4 december de dagen worden alleen nog maar korter de ochtenden lang donker, je gaat in het donker naar de zaak en komt vaak in de schemer thuis.
Vroeg op om te trainen en dat is 04:35 de wekker en dan 60/75 min op pad gaat het hele jaar door en ik heb werkelijk geen last van het donker het maakt het wel lekker soms.
De weekenden gaat er vaak geen wekker, ja die van Daphne als ze om het weekend mag werken, ik ben dan vaak ook al wakker, alhoewel ik me soms nog een keer omdraai en dan na 45 min wakker wordt.
Zo ook vandaag 4-12-2022 het plan was rondje Hoogmade, vandaag zou het mijn 12e marathon worden van het jaar weer een leuke mijlpaal, voor een ultraloper is de marathon de basis je moet in feite altijd klaar zijn voor de klassieke afstand en dat was ik vandaag wel aardig 21 km wind tegen en 21 km wind mee het was lang donker en grijs maar naar verloop van tijd kom je meer mede lopers tegen.
Volgende week een afbouwweek minder km’s maar wel zaterdag parkrunnen (zo leuk) en zondag naar Rotterdam voor de bruggenloop met de mooiste start finish bij de tempel der tempels het Feyenoord stadion!
Geen woorden maar daden op naar een mooie werkweek en een goed weekend.
In the very heart of Australia – the Red Centre – a landscape that is devoid of time and scale, where the complexities of life are stripped away and the simple beauty of earth, sun and wind take over. This was a journey through the landscape over four magnificent days of trail running.
I was lucky enough to secure an entry into this annual event for just 200 runners in the centre of Australia. It is a Stage Race with two options – The Malbunka 130km and The Namatjira 80km! I would not consider myself a long distance runner so it was no question I entered the Namatjira (the short one)!
Four days of endurance which started at night (head torch running) on Day 1 with 12km around the escarpment above Alice Springs (in the Northern Territory). Day 2, we had been warned, was going to be hard and they were not kidding – it was an intense day of climbing up and climbing down, 19km of rocks, sand, rocks, heat and more rocks, accumulating 1200m in elevation gain equals: 7 hours of pain to get to the finish line completely exhausted. How was I going to turn around and run 22km the next day? I froze my legs in the hotel swimming pool that night for about 15 minutes and that was about all the time we got to rest because next morning was a 4:30am get up to eat breakfast, check out of the hotel and be on the bus in our race clothing for a 1.5 hour ride to the start line. The terrain was slightly easier than the day before and the only way to compare that would be my race speed halved – 21min/km on Day 2 to 11min/km on Day 3! My feet were getting pretty messed up by now with blisters but there was one more day left and, we are now camping in tents so sleep was practically impossible. Day 4 was 30km of more rocks, sand, heat but always with the most stunning views. Amazingly I managed to maintain the same pace of 11min/km on the final day!
It was truly an epic adventure of trail running at it’s best! If you want to try something out of the ordinary – come to Australia and enter the Run Larapinta Stage Race – you certainly won’t regret it!
Sinds ik in Wassenaar ben gaan wonen, ben ik lid geworden van het Tri-Team om af en toe mee te lopen. En ja dan ontkom je er niet aan om ook betrokken te worden bij de zwemloop. Aangezien ik een uitdaging niet uit de weg ga, besloot ik mee te doen als deelnemer.
Zwemmen deed ik vroeger wel vaker in het zwembad, dus dit moest ook wel lukken dacht ik. Alleen is deze zwemloop toch iets anders, het zwemmen gebeurt in de open zee. Dus dat is wel even anders dan in een zwembad. Dat wordt dus oefenen. Gelukkig is de zee vlakbij vanaf mijn huis. Dus op een maandagavond op de fiets naar het strand om in zee te zwemmen en daarna over het strand hardlopen. Later in de week nog een keer gaan zwemmen in zee, alleen toen zonder lopen. Ik merkte alleen dat mijn horloge zwemmen in open water niet zo goed registreert want ik had 40 minuten gezwommen en een afstand gezwommen van anderhalve meter. De limiet voor het zwemmen staat op 40 minuten dus ik zag er een beetje tegen op of ik wel op tijd klaar zou zijn.
Zondagmiddag 28 augustus was het dan zover. Samen met Aniek en Harry gingen we richting het strand om ons te registreren en de mooie felgroene badmuts op te halen. Eenmaal aangekomen merkte ik dat ik toch wel een beetje zenuwachtig was, want ik wist niet precies wat me te wachten stond. Spullen klaarleggen in de wisselzone en nog wat warming-up oefeningen (vooral armen zwaaien voor het zwemmen) en het startvak in. Daar staan al vele professioneel uitziende triatleten met mooie pakken en ik sta in mijn goedkope Decathlon pakje. Hierdoor voelde ik me een beetje een vreemde eend in de bijt. Tegen half vijf klonk het startsignaal en als gekken rende we over het strand tussen de mensen door die dachten rustig op het strand te kunnen liggen op naar het punt waar we de zee in mochten.
Toen begon het echte werk pas. Zwemmen in zee had ik wel geoefend maar ik was even vergeten dat tijdens de zwemloop we achter de branding zouden zwemmen. Dus eerst nog lopend (of zover het te lopen was) tegen de golven in en als lopen niet ging proberen te zwemmen. Maar tegen de golven in schoot niet echt op. Uiteindelijk de eerste boei bereikt en vanaf daar met de stroming mee 500 meter zwemmen naar de volgende boei. Ik had het idee dat ik redelijk goed aan het zwemmen was, maar die boei kwam maar niet dichterbij. En door de wind veroorzaakte golven zorgde er ook nog eens voor dat die boei af en toe plat lag waardoor ik geen idee had of ik goed ging.
Uiteindelijk kon ik toch om de boei heen en toen weer richting het strand. Eenmaal uit het water weer teruglopen naar het beginpunt om de hele riedel te herhalen. Dus weer ploeteren om door de branding te komen en weer zwemmen. Ik had mezelf voorgenomen om deze keer meer door te zwemmen en minder op te kijken. Gevolg was alleen dat ik behoorlijk van de boei afgedreven was en in plaats van een rechte lijn had ik meer een bocht gemaakt. Terug naar de boei en vervolgens naar het strand om te gaan wisselen.
Ik loop het strand op naar de wisselzone en zie dat ik al ruim 40 minuten bezig ben. Officieel had ik dus de tijdslimiet overschreden maar ik (en anderen achter mij mochten nog door). Ik krijg van Aniek te horen dat ik achter Harry zit dus dat ik dat maar met lopen goed moet maken. Ik wens haar succes (zij deed de halve afstand en startte later) en probeer mijn sokken en schoenen aan te trekken. Hier verlies ik nog meer tijd mee, want dat had ik dan weer net niet geoefend.
Eenmaal mijn trail schoenen aan kan ik beginnen aan het lopen. Express mijn trail schoenen aan want het begon op het strand en na een klein stukje gingen we gelijk over het paardenpad de duinen in. Dus weer flink ploeteren om omhoog te lopen (nou ja wandelen). Door de duintrainingen van de Road Runners ken ik het pad dus ik weet hoe lang het is. Ik probeer mijn krachten goed te verdelen en bijna aan het einde zie ik de lopers die al zijn begonnen aan de rondjes Ganzenhoek. Er komen zelfs als mensen over het paardenpad terug. Ik vraag me af of ik dan echt zo langzaam ben maar ik bedenk me dat dit ook wel eens de mensen kunnen zijn die alleen de loop hebben gedaan. Aan het einde van het paardenpad mag ik ook beginnen aan de rondjes Ganzenhoek inclusief de steile helling naar het uitzichtpunt.
Bij het tweede rondje zie ik Harry voor me lopen en probeer dichterbij te komen. Maar de vermoeidheid van het zwemmen begint mee te spelen. Door de bochten verlies ik hem af en toe uit het oog en ik merk dat ik snelheid verlies op het losse zand van het paardenpad op de terugweg. Toen ik het strand op kwam, zag ik Harry nog net finishen dus ik probeer de schade beperkt te houden en uiteindelijk zit er een minuut tussen ons in. Samen lopen we een klein stukje het strand op om Aniek aan te moedigen en die komt vervolgens al aangesneld. Zij finisht uiteindelijk als negende vrouw (van de dertig) op de halve afstand en als beste Wassenaarse vrouw op deze afstand. Heel trots op haar omdat zij totaal niet van het zwemmen is.
Na even lekker afspoelen bij de reddingsbrigade is het tijd voor een biertje en de BBQ na afloop. We wisselen verhalen uit en zijn het allemaal ermee eens dat dit een geweldig evenement is. Wij zijn volgend jaar zeker weer van de partij? Wie durft de uitdaging nog meer aan? Kijk voor meer informatie (en foto’s) op https://www.wassenaarsezwemloop.nl.
