijd een stemmetje in mijn hoofd dat wil heel graag nog wat respectabels presteren en dat is dan toch kennelijk binnen 4.00 uur over de streep. Echter. Hoe graag ik het ook wilde, ik wist al bij pakweg 25 km dat het lastig ging worden. Enkele bruggen, waaronder de historische St. Michielsbrug, een bewegende brug en een wokkelvormige brug, die een architectuurprijs had gewonnen! Ik vroeg me af waarom ik dat niet wist van die bruggen, het antwoord was dat ik me gewoon niet in het parcours had verdiept. Zo wist ik ook niet dat we een rondje door het voetbalstadion van KAA Gent zouden lopen, net voor het halve marathonpunt. Dat was dan wel weer gaaf! Vlak daarna zat er een u-turn in het parcours waar ik Caar tegenkwam! Ze zag er goed uit! Ik besloot op die wokkelbrug , waar ik het erg moeilijk had even te wachten op haar en was in de veronderstelling dat ze er elk moment kon zijn. Toch was dat niet zo en liet ik dat plan varen (het was ook immers niet de afspraak) ik toch maar door. Qua muziek was het wat stilletjes onderweg, alhoewel een doedelzakspeler en een verdwaalde dj of trommelaar, hier en daar hun uiterste best stonden te doen. Maar ik was heel blij met mijn oortjes en playlist met voor de zekerheid 4,5 uur non-stop opwekkende muziek erop! Bij 30 km kwam de man met de hamer genadeloos en liepen mijn rondetijden steeds verder op. Ik weet wel niet hoeveel bruggen er nog kwamen, over de E17, over de Leie, van de ene kant naar de andere en weer terug. Toen we weer de drukte van de stad in kwamen, was er nog een hele hele lange brug waar mijn benen het echt niet meer zagen zitten, maar hun protest deed mij niet opgeven gelukkig.
Daar kwam ik dan eindelijk op bekend terrein, de topsporthal aan de roeibaan was in zicht, maar waar was dan die finishboog? Nou die bleek na nog een paar korte bochten (au) in de topsporthal te liggen, wat een prachtige indoor atletiekbaan bleek te zijn (inclusief verende ondergrond), waar ik mijn ereronde mocht lopen in een lichtshow en op heerlijk opzwepende muziek van een dj. Een ultiem gevoel van geluk overviel mij, en zo kwam ik dan na 4 uur en bijna 10 minuten door de finish, zoals altijd met een lach èn een traan. Ietsje later kwam Caroline al over de finish, wat fijn om dit (toch) samen te hebben meegemaakt en super trots op haar!
Even later namen we kennis van alle prachtige resultaten van de andere Tri-Teamers die hier hetzelfde hadden meegemaakt. Een prachtige ervaring rijker keerden we diezelfde avond nog weer huiswaarts. En of het mijn laatste was? De tijd zal het leren ….
