Door Willem Hasekamp
Plannen voor het seizoen 2018 worden gemaakt, mooie plannen waarin de Petzl Night Trail past. Als ik me wil inschrijven blijkt het niet meer mogelijk te zijn. Dat is balen zeg, ik trek de stoute (trail)schoenen aan en stuur een appje naar Mud Sweat Trails of er een mogelijkheid bestaat om nog deel te kunnen nemen aan de 25 kilometer. Al snel blijkt dat ik mee kan doen door me op de race day, of kan ik beter zeggen race night, te melden bij de issue desk.
Zo gezegd, zo gedaan. Op 10 februari meld ik me bij de issue desk en na betaling (uiteraard) kan ik mijn startnummer in ontvangst nemen. Ik heb genoeg tijd om een praatje met bekenden te maken. Bij de stand van sponsor Petzl kan ik nog enkele vragen stellen over mijn nieuwe hoofdlamp. De wind neemt toe, het voelt een stuk minder lekker dan een uur geleden en er wordt zelfs regen voorspeld. Heb ik wel de juiste kleding keuze gemaakt?
Op het laatste moment vervang ik mijn baselayer voor een warmer exemplaar. Nog een paar minuten en het startschot voor de eerste lopers zal klinken. Elke 30 seconden mag er een groep van start gaan om de drukte te spreiden. Dit werkt geweldig, nergens opstoppingen op het parcours. Na vijf minuten mag ik van start envoor we het weten draaien we het terrein van Outdoor Valley af de trail is nu echt begonnen.
De eerste kilometers gaan lekker, tempo doseren heb ik me voorgenomen want je weet niet wat je te wachten staat. De paden worden minder, soms lopen we gewoon over grasvelden of zijn het weilanden? Schoenen worden in de modder vastgezogen, soms enkeldiep, het is zwaar. De gemeten hartslag hoort niet bij dit tempo, hoe gaat dit aflopen? Dan duiken we ineens een mooi bospad in, nog wel glad maar het begint weer op hardlopen te lijken.
Bij 15 kilometer komen we de eerste hoogte meters tegen, via een mountainbike track een heuveltje over. Beneden aangekomen vinden we de verzorgingspost, snel een stuk banaan en weer verder. Drinken en genoeg energie heb ik in m’n racevest zitten. Twee saaie kilometers over asfalt volgen. Blij als een klein kind duiken we gelukkig weer de modder in, voor we het weten staan we onder aan de skiheuvel.
Via een grashelling mogen we naar boven. Het is zo glad dat je beter van een zeephelling kan spreken. Het gaat niet snel, soms glij je zomaar twee passen terug. Eenmaal boven slingert een mooie single track naar beneden, de finale is begonnen geen meter zal meer vlak zijn. Blijven hardlopen heb ik me voorgenomen, een flinke aanslag om m’n bovenbenen blijkt, nog even volhouden.
Na ruim twee uur draai ik via een smalle brug, moe maar voldaan, het finish terrein op. Een welverdiende medaille, een heerlijke kop erwtensoep en een biertje staan op me te wachten. Mannen van Mud Sweat Trails bedankt voor de geweldige organisatie.
Nu goed herstellen en op naar het volgende avontuur.
